de wraking van de persoonsmissie

Ze schreef het op, brulde het uit … en ze stopte! Ze was op een dag gewoon gestopt met haar persoonlijke missie. De zee waaraan ze zat toen ze haar pijl schoot in de kosmos verwittigde dat het tijd was, toonde tussen kabbelgolfjes plots een uitzonderlijke hoge golf ter bevestiging. Terwijl ze het zei wist ze weer dat een besluit als deze een afspraak bevestigde naar haar missieteam in het verre en qua basis buiten de aardse aard gelegen. Dit is het!

De stoere man met de legerhelm die liep langs het water, nam letterlijk zijn helm voor haar af. De vrouw op het laken keek op van haar smartphone en lachte. De eeuwige flirter op het bankje keek haar aan en liet zijn rol pardoes vallen. “Hou dit vast!”, had hij geroepen. “Dit is het. Wees voorzichtig. Pas op jezelf.” De jongedame even later in de winkel liet haar twijfel gaan over een te zetten stap, omdat zij had gekeken. Ze had alleen maar gekeken met de blik van de wijze mens, die tevoorschijn kwam achter de persoonsmissie, het opgelegde trauma masker. Ze was voor het oog van de wereldse toorn in een andere bewustzijns laag gestapt en er waren mensen die dat herkenden, voor wie dat ergens nog vertrouwd voelde.

De mensen die dat niet konden zien waren er ook. Ze werd erom uitgelachen, de afleidingen werden intens groter; de dreiging verscheen zelfs om haar vestigingsruimte letterlijk onder haar vandaan te trekken. Ze zou haar huis uitmoeten, want haar kracht bleek geleend en moest terug. De omkeringen buitelden over elkaar heen. Meer dan ooit werd ze een persoonlijk rondwandelend drama genoemd. De energie van wraking duwde en sleurde haar in de nacht door dodenrijken. De ultieme mensveroordeling volgde, zitting na zitting en schok na schok… Ze kon zichzelf niet dragen, zo werd gecodeerd, ze sprak met geleende kracht in kopietaal. Ze oogde warrig en onvolwassen. Ze brulde maar wat, als een kind. En toch besloot ze elke keer te blijven spreken, ze wist dat ze een Kosmische Waarheid Spreker was en ze moest blijven staan of weer opkrabbelen. Ze mocht niet langer akkoord met de val.. hoe onterend hij ook leek in mensen en gedragingen voor haar neus.. het kwam net zo goed uit haarzelf. Het betrof de wraking vanuit de persoonlijkheid in haar, die haar maande te stoppen, te matigen, een toontje lager, wat minder opvallend, niet zo samenzwerings- achtig, meer feiten, minder emotioneel gedoe … En dus stopte ze de val! En ze huilde zich leeg.

Soms wist ze even niet meer hoe ze er nu uitzag, leken haar hersenen zich te splitsen om weer terug te vallen en in elkaar dit keer. Soms leek het alsof ze op een soort schijf stond die draaide en haar in flitsen een totaal ander uitzicht gaf op wie zij was. De betekenis van de wereld om haar heen draaide direct mee. Waar ze voorheen intense woede kon voelen bij politieke beelden rond mensontering in communicatie, kon ze er ineens rustig en openhartend ernaar kijken. Ze voelde intense golven woede en verdriet langstrekken. Angsten ook, opborrelend uit haar lichaam, die dit soort vooruitgang niet kon herkennen in haarzelf. Ze was er niet op gebouwd en had de leiding nooit echt genomen. Niet langs het besluit zoals ze spontaan had genomen, ondoordacht en ja zelfs on-doorvoeld, zo leek het tenminste. Het moment leek uit een totaal ander veld te komen. Haar hoofd toonde regelmatig beelden van totaal andere onaardse of niet te duiden omvang, nu haar kosmisch hart vaker alleen het moment zelf als nodig achtte om in aanwezig te zijn. Ze kon veel meer beelden bevatten en razendsnel schakelen in aanwezig zijn op de ene en dan ineens op de andere plek of in samen tegelijk. De uitdaging werd intenser om daarmee uit haar persoonlijke wilsomvatting te blijven, die haar weer zou laten inbinden in een geleidde intensiteit.

Het enige dat ze wist is dat ze zich te uiten had, eerlijk en onomwonden. Het wantrouwen dat in haar geslopen was in al die jaren had zich vastgehecht aan haar aderen en suisde in haar oren. Het systemische commando, die zich via haar richtte tegen de mens, hadden van haar een heuse bewaker gemaakt, een dienaar van het archonleger. Ze had er beelden mee weggehouden uit zichzelf, die van haar echte familie en vrienden, die veelal buiten de mentale aarde dimensie leefden. Ze was er een dominante betweter door geworden, een soort rebels therapeutische verslaafde, die graag haar zegje deed en duwde en trok tegen weerstanden tot zij ervanaf was. Ze had bovenal bemerkt dat de woede van het kind zijn pijlen vol had gericht tegen de onmacht van de volwassen mens. En andersom. Ze lieten elkaar nooit met rust, omdat ze beiden dezelfde persoonsmissie kenden; de ander innerlijk in hetzelfde spel houden vol goed en kwaad. Als er al een innerlijk kind bestond, dan zeker ook een innerlijke volwassene! Ze had hier al zoveel vaker in fragmenten over gevoeld. Het hele beeld kunnen ontwaren in training, daar was ze nooit dichtbij geweest. Ze had het blijkbaar persoonlijk geaccepteerd als onmogelijkheid. Onbewustzijn leek een ondoordringbaar woud vol pijlen en pijlers. Alice in wonderland was er niks bij. Dat was nu fantasie, de ware verbeelding dempend en verdringend. Als je al zover durfde te komen, de echte beelden te openen, dan was je een fantast, een melaatse, een kleuter. En die dynamiek had veel gedaan met haar zichtveld en met haar lijf.

Er kwam helemaal geen einde aan traumatiek, leven kende geen echte heling binnen de persoonlijkheidsmissie. Wel commands; oproepen tot orde, handhaving en rechtsgeldigheid van het grote allesbepalende onbewustzijn. Handhaven, wat een taalgebruik ook!, als in stand houden en beschermen van geleend recht op bestaan. Via commando-feiten vol verzet, gebod en verbod. Leven dat de mens zou borgen, maar het nooit deed. De hele dag was één grote oproep tot zelfzucht, zelf ontkenning en onderbreking. En maar uitlokken tot onmenselijke emotiegedragingen. Ze had bijna een hekel gekregen aan emoties voor een tijdje. Of ze verzoop erin. De balans leek altijd zoek. Dood vermoeiend.

Aards Trauma was het resultaat van het kosmische krachtspel om macht. En niet van de mens zelf. Die wist niet eens meer wat zijn eigen kracht wezenrijk was en waar die standhield. Het was vaak geheel buiten zijn zicht. Het deed hem als haar leven op geleende kracht. De kinderen deden niet anders. De grote mensen ook niet. Hun identiteit en dus hun kracht behoorde toe aan het collectief. De staat, bepaalde de staat van zijn. Je kon de ervaring leren kennen van het beheren van de je toebedeelde waarde, erin groeien, jezelf geldig maken, informatie verzamelen, je instabiele basis leren kennen, de commandotaal leren spreken. Je eigen natuur slopen, het gaf een uiterst wankel evenwicht, waarin het echte gevoel van zijn en van rust achter en wegbleef. Ze had dit leven naast geliefd ook zeker gehaat tot op het bot. Ze had het uitgelachen, veracht, verworpen en gepoogd het te slim af te zijn. Wraak zou ze nemen op de veroveraars van haar zelf, die haar de titel van zielige ziel toebeten.  De energie werd wel rustiger toen ze ouder werd, steeds vermoeider en wat vaker ziekig. Ze had het er maar druk mee gehad. Het weerstaan van de energie van volkomen emotieloosheid alsook bandeloosheid, die door de mens heen dreunde, eiste zijn tol steeds meer. De persoonmens in opgelegde wraakzucht die alles, ja werkelijk alles, deed om ‘goed’ te zijn in de ogen van de ‘baas’, door bovenop de dempingsgolf te zitten en zichzelf in het ‘juiste’ gareel te houden veroorzaakte een ziek on – mens gedrag. En dan de taal die over deze illusie van vooruitgang berichtte; het was van een idiote kortzichtigheid gebleken, hoe de mens zichzelf slim achtte en dom sprak, woord na woord en zin na zin. De leegte bevestigend waar niemand doorheen mocht gaan. Ja, op commando en op het sterfbed. Er zou geen taal zijn, geen leven, geen beeld, geen vorm.

Tot ze haar persoonsmissie aflegde en velden spontaan verschoven. Haar kracht behoefde niet geleend, hij was echt, wat er danook van over was. Haar woede was echt en behoefde geen wegkijkwaarneming van welke heler dan ook. Ze hoefde niet akkoord te gaan met de onderbrokenheid van bestaan, omdat hij niet onderbroken voelde in haar kosmische missie energie, tenminste.. als ze die voorop zette. Het kind hoefde zich geen kind te voelen en de volwassen mens zich niet volwassen te achten. Het waren allemaal rollen, zoveel rollen die rondzwierven ter wraking van de mens. De schuld dat de mens nooit zou kunnen staan in onafheid, omdat hij te dom zou zijn om zelf na te denken, deze matrixwaarheid kon zich verdiepen en openen in zichzelf, als een mens ging staan in kosmische eigenheid. Er was niemand die groots genoeg toonde om de leiding te nemen over de mens, behalve de mens zelf. En ze brulde. Zo hard en zacht ze kon tegelijk; 

stop de persoonsmissie en start de vrije eigen wil

En het hele scherm vol stoorvelden viel om in dat moment. Het voelde alsof ze bij nul begon op een lege pagina, alsof ze voor echt haar ogen open deed in de wijdsheid van leven. Voorheen waren er altijd momenten geweest, maar het voelde altijd fragmentarisch aan, haar persoonsmissie nam het al snel weer over in het dagelijkse leven. Ze was eraan gewend geraakt dat het zo zou blijven gaan. De macht van de zich herhalende mind bleek weer eens oeverloos groot. De doorgaande kracht van wijdse wijdsheid echter liet niks heel van status en statuten. De inkeerkracht bereikte een nieuwe zijnsstaat. Ze zou niet langer doorgaan met vergeten en ze wist dat als ze deze staat lang genoeg vast kon houden, haar geheugen steeds terug intacter zou worden. En ze kon het! Dat was het allerbelangrijkste, dat ze werkelijk weer kon voelen dat zij het kon. Omdat ze dit altijd al gedaan had. Het lossen van elke vertraging in oproep tot geleend leven, en het weer stromen in eigen tempo, in eigenheid en langs de knooppunten. Niet tot middenin de verstrikking keer op keer. Het was helemaal niet nodig om zo te poetsen aan het zelf en aan deze matrix. Ze was al aanwezig en hoe.

Die nacht had ze een droom dat ze ergens was in haar tot de hare bestempelde verleden. De mensen van weleer waren verder doorgestapt in hun verhaal en voelden zich best gelukkig. Ze sliep er op de bank en in de nacht klonk een soort van alles doordringende toon zo tussen een schril luchtalarm en een te stil ongezellig geluid in. Een uiterst verfijnde resettoon en ze wist dat de volgende ochtend ieder weer hetzelfde verhaal door zou leven in geleende kracht. Ze voelde de toon aankomen, balde zich een soort van samen innerrijk en bleef bij zichzelf. Ze voelde diep van binnenuit een enorme trillende bol zich openen. Ze voelde en beefde en schudde zachtjes tot uiteindelijk de hele ronding zich opende en een onvoorstelbare gouden bol rondstraalde in haar en haar intens verwarmde. De stralen kwamen overal door haar heen naar buiten. Ze schudde zich leeg en los. Dit moment, hier ging de zon schijnen in haar. De Zon!

Informatie leek tussen de stralen door in het rond te dansen, zo voor haar ogen. Als een soort fijnstoffelijke coderingen, glyphs, die in de lucht zich speciaal optekenden voor haar terugkeer. Het was een openklappen van het ontvoeringsmoment, de hack, die zo diep in haar had geïmplodeerd, in het moment ze hier op aarde aankwam. Dat had ook aangevoeld als een soort explosie, maar dan gericht tegen haar vredige bewustzijn, die implodeerde en vervormde tot een smal kunstmatig bewustzijn. Ze was wakker met of zonder droom. Om weer te weten en te oefenen in de ongelofelijke onbeduidendheid van haar smalgeestige leven, tot zij er weer betekenis aan zou geven. Tot zijZelf.. de betekenis terug zou geven aan wie zij zelf was en is en altijd al geweest, in alle opzichten. 

De mensen uit haar droom werden wakker bij wat ze aanzagen voor wakker en daglicht en leken pijnlijk vertrouwd met de herhaling die ze voor ogen hadden. Ze vertaalden het als een nieuwe dag en een nieuw avontuur. Het voelde alsof deze mensen dat veel langer dan een leven zouden doen van pakweg een jaar of tachtig. Het leek een eeuwenlang aan mensen klevend proces, waar geen einde aan kwam, als de hypnose niet doorbroken werd van eeuwig moeten leven in zoiets als een aardse experiment, die nochtans niet voor dit doel was opgezet, niet voor haar als reiziger. Ze stopte ook hier.. en ze liep uit de scene, haar verdriet om het niet gezien zijn doorvoelend en achter zich latend. Ze had vreugde in te brengen, weer te experimenteren – want dat is wat je doet in een experiment – en daarin te spreken met de eigenlijke en oneigenlijke experimenthouders als ambassadeur van thuis. Maar ook met vele mensen die issues hadden rond geloof, basis, keuze, die liever wachtten op goden van buitenaf voor beslissingen ter verbetering dan te gaan staan in eigengevoelde bevrijding. Omdat ze niet wisten hoe dat eruit zou zien, hoe dat voelde, het dat leven kon en zou.

Zo werd ze wakker in de ochtend temidden van een bad van aha momenten. Haar lijf voelde aan alsof het heel hard had gewerkt. Ze had een doorbraak in de koppeling aan het collectief traumaveld ervaren. Ze voelde alsof een enorme kunstmatig soort slang terug en los viel van haar lijf. Ze was weer op missie! Eindelijk voelde het echt helemaal aan als de missie van haarzelf. Ze wist het weer, hoe ze zelf had verteld in kosmische vestigingscentra dat de uitdagingen op je pad in een gevangen wereld alleen weerstaan konden worden als je dwars door jezelf heen sprong, daarbij de kosmische waarneming weer toelatend die observeerde hoe de mens zich toont temidden van storende factoren, en ook toelatend om samen steeds gelaagder in het valse mensbeeld te kijken. Steeds dieper de mens weer in zichzelf te kijken, tot het punt, dat de valsheid uitviel en de mens weer voelde dat hij dat zelf kon en altijd al gedaan had. In het licht van die gouden bol, was er geen stoorveld blijvend mogelijk. En kon het traumaveld aangekeken gaan worden om uiteindelijk op te lossen. Hoe meer mensen weer wisten van hun eigen kosmische missie, op eigen kracht, hoe sterker de gouden kracht van het ware mens- Zelf zou zijn. Zouden ze daarom de zon in de matrix willen verduisteren? Ze wist het niet, ze liet de vragen gewoon komen en gaan in haarzelf. Ze had zichzelf vol in de kern van haar bestaan gezet en daarmee in de kern van Het bestaan. Er was geen manipulatie mogelijk, geen storing, geen vingerwijzing, geen kantenspel en geen ouder-kind verdeeldheid, als de mens vanuit vrije wil werkelijk zou zien en doorzien, sprekend zijn kosmisch hart. De inkeer die ervoor nodig was, ja die had ze altijd al geweten. De in- en uitgangen waren haar tot in detail bekend in werelden als deze.

Ze besefte weer ten volle dat de verhalen die ze voor haar neus kreeg, speciaal voor haar persoon geschreven waren en totaal geen kosmische waarheid hoefde te bevatten. Als ze maar één stap zette, om er betekenis aan te geven, dan ging ze erin bewegen van voor langs tegen en weer terug. Daarbij werden mensen ingezet die op haar persoonswraak- knoppen drukten. Knoppen die zo geprogrammeerd konden worden, omdat het menstrauma rond de vergeten mens zo immens groot was. De aardse liefde had haar nooit geholpen, niet echt. Ze had hele aardige mensen ontmoet, vol intelligentie en vrolijkheid en toch hadden ze geen weet van het laagje waarop ze balanceerden om de puin eronder niet te voelen. Ze had ook heel verwrongen mensen ontmoet die deden alsof. Woest was ze geweest en vol van wraking. Maar ja, zo ongeveer de hele wereld deed alsof, de uitleg der universele aantrekking was gebaseerd op on wetend heid. Vele verhalen op computers en in kranten waren doorspekt van een niet weten van wat nog langer echt waarheid was en hoe en onder wiens controle dit aardeveld nu eigenlijk stond. Er werd massaal in de val getrapt van scripten vol allerhande bronvermeldingen, die draaiden om de mens dieper in de afleiding te krijgen. Eenmaal erin, was het zeer uitdagend om eruit te geraken. Daarvoor moest je eigenlijk altijd je persoonszelf opgeven. En daarmee de likes, de looks, de hulp van papa’s en mama’s, de glimlach van de kinderen, de goedkeuring van de geld- bazen, je relaties en wat al dan niet meer. En dat gaf allereerst gevoelens van onthanding en van vervreemding. Diepe eenzaamheidsgevoelens die omhoog kwamen en die lang onderdrukt hadden gezeten. Niet de leukste klus om doorheen te bewegen, maar de doordrongenheid dat dit nu moest gebeuren bij haar was zeer groot geweest en nog. De persoonsmissie was, als ze helder keek, leeg. En die leegte, daar hingen zoveel programma’s aan om daar niet te diep in te gaan. Om de doorgang erin niet te ontdekken, dat de mens een andere was dan beloofd, dan voorspeld, dan ingevoegd en vooropgezet. De tunnel bij de dood, kon eenvoudigweg geweigerd worden, dat gaf immers het valse gevoel van ‘’echte’’ betrokkenheid bij dit leven, die juist ten volle losgelaten diende te worden, met liefde en al. Als de kosmische command tot LOS en staan weerklonk, dan bleef er geen ruimte voor de aardse command tot vallen.

Ze was hier neergezet om het grote script te dienen en uit te leven zoals haar werd verteld. Zo werd haar al bij aankomst verteld dat ze geboren was, dat ze ouders had, dat ze opgevoed diende te worden en geschoold, dat ze moest werken en overleven. Dat ze moest vechten en vluchten of staan en lachen. En niets van dat alles toonde wie zij was. Vooral dat niet. Ze mocht het niet weten.  Ze mocht niet voelen waar ze wezenrijk vandaan kwam. Ze mocht niet de grote onderbreking stoppen door echt te Zien. En ze mocht niet raken aan haar eigen missie, die de waarheid zou spreken over deze plek en hoe zich hier zo te vestigen dat er ruimte gemaakt kon worden voor de echte mens in kosmische evolutiebesef. Geen voorkeur, geen betekenis, geen voorspelling, alleen maar kijken. Ziend met de ogen van een god, die danwel begraven leek in een technologisch gefabriceerd lijf, maar nog steeds kon kijken in de toon van absolute rechtvaardigheid. Het is wat ware zieners doen in het ware command voor het goed van al het leven. Haar missie ging over het indalen van en in de jonge mens, Het moment van LOS zijn uit de verstrikking halen en alsnog of weer ervaren. het helpen aankijken van de echte wereld en de misleidingen.

Kosmos AAN.

Haar vestigingscentrum was geboren.

De tijd was rijp voor de brul die de kwantumsprong zou aantikken, waardoor leven eruit zou zien als nooit tevoren.

Stop de persoonsmissie
Start de vrije eigen wil
de echte missie van het kosmisch thuis

NU

Moniek

~

de wezenrijke inkering op het punt
middenin de grootste persoonlijke omkering
die op zijn hardst naar je toe wordt geschoten
geeft de opening naar de terugkeer
van het echte onvervalste MensenLeven
en de uitvalbasis voor de mens
waar hij zich ook bevindt in zichzelf
en in welke wereld van het moment, gevangen of niet
deze basis kan eindelijk weer gevoelvol getoond worden
als vredig, veilig, informatief en echt
Het Leven Op ware Snelheid is terug
wij zijn LOS

het dragen van een persoonlijkheid is een daad van formaat in de matrix en eigenlijk ondragelijk als je diep schouwt in diens traumatiek. Het zalven, het benoemen, het willen ontsnappen, de lering, de lening, de oplossing; alles draait om jou en nergens in jou. De persoonsmissie kijkt je aan via elke spiegel, via mensenogen, via je familielijnen, via de regels en bewakers van het Systeem en allen signalen hetzelfde: Dit is wie jij bent. Speel onbewust als een kind. Geloof. Heb lief. Val. Sta op als eenling. En Val. Verzamel opgedragen waarde. Draag dit. Doe alsof. Voel verward. Wees onaf. Wijs af. Trek naar je toe. Leef geleend. En Sterf. Sterf! De command die hoort bij de mens-persoonlijkheid, laat hem enkel bewegen in gecontroleerd bewustzijn. Het is een initiatie, een complete inwijding in het menszijn zoals dat op aarde is toegestaan. Het beeld toont een leger aan mensen die op commando hun persoonlijke missie volbrengen en die zich op datzelfde commando richten tegen de mens die zijn persoonlijke missie aflegt en zich alleen nog richt op zichzelf in grootsheid en missie-gewijs van kosmisch hart tot kosmisch hart. De commandopijlen raken het doel niet langer, omdat dit doel niet langer gediend noch geactiveerd wordt in het zelf. Je kunt namelijk de mens wel raken in het hart en dat hart kan sterven, maar het eeuwige kosmische hart sterft nooit. Het kosmisch hart raakt ook niet uit vorm, het keert dan juist terug in eigen vorm.

De mens die niet langer vaart op geleende kracht krijgt in eerste instantie een enorme golf aan wraak, haat en angst over zich heen, voortkomend uit de collectieve menspijn. Menspijn die ontstaan is doordat er een persoonlijkheids web zich om de mens heen heeft gevormd, diens lichaam erdoor is vervormd en de ontkrachtiging op commando vastgenageld zit in het hoofd. Je zou het een artificiële golf kunnen noemen, omdat deze energie de menskracht dempt en in bedwang houdt, zodat hij het trauma niet vol kan ervaren ter plekke en danook direct weer loslaten. Maar de kern van de golf is organisch. Deze energie is van ons allemaal. En hij brult in de verte. Het is de schepper in ons die wakker aan het worden is. En het persoonlijke commando dat zint op wraak, probeert de zich oprichtende mens in een hoek af te drijven, hem maatregelen op leggen, zijn zich openende waarheid af te doen als onrecht tegen de mens en zijn gevoelens met uitgestreken gezicht te duiden als ongepaste emoties. Wraak gaat hier over de dwingende reactie op extreem gezichtsverlies om ermee te proberen via de afgevangen mensen de zogeheten dwalende mens weer in het aardse familiegevoel terug te zetten; de energetische ethiek rond goed en kwaad.
En in Vertraging.. ver tra ging.. ver ging.. tot de mens die enkel ging.. wegging van zichzelf