Wij hebben hier niet de bedoeling de pijlers van deze samenleving onderuit te halen of om deze realiteit zijn bestaansrecht te ontnemen. Noch om over een bron te spreken, als een soort hemel, waar we allemaal direct vandaan zouden komen en vanuit een ascentie gedachte weer allemaal naartoe kunnen gaan. We nemen echter waar dat het mensverhaal vol tegenstrijdige belangen, die zich ook wel ‘samen’ leving noemt, de wezenrijke kracht van de mens veelal verborgen houdt.
De kracht van bestaande fundamentele geloofsovertuigingen, systeemmodellen en beeldvormingen spiegelt zich aan volgzame gedachten in taal, vorm en stilte. Het geeft ons een kunstmatig gevoel van leven zonder het ware hart, leven dat uiteindelijk sterft. De mens die voorbij de toegestane persoonlijkheid zijn oorsprongrijke kracht hervindt, verbindt zich met zijn echte eigen gedachten en dus met een groots en vredig gevoel voor samen leven zijn.