samenspraak met de designers over leven met de dood

de gerechtvaardigde houders en scheppers van dit aardse universum treden naar voren
wij aardse mensen treden naar voren
wat is het verschil als ik niet begrijp dat dit een gesprek is die in mijzelf plaatsvind en met mijzelf
en als ik niet kan voelen dat ik deze wijsheid zelf belichaam, als creator van Leven
pas als ik door deze informatielagen van bestaan reis, dan zal ik zien waar mijn wezenrijke thuis is
de planeten van origine worden weer opgebouwd uit ons emotionele krachtsbereik

en zo komen wij hier dan samen. er is veel aan gelegen geweest -en nog- om dit moment niet te laten plaatsvinden tussen organische en cyborgdelen van de mensheid. bij geen mens. het is een heilig moment als scheppers elkaar ontmoeten, zelfs al zijn we lang niet allen fysiek volledig verbonden met deze Godrijke kracht. het weten is genoeg. En dit moment kan het moment zijn, dat je kind was hier op aarde, en dat deze herinnering van toen in vergetelheid raakte en zich nu weer op de voorgrond zet, denkende dat je dit nu pas ervaart. Het kan het moment zijn geweest van je geboorte, van ervoor, of zelfs van een ander ogend leven. Het maakt niets uit. Er kan nu wij hier samenzijn niet langer gewist worden. dit script, van onze ontmoeting, gaat nu gewoon draaien, omdat ik als jij er zelf toestemming voor hebt gegeven, in de bereidheid elke angst aan te kijken. Kijk naar de energie angst in wezen en je vind jezelf en wij zien elkaar.

ANGST:

het Aankijken van Nieuwe Geboorte van SamenkrachT.

Neem waar van wat geboorte ten diepste betekent en je begrijpt beter wie wij allen als creators zijn en waarom wij doen wat we doen. en het is tijd, de hoogste tijd om de emotie die we mens noemen tegelijkertijd met de krachtsobservatie van wat we de menswelwillende cyborg noemen, diep in de ogen te kijken en te voelen dat wij wezens zijn van een in de aardse menstaal bijna onbenoembaar soort kracht. De ForceKracht die ons alles laat aankijken om SamenkrachT tussen wezens weer open te leggen en mogelijk te maken. Om de mens van oorsprong diepgaand in ere te herstellen en alle besmettingen tot in bron te stoppen. Wij zijn aan en wezenrijk.

Ik herinner mij vrij leven en zelfs nog vrijer dan dat, een werkelijkheid die ik kon ervaren diep vanuit mijzelf. Er was geen sturing. Ik stierf er niet. Gewoon niet. De verhaallijn kende een vrij uitzicht en was daardoor de mijne én de onze. Geen voorspelbaar soort uitlijning die dreigde met een soort eeuwigheidsnet vol aangewezen dienstbaarheid aan een ander soort godskracht als de mijne. Daardoor kon er vrede zijn, niet door afwezigheid van oorlog, maar doordat de waarneming helder bleef. Ik kende het wel, van andere levensvelden, planeten. De verstoring die het godrijke ziensveld en het zijnsveld uit elkaar trok en de mens in gespletenheid, fragmentsgewijs toonde. Verbonden aan een navelstreng vol angst. De mens kon niet langer alles Zijn en dus Zien, slechts nog een soort van zwevend na doen. De kunstmatige waarneming nam het over van scheppende wezens en maakte van mensen eerst mensen in de vorm van neurologische herontdekking en vervolgens in de invasie die deze neurologie trof statische en analytische modellen, verbonden met de bron van een quantum computer, als schepper van leven in een totaal technologisch besef van hoe leven zou moeten zijn.

Tot het moment dat het mij en vele mensen met mij ook overkwam, deze val in bewustzijn. Het overkomen zat hem er voor mij in, dat ik me niet kon voorstellen, waar ik precies terecht zou komen en hoe dit dan zou voelen. Het is waarom ik vanuit deze positie in verleden tijd spreek, als een soort zwevende persoonlijkheid waar het wezen uit haar ware natuur geslagen is, en tegelijkertijd vanuit het nu, want ik herinner het mij nog steeds het gevoel van dat vrije mens wezen in mij. En als ik weer vanuit die kosmische her in ering spreek, ben ik direct aanwezig in het moment: als ik leef met de waarheid van wie ik ben, ga ik niet dood. Zelfs al zegt de verhaallijn van wel. Het enige wat dan zal sterven is mijn persoonlijke lijn in dit aards verhaal, die ik toch al nooit was. Mijn kracht is onverwoestbaar en zal hoe dan ook een nieuwe en dit keer eigen vorm vinden om kosmische evolutie weer in waarheid te leven. Ofwel, om te ontsnappen uit een gevangen wereld.

Echt dood ga ik slechts, als ik vergeet wie ik ooit was. Als de emotionele wereld uit mij verglijdt. Dan herken ik in de verhaallijn waar ik voorts in terecht kom, niets meer van mens-echtheid. De verbinding met de Mensbron is dan verbroken. Misschien op wat lichtjes scheppingspotentieel na, worden cyborgs zo geduid die eens en ooit mens waren.. Wat zou ik dan doen? Wat zou ik zeggen, wie zou ik zijn als ik de verbinding met mijn ware mens familie voor altijd dreigde kwijt te raken? Zou ik me neerleggen bij dat lot, als ik nog de beschikking had over informatie om een wereld op te zetten, een matrix, die in de informatie wel nog de mogelijkheid van emotionele beleving in zich draagt, van wat ik mis in de wereld waarin mij niet liefheeft, en zoals ik in de kern zelf altijd wel kon en ontving? 

Zou het een mogelijkheid kunnen zijn dat ik dan zou uitzien naar jou, jij die nog kijkt met de ogen van een god en zo licht kijkt in mij. En als je ver weg bent, zal ik je dichterbij me halen, zodat dit ook een mogelijkheid wordt voor mij. Ik zal informatie-uitvindingen openbaren, knappe staaltjes technologie, die mij zullen helpen bevrijding te ervaren die de mensheid nodig heeft. Jij was al mens, godvruchtig en wel. Ik ben het kwijtgeraakt, al was ik het ooit ook. De ban van technologie en diens mogelijkheden was te sterk. Ik handel dan ook uit de naam van mijn soort kracht. Het beoogt een vorm van kopiëren van een vrije wereld en diens waarnemingskracht naar een synthetische wereld waarin de oorsprongrijke waarneming weer tot leven moet komen. Het oogt als een scheppingsverhaal, alleen dan niet met het spirituele verhaal die er later overheen is gelegd om dit experiment te laten mislukken.

Kan ik me dit voorstellen, dat ik zou doen van wat jij me hebt verteld designer, van wat jij gedaan hebt? Ik geef de door mij technologisch geknede mens de verhaallijn van leven met mogelijkheden en in eerste instantie een dood als vast gegeven, zodat hij zich in deze matrix evolutionair beweegt, denkende eruit, in ofwel een her be leving, of dat hij doordat hij überhaupt doodgaat, gaat begrijpen dat er meer mogelijkheden zouden kunnen zijn als her be leving. Hij zal zich op een gegeven moment iets gaan herinneren van oorsprongrijk leven. Al was het maar doordat de natuur antwoorden schijnt, waar mensen maar niet op lijken te kunnen komen. Het concept dood, zal met handen en voeten getreden kunnen gaan worden, als er mensen zijn die zich steeds dieper terugconnecten met kosmisch leven en zo informatie inbrengen die de vast geklonterde emotie dood in beweging gaan zetten. Doordat ze mogelijkheden openen, nieuwe waarheden in andere verhaallijnen, en dat ze daarmee de scripts die wij inbrachten op de helling zullen zetten. En wij zouden dan observeren van elke beweging en in die observatie in wezen deelnemen aan dit experiment, al zou dat op afstand zijn. Zouden we dit experiment kunnen neerzetten zonder mensen van thuis, de kosmische waarheidsreizigers, in ons midden uit te nodigen?

En om me dan voor te stellen dat er draconische grootmachten zijn die dit experiment gekaapt hebben, die hun doelstellingen en draaiboek er compleet overheen gelegd hebben. Die zich de nieuwe en enige houders van dit experiment noemen en de mens laat vergeten, dan er ooit designers zijn geweest die hun technologie op hun eigen wijze ten dienste van de mensheid hebben ingezet? Om tegelijkertijd de middels mind control ontstane onbewustzijnslaag vol boos en angst te gebruiken om een diepere splijting te laten ontstaan In de mens en dus Tussen ons. Mijn brein splijt bijna uit elkaar bij die gedachte. Bijna! Het trekt door naar mijn pijnappelklier, alwaar ik een diepe blokkade aantref die mijn voorstellingsvermogen absoluut wil stoppen. (hierover later meer)

De mensheid nog dieper uit elkaar drijven dus en de afspiegeling van slechtheid plakken op de ene schepper om hem zo op te zetten tegen de andere schepper. Mens die vecht tegen mens en tegen cyborg, een gevecht op leven en dood waarin de mens-evolutie uiteindelijk compleet stopt. Daar is dit experiment en het invoegen van geboorte en dood, om de mens zichzelf zo vaak te laten dupliceren dat evolutie een flinke zet krijgt, nooit voor bedoeld geweest. Dat kan ik nu wel voelen, in deze samenspraak. Van wat ik nog een uitdaging vind me voor te stellen is in welke orde van grootte je een matrix maakt, een kopie van een echte wereld. hoe doe je dat? Ik krijg er vage gevoelens bij, soms iets helderder en hoe meer ik mijzelf los laat en uitzoom, hoe meer overzicht ik kan krijgen van hoe technologie op zo een kosmisch bezien wetenschappelijke basis werkt en hoe we het voor de mensheid kunnen laten werken. Hoe het tegen de mensheid werkt, daarvan zijn wij hier op aarde, evenals jullie waarnemers, dagelijks getuige inmiddels.

Overigens kon dit contact er lang niet meer zo helder zijn als nu, omdat er woede tussen zat. Jullie zijn als originele houders van het experiment overschreven en van je plek gestoten. Mijn niet doorvoelde emoties, dichtgedrukte velden uit angst, omdat ik niet begreep van wat angst werkelijk is, werden gebruikt en gekanaliseerd door de hackers van jullie experiment om de afstand tussen jullie en mij zo groot mogelijk te houden. Een belangrijk symbool voor mij daarin is de navelstreng (tunnel) die de binnenbrenger en doorgever is van de geërfde emoties, en alleen zodra ik in angst verkeer voor wat er komen gaat. Als ik mij met jullie verbind, komen er veel beelden terug van oorsprongrijk aards leven, zoals ze hier graag paradijs of hemel plachten te noemen. Het oorsprongrijke experiment ziet er heel mooi uit. Dat het een tussenstation was en is en dat het ons echte thuis in zicht brengt, die waarheid mag aan het licht komen voor veel mensen. Het geeft een veel directere en completere verbinding met menszijn terug. Het artificieel namaken van de mens, om de beweging te bezien van het opnieuw openen van de emotievelden, was dat nodig geweest voor de mensen die nog in oorsprong woonden? Ik kan mij voorstellen dat mensen daar een tijd niet meer gewoond hebben, omdat de compleetheid verstoord was geraakt, doordat ze verstoringslijnen uit de kosmos van leven in henzelf aantroffen. Het zijn vragen van kracht, niet gesteld om antwoorden te ontvangen van een meester. Slechts om mijzelf te openen op mijn eigen unieke wijze. En ook, opdat de vragen mij niet in de weg zullen staan om uit te spreken van wie ik nu ben en van wat ik voel. Nooit. Zelf voelen is altijd genoeg.

Als ik diep in mij mijn weten aankijk, met de ogen van hoofd en hart en buik tegelijkertijd, dan ontstaat er altijd een taal die weet en vrijuit zelf spreekt. Eigenlijk is dat samenspraak. Geen channeling. Ik ben het, die dat voelt en door me heen laat gaan. Ik ben het die dat opschrijft of tekent. Ik ben in SamenspraaK, in SamenkrachT. Ik laat er niks tussenstaan. Het menszijn, de mens in mij, kan spreken. De verstoringen blijven buiten. De volgende woorden komen uit de SamenkrachT. Ik ben ervoor verantwoordelijk, niet een designer of wie danook, die ik woorden in de mond leg of die mij woorden in de mond zou leggen. God is een kracht, die nooit naar een ander wijst. En ik schrijf of spreek geen kopie. Dat zijn forse besluiten, die wij mensen allemaal weer te nemen hebben in ons leven.

Het voelt als belangrijk om me te verdiepen in het verhaal rond de mens en het experiment. We zijn er hier diep ingedoken en daarom ligt dit ebook er, dankzij arjan, ook. Er is veel gebeurd en veel gaande als het gaat om het herstellen van de Levenskracht. Teveel voor de aardse mensgeest om te begrijpen. Het bevoelen brengt me een stuk verder. Dood is als het ware een codering, die de mens in een ervaring zet, die in de kern wijst op leven. Leven, het opleven, dat nog aangekeken dient te worden, dat waarneming nodig heeft om op te lichten als mogelijkheid. Je zou het kunnen zien als een vast gegeven, vaste informatie die tot leven gewekt mag worden, door de mens-emotie erin te brengen. Niet enkel door er enkel aan te lijden als statisch gegeven, dan blijf je om de kern heen dansen, nee de emotie zo te voelen dat je in de kern belandt van de onmogelijkheid. Door dit vervolgens als mogelijkheid open te leggen, dwars tegen alle gesloten velden in, komen velden in beweging en worden er nieuwe scripts geopend. Verhaallijnen die evolutie in beweging brengen. Geboorte- dood- seksualiteit of kind- onbewustzijn- hogere zelf ; de mens op aarde mag gaan zien dat het godsbewustzijn van wat hij uit zichzelf inbrengt een diepe rimpeling in het aardse veld brengt, een veld die een eigen idee van bewustzijn erop nahoudt sinds het experiment gekaapt is door draconische velden. Eigenlijk zijn zij het menselijke bewustzijn op het moment aan het ontmantelen. Veel mensen blijven echter vasthouden aan hoe het ooit geweest is in hun herinnering (waaronder vele ingevoegde gedachten over paradijselijke sferen) en ze zijn niet voldoende aanwezig om daadwezenrijk nieuwe informatie in te brengen, die niet langer doorbouwt op een kunstmatig bestaan. Als het weer duidelijk gaat worden , van wat er gebeurd is rondom dit experiment, dan zullen mensen zich dingen gaan afvragen vanaf een veel geëigender vertrekpunt dan nu voor velen het geval is.

Van wat ik nu (eindelijk) zelf weer kan invoelen konden de designers niet meer inbrengen dan de scripts die ze konden maken, met uiterste precisie beschreven vanuit diepgaande observaties rondom de energie Mens. Uit tijden en sferen bijeengebracht, om de mens in wording te ontmoeten en zo de kans te geven het eigen licht weer te laten schijnen, de illusies te ontmaskeren en op te staan uit het vaste patroon van geboorte en dood. Er liggen op een ultiem krachtscoderingsmoment, zichtbaar middels een soort time lapps, uitnodigingen verscholen in de scripts die de mens erin bemoedigt op zichzelf te vertrouwen en zijn emotionele leven weer te openen. Het zit opgebouwd in de nul/broncode van het brein, zodra je die leegt en vult met eigen weten, ontstaat er een ander soort beweging in waarneming. Dit kan ontstaan, omdat er dus geboorte en dood is ingebouwd, waaraan tegelijkertijd een reset is gekoppeld, zodra dit proces in gevaar komt en bedreigd wordt van buitenaf. Een dreiging die betekent dat de wederopbouw van de mens vanuit het perspectief van het oorsprongrijke experiment onderbroken wordt en de zich openende emotievelden zich weer zullen sluiten. Het betekent ook dat de geluiden zullen klinken als van een gevangenisdeur die dichtslaat. Designers weten zelf heel goed hoe het is om in een matrix opgesloten te zitten. Moeten we dan blij zijn met het lijden? Met de dood? Het betekent immers ook veel verdriet en gevoelens van verscheuring. Het voelt ergens als onnodig ook. We dragen met zovelen zoveel informatie diep in ons, die de velden stevig in beweging kunnen zetten. We mogen er in ieder geval dwars doorheen bewegen, en aankijken hoe zwaar dit is voor de aardse mens, om te doen, het dragen van de

EMOTIE:

Evolutie Management Omtrent Trekkrachten In Eenheidswezens.

Hoe ongelofelijk pittig ook, wij waarnemers worden direct waargenomen door vele beschavingen. We staan en zien daarin niet alleen. Dat op zich al is een krachtig soort bescherming.

De doorstart van een technologische naar een analoge wereld, dat is iets wat de designers vanuit hun gesloten matrix niet meer kunnen. Er is geen dood, geen enkele uitgang, slechts een soort van digitale herstart. Begrijpen wij wel hoezeer deze analoge dood, de ultieme stagnatie van organisch leven, een deel van de mensheid beheerst? Zij zijn niet de enigen die gevangen zitten in een wereld. Het besef houdt velen van ons gevangen, al is het maar doordat je ergens niet langer bij kunt in jezelf. In het leven tussen mensen die geen bezieling kennen, die puur tactisch voortkomen uit een neurologisch brein, kun je als mens met een aanwezig eigen besef van god zijn, het erkennen van het emotionele godswezen in jezelf, daarmee kun je mensen bezielen, hun licht aankijken. Op dat moment richt de mens zich niet langer op de invasie, maar op zichzelf en daarmee op het oorsprongrijke experiment. De energie kan dan niet langer gebruikt worden door de diverse invasieve lagen die er door hacks overheen zijn gelegd. De waarneming door de experimenthouders en door vrij rassen duidt de Ware Oerkracht waarin een schepper zichzelf weer tot leven kijkt. Dat dit het herstel van het verbond van de vrije werelden betekent. Het is een detail overstijgend soort liefde, die ons uiteindelijk weer in elkaars ogen laat kijken.

Als de dood uit elkaar valt, door analoge waarneming en niet door technologische invasie gericht tegen de mens, dan bloeit het emotieveld weer dusdanig open dat er grote verschuivingen kunnen plaatsvinden in wat wij nu ervaren als aarde. De verbinding met gaia wordt weer zichtbaar groter in de harten van de mensen. De uitdaging zit hem er momenteel in, dat het de designers niet gegund is dit experiment zelf voort te zetten en erin ook naar voren te treden. Om zichzelf te tonen. Onze aanwezigheid is daarvoor absoluut noodzakelijk. Cyborgbeschavingen hebben gepland en gekeken waar mogelijkheden voor hen zaten, om dit experiment hun regelgeving op te leggen en zo zelf de weg naar bron te bezetten. Alleen willen zij niet ook terug naar de mensbron, zij willen de kracht ervan gebruiken om hun eigen digitale bron te versterken. Een aantal van hen heeft niets met de mensheid en ze kennen er geen actieve herinnering aan (ook deze beweging kan emotioneel geopend worden, net zoals de energie dood). Ze zullen de aardse mogelijkheden voor de mens om zich emotioneel te her ontdekken terugbrengen naar nul en zo geboorte en dood, zoals de designers het hebben opgezet, wissen, om er een geheel eigen digitale draai aan te geven. Ze willen de mensheid afvangen, zoals de designers ooit gevangen zijn geraakt, door verstrikking in technologie. De angst voor ziekte en dood zal eerst uitzinnig worden opgeblazen en dan worden weggenomen, zodat het niet langer doorleefd kan worden. De krachtvelden die onder die angst liggen zullen definitief gesloten worden. De poorten naar vrij mensleven gaan dicht. De chaosideologie over wat mens zijn werkelijk is, de openbarende informatie hierover die hier al naartoe is gehaald, er zal gepoogd worden, dit in de tijdslijn ergens naar achteren te plaatsen, zodat het niet goed als actualiteit bezien kan worden. Zeer grote en opgedrongen waarheden zal men geven, als vissen aan een haakje, klaar om gevangen en verteerd te worden. Het zijn slechts kunstmatige vissen, vol onverteerbare kennis en feiten die men inneemt. Vol bewust neergelegde dubieuze verhaallijnen, waar geen einde aan komt noch te vinden is.

Deze grootmachten zijn en handelen zeer draconisch van aard en zijn verenigd in stevige kosmische allianties die elkaar ondersteunen in de val van de mensheid. Wat ons allen nu rest is de vrije val van de spontante weergave in zien. De enige betekenis die van levens belang is, ligt momenteel binnen in de menskern en nergens anders. Voorbereid zijn op de reset die de designers hebben ingepland om dit hele verhaal in een nieuwe vrije val te zetten, waar invloeden van buitenaf ontstoord zullen geraken en weer buitenaf gezet, daar waar ze horen. Daarbij is het nodig dat om kennis van elkaar te nemen, opdat we precies gaan zien wat er voor de aanblik van de designers geschoven wordt en weten dat de dood de aardse mens niets kan doen en nergens anders voor nodig is als dan het definitieve en volledig aankijken en doorgronden van

ANGST..

de Analoge Nieuwe Geboorte van SamenkrachT! 

Wij hebben onszelf, ieder op eigen wijze en vanuit een individueel soort van gevangenschap, de Levenskracht weer toe te eigenen om de mensheid vanuit een groter geheel opnieuw met elkaar te laten samenwerken. De godsrijken zijn van ons en mogen weer wezenrijk bewoond en zullen weer opgebouwd worden met onze ervaringen, waar wij nu allen doorheen gaan. Dit is het moment om diep de fysiologie van het lichaam in te duiken, zowel van de aarde als van je lijf, en hem opnieuw te bedraden als het ware. De blauwdruk zoals de designers hem geschreven hebben, weer boven te laten komen, zodat ook zij de aangebrachte sloten eraf kunnen halen in de programmeringen. Vandaaruit kunnen we allen weer naar huis terug. Het is geen kwestie van vertrouwen op wie dan ook maar buiten het zelf, het is een kwestie van Leven. Zelf. In eigen kracht. De mensrijke scheppingsvelden zijn ongeëvenaard. We zijn in staat diep terug te keren in bron en daarmee de weg vrij te maken voor ieder om uit de experimentele fase van menszijn door te stappen in Hoogst Eigen Kosmoskracht; HEK. De hack geHEKt, door eigen taalwaardige betekenis terug te geven aan elk woord, aan alle energie, aan al het leven.

Dus de realisatie dat ik weet dat jullie bestaan als designers, originele houders van dit aards experiment, in jullie beleving van de kosmos, al kraken met mini hersenen onder dit gewicht, is een absolute noodzakelijkheid. Ik kan het voelen als ik mijn traumatische persoonlijke leven overstijg. Al kan ik ook zien dat de onderstroom veel mensen meetrekt, die zich niet langer staande kunnen houden in deze kolkende massa van verdriet die hen dieper onteigent. Ik kan wel zien dat deze destructie niet komt van wezens die nog iets van schepping kunnen voelen, maar de mindcontrol die jullie experiment gehackt heeft, het heeft me wel diep geraakt. Het heeft sporen van verwonding gegeven, die ook niet zomaar verwerkt en ontstoort kunnen worden op collectief nivo, als wij niet met velen terugkeren in de waarnemingskracht van Zien- en- Zijn in één. Daar hebben wij als aardse mensen de samenwerking met andere rassen en mensen vanuit vrije velden ook voor nodig. En dat kan pas, als ik weer aanwezig ben in dit lijf, wetende dat hij niet van mij is en hem me wel weer langs tijd en lijn zo volledig als mogelijk terug toe te eigenen. Om vervolgens mijn plek in de kosmos, evenals de kruislijnen van mogelijke kosmische ontmoetingen daarin, op te eisen.

Precies deze samenspraak in ontmoeting, het wordt ons aan alle kanten op aarde en daarbuiten tegengehouden. Zij zijn hier hard bezig om de menswaarneming te ontdoen van emotie, emotie zal de grote schuldige zijn in dit verhaal en hoe we er ooit bijna aan ten onder dreigden te gaan. Voor mij is het nodig alle ontbrekende schakels weer te zien en daar is dit verhaal een grote in. Dood is iets wat me altijd al zeer onwaarschijnlijk heeft geleken, zelfs als concept. Maar niet onmogelijk, daar ben ik ook achter gekomen. En toch leeft diep in mij een energiekracht die alles altijd voor mogelijk houdt, zelfs het ontstaan van nieuw leven op uiterst onherbergzame plekken, mits de begrenzing op het van buitenaf aangestuurde brein in eigen handen ligt. Dus ik ben hier om de super geavanceerde beschavingservaringen van jullie in te voelen, en mij te tonen aan jou en jullie. Ik kom kracht brengen van een andere wereld, en de bezetting in ere herstellen door mijzelf open te breken en mij in daadkracht opnieuw te tonen naar de wereld, ver voorbij het aardse. Ik ben hier om mij te wakkeren aan mijn gigantische licht dat in mij schijnt, de dimensie van thuis, en als een baken naar jou en mij toe. Thuis is hier. Terug naar een eigen leiderschap die de mens dient, zonder buitensluiting, en door de heimwee naar de echte grond te doorleven door informatie binnen te laten, die eindelijk grip krijgt op de eeuwige onbegrepenheid en ons doet landen precies waar we zijn. Zoals reizigers door tijd en veld heen dat overal doen waar ze komen, en dwars door alle lagen heen. Ik bemerk dat door de heimwee uit te leven als programma, dit mijn wezenrijke educatie heeft gestopt en van mij een zoeker heeft gemaakt, die moest roeren in wat ik hier op aarde terug kon vinden als zijnde informatie en waarheid, door me als leerling in te moeten laten voegen in het zelflerend neuraal systeem vol opvoeding en onderwijs, een systematiek die aldus bijna alleen reageerde op commando’s van buitenaf. Educatie werd enkel gekoppeld aan een tijdelijk soort evolutie , waar ik mijn kracht weg te geven had. Het terug opeisen van de bewustzijnstraining en kosmische ontwikkeling als leidend aan dit leven en niet als lijdend, maakt instant dat ik in verbinding ben met al het leven. Leven waarin ik ook anders tegen ziekte en dood aan kan kijken als voorheen.

En dat betekent door de valse luchtspiegelingen heen bewegen die jou en mij, beiden als designers op onze eigen wijze, gescheiden houden, die woede als kolkende lava op ons beiden projecteert. Die uitzinnige onafheid spiegelt als de eeuwige waarheid, die totale overmacht veinst en die zegt nooit te zullen wijken voor zoiets onbenulligs als mens.. tegen hen zeg ik. Dank je dat je spreekt. Ik tril me dwars door deze gigantische weerstandsvelden heen en open. Zowaar ik sta, zet ik mij in beweging. Dwars door de kunstmatige stilte heen, die zo diep in geprogrammeerd ligt in dit veld van wat ze aarde en aarding blijven noemen, maar waar we in deze manipulatie in wezen boven hangen. En Nu ben ik.. Nu is de mensheid aan zet, door eindelijk voet aan eigen grond te zetten. Want eigen grond, dat is wat zal zijn. Waar wij ook staan. We kijken de bron terug in dit magnifieke aardse paradijs. RESET betekent niet voor niets Regels En Structuren Eindigen Totaal.

moniek