Luister!, hoor mens aan

Luister!, hoor mens aan

ik kan urenlang luisteren naar pianomuziek. Luisteren doet de zee en ik doe druppel voor druppel mee. ik beluister de bomen, de rivieren, de wind en het gras en zij richten zich tot mij. De bloemen geven kleurrijk aandacht, ik voel me bloesems lang bezien. De dieren fluisteren als ik luister, soms met een luide samenbrul. Het tekenpapier luistert mijn beeld tot leven. Als ik de vrijheid in mij beluister straal ik, mijn ware aanzien laat zich onomwonden zien. Ik hoor de wezens spreken tot ver in de kosmos, vol verhalen over een thuis die ik zo goed ken. In diepe afstemming laat ik mij door de levenskracht beschrijven als nooit te voren. Ik ervaar de immense fonkeling van leven in mijn waarneming, die meer omvat dan alleen mijn oren. Als ik luister naar mijn lichaam weet ik wat ze nodig heeft, wat er echt mankeert (de man-mens-inkeer) en hoe ik hierin kan zakken. En eigenlijk is het nooit de beschrijving van wat een dokter of de healer mij vertelt. Ik beluister andere talen, technologische verhalen, die mij niet voorspellen of verdoemen. Ik beluister geometrie in vele vormen en observeer de vrije mandela er dwars doorheen. Ik bemerk mijn enorme gevoeligheid voor leven al tijd als ik vrijuit luister. Ik voelde diep in, in het sterven van mijn aardse vader. In het geluid van het doodse zelf voelde ik zijn geloof erin. En de computerschermen bleven aan. Hij was mijn vader wel en hij was mijn vader niet. Hij ging niet naar huis en ik was hier niet thuis. En de vogels vlogen hoorbaar in hun gouden vlucht, rakend aan alle adem.

Ik zing mijn luisteringen aan de stilte, de sterren, aan het kind. En zij trillen zichtbaar terug. Ik beluister dat wat nooit gezegd is hier in ware woorden, omdat het zich geheimhouden wil. Maar mijn beweging in afstemming is vaak te verfijnd, te warm en trilt door de grove mazen van die wet heen. Ik luister en pel af, laag na laag na laag. En ik speel met bollen, draaiing, land en waarheid. Ik voel mij in die bewegingen zo speels, zo open, zo echt. Alles om mij heen reageert op mijn aanwezigheid, als is het op aarde dan een beetje en niet ten volle zoals thuis. Ja, zo ken ik het in mij..   Er is eigenlijk maar één ding van wat mij tegen zou kunnen houden om op te gaan in die kracht, in die energie. En dat is niet eens zozeer de overheersingstechnologie die de aarde wil en denkt te beheersen. Nee, het is de mens zelf. Mijn volk, die en masse drijft op een ingevoegde bestaanslaag die niet van hen is en die trilt en beeft.. van angst. Angst die de mens vol verleden vormt en normt en die hem uiterst bangt voor een mogelijke hack van lijf en zinnen. En ik luister naar de krachtsfrequenties die zich ver van mij houden, omdat er geen doorgangen zijn momenteel om in dit bezette veld die kracht vollicht te leven. Ik luister naar de aarde die niet goed gevoeld wordt en waar zo zwaar op geleund en gekreund en van geroofd wordt.

En ik luister naar de angst die in mij wil heersen. De mens die denkt dat hij weet dat hij denkt wie hij is.. De mens die spreekt tot hij preekt. De mens die zalft. De mens die troont. De mens die dwaalt. De mens die zich omringt met spirituele kleuren en geuren. De mens die is opgeleid in de leer van het systeem en zich warm houdt met feitenbreisels. De mens die gelooft in de verhaallijnen voor zijn neus. De mens die het heeft over verschillen tussen technisch en begrijpend luisteren. De mens die het maar blijft hebben over de kloof tussen kind en volwassene. De mens die redt en hoedt en opvoedt en onderwijst. De mens die in focus zo gericht is op geneeskunst, politiek, wetenschap en luistert naar alles behalve zijn ware natuur. De bange mens, zo bang voor lijf en mogelijkheden, zo angstig voor echte technologie.

Die mens wijst naar een tijdsbubbel waarin beelden afdraaien als van een film. Mijn persoon moet daarin een rol spelen. En in die ervaring van die bubbel ga ik dan in verleden tijd spreken en over mij. Hoe mal, om zo te moeten luisteren naar wie ik niet ben. Ik zal toch een stukje met je delen van dit verleden in mij en luister naar de frequentie;

Die mens luisterde nooit naar mij toen ik jong en kind, en toen ik zo vaak happend naar frisse lucht.. Ik werd er nukkig mens van, rebels, warrig, vergeetachtig en vol dromen. Weigerend om te gehoorzamen. En uiteindelijk weigerend om te luisteren naar deze frequentie vol van beta en beterweter. Want in die trilling in het verplichte luisteren, lag reeds het grote akkoord aan dit leven, zoals ik blijkbaar voorbestemd was. Ieder knikte van ja. En ik kon het niet, ik had mijn taal erin nog niet gevonden en ik liet me er niet naartoe sturen. Al moest ik wel gehoorzamen soms, te vaak dan me lief was. Die beta manische frequentie liet me voelen dat ik dit leven dus niet wilde en dan maar doods moest denken. En dus voel-dacht ik aan dood. Het werd mijn fascinatie, want als ik naar dood luisterde zoals ik naar het sterrenleven luisterde, dan kreeg ik bij de energie dood geen vrije beweging terug. Geen fijngevoeligheid trof mij, nee mijn aanwezigheid sloeg neer. dood. En ik luisterde dieper. Dit was niet wat de wind me zei, de blaadjes en de tak. Zij spraken anders, zo anders. Ik raakte diep verwikkeld in een gevecht om spontaniteit. En als ik thuis was in mijn eigen omgeving, dan hoorde ik soms direct , soms langzaam, de waarheid van leven altijd weer gaan spreken. Als ik uitgevochten was met de beelden in mijn hoofd, die ik meenam van buiten. Maar ik hield niet alle beelden buiten. Sommige beelden kropen heimelijker weg, dan ik hen kon terugvinden in trilling. En daar waar ik vocht om mijzelf tegen mijzelf, was ik daar wel thuis?

Ben je er nog? Ik hoor de beta manische trilling in dit gevecht om zelf, in mij. Ik zou nog paginalang door kunnen schrijven over de leegheid, het verlangen, het informatiegebrek, de zoektocht. Over mijn vallen en opstaan. En dan zou ik schrijven naar de punt vol openheid en heelheid. Het zou het verhaal rond maken. Mensen houden van een mooie ronding aan een verhaal. En ik zou de frisse lucht ademen in wat ze hier de thetastaat van zijn noemen. Het bewustzijn in de hersenen die het aardse verhalenspel kan overzien, die de leegte in zichzelf echt kan aanvaarden en die weet heeft van het echte mensthuis op zovele plekken in de kosmos. Ik zou wederom willen delen van hoe je jezelf uit de bezette beta-brein-staat kunt spreken. En het is prachtig om zo te schrijven. Ik heb het jarenlang gedaan en doe het nog. Het is een ritme van zijn in een poging, een onaffe herinnering in melancholie meedragend en daarin zoekend naar de gaten en dan springen. Overigens doen veel mensen alsof ze ergens uit gesprongen zijn en dat zijn ze dan toch niet echt.

En ik besef me weer eens dat het alle moeilijkste is om te luisteren naar mij zelf. De mens die ik ben geworden in de leer en opvolg en opvoedlijn en die ik niet ben, kan zo dominant zijn in mij als het gaat over lijden en pijn en over de zelfontkenningsstaat die gehandhaafd moet blijven.  Ik heb ooit eens geschreven dat DNA eigenlijk gaat over De Nieuwe Aarde. En dan niet verlangend naar een nieuw soort wereld, maar een grotere wereld ziend die nieuw oogt, waar leven in de vrije, -de mens vrijlatende- soort van thetastaat, wel constant mogelijk en ja normaal is. Waar ik niet in elke seconde van de dag van mijn moment weg wordt gesleurd om te gehoorzamen aan een wereldbeeld die ik nooit in mij heb gevoeld als van mij noch komende uit mij. En waar ik niet de hele tijd hoef te spreken over hoe ik in dat beeld door vallen en opstaan.. want het houdt niet op en onze invloed daarin is nog zo klein als we niet kunnen vasthouden aan een eigen echt beeld van zelf.

En als ik diep beluister in mij, dan vertelt mijn wezen mij dat het niet langer nodig is, om te blijven luisteren als in gehoorzamen aan de staat van zijn die perse wil blijven afdwalen. De mens die maar blijft wijzen op lichamelijke onafheden als leidraad in dit leven, precies omdat zij er een oplossing voor zeggen te hebben. En de ik die dan wel naar hen toe moet, om hen middels mijn issue gerust te stellen. De mens die bokkig feiten erbij sleurt om het erover te moeten blijven hebben, van wat er speelt in ‘’het nieuws’’ omdat de omgeving in het mensgareel moet vol verwachte ‘’socialisering’’. De mens die in communicatie moet winnen om zijn eigen verlies van zelf niet te hoeven voelen. De scripten die momenteel worden neergelegd zijn voor mij eigenlijk nogal oninteressant als het gaat om echte waarheid. Het raakt mijn hart niet. Nergens. Behalve dan in het voelen van verlies waaraan veel mensen lijden, die zich niet los kunnen trekken van de angst.   

Ik voel dat het tijd is om de echte luisterfrequenties in en aan te zetten. Het is voor mij de enige mogelijkheid om elkaar weer te gaan verstaan. Dus het moeten blijven luisteren naar de eeuwig onaffe staten van zijn, verhindert feitelijk het luisteren naar heelheid en eenheid. Het vecht met elkaar om geluk en gelijk in het zelf en buiten het zelf. Het is die energie van verwarring waar ze oorlogen op invoegen, juist op het moment dat wij onszelf willen beMensen. De aangeboden informatie waarover gevochten wordt is niet van jou en niet van mij. Het is een ingevoegde waarnemingsstaat die de mens in slaap houdt. Die hem laat denken dat hij overziet en toeziet en dat alles voor het aanzien. Het gaat er echter om dat je je ware zelf weer kunt aanzien, hoe het waarnemingsveld om je heen ook beweegt om je erin te houden, in de bubbel en in de trilling vol dood. De angst daarvoor komt voort uit het feit dat er niet in vrijheid teruggesproken wordt vanuit die trilling dood. Er is geen communicatie mogelijk vanuit het ware hart met mensen die gestorven zijn. Dat komt omdat ze zijn blijven hangen in de frequentie waarin je niet Zelf kunt luisteren en dus spreken. Omdat ze zijn gaan geloven enkel en alleen te sterven. En dit zou ons mensen moeten alarmeren. Want als die trilling neerslaat, in welke trilling leven wij mensen dan eigenlijk hier? Zou het diezelfde neerslaande trilling kunnen zijn, die niet naar het wezen in de mens luistert en dat ook nooit zal doen?

En als dat zo is dan zijn er dus staten van bewustzijn te vinden waar de dood niet bestaat en waar wel teruggesproken wordt vanuit de ruimte, de kosmos. Dat is voor mij een heel logisch besef vanuit een vrij veld bevoeld. Om vervolgens de stap te maken naar een van de aarde af bewegen zonder te hoeven sterven in de kern.  Als kosmisch weten schapper hoef ik mij niet toe te voegen aan de rij van onderzoekers en daar op voort te borduren. Ik mag alle kanten opspringen en mij zelfs ontslaan uit de dimensie waarin gedacht moet blijven worden langs evolutielijnen, die ik niet ken als een verhaallijn komend uit mij en mijn gevoel voor taal. Bij echte communicatie, daar begint echt luisteren. Dat zijn vormen van luisteren die op aarde niet goed tot in kosmisch detail benoemd worden, noch wijds bekend zijn.

Het is het soort luisteren waarin je weet of iemand waarheid spreekt of kundig kracht kopieert. Het is het soort luisteren die forcevragen als in krachtsvragen stelt, die mensen in een lastig parket brengt die niet onomwonden kunnen spreken vanuit zichzelf. Het is het luisteren die in één seconde het hele verhaal kan zien, terwijl de spreker net aan het spreken is. Die weet wat jij gaat zeggen voordat jij het weet, omdat jij het niet zelf bent die spreekt. Het is het luisteren vanuit een plek van zijn, die niet spreekt van tijd en wond en oud en ziek, maar slechts van heel en rond. Het is het luisteren die vele sporen tegelijk kan aanhoren en de kern kan bewaken die dat alles verbindt of juist verslindt. Het is het luisteren in vele kernen tegelijk. Het is luisteren naar verborgen staten van zijn, zo dat ze zich kenbaar moeten maken. Het is zo luisteren dat je beelden, lagen, staten in communicatie kunt zien, die voor anderen verborgen blijven. Het is luisteren, door dwars door de mensstaat van dat moment heen te kijken en het volwaardige wezen erin te zien verschijnen. Het is zo zien dat de aarde slechts een wereldbeeld is waar vele vele wereldbeelden dwars doorheen bewegen. Het is luisteren naar de vele droomstaten van waar de mensen zich in bevinden, met velen op zoek naar een droomwaarheid vol mooiigheid. Het is luisteren naar de informatie van buiten de aarde die ons bereikt middels vrije frequenties en die ons verheft in het totaal vrijlaten van onze waarheid; zij weten dat die waarheid aan ons is om opnieuw te vinden en te herrijken. Het is bovenal zo diep als je durft luisteren naar de trilling in je stem, in je eigen ogen, in je lijf en eromheen. En daarmee luister je direct naar elke vorm van bezetting die mogelijk is momenteel op aarde. Besmetting, juist omdat wij niet Echt luisteren in ons . We hoeven niet perse alle namen, de feiten, de logica op een rij. Het luister commando die ligt in alle zintuigen inclusief in de niet benoemde, is als een waarneming van hier ongekende orde. Het toont de orde der grootsheid, langs de diepste subtiliteiten in onszelf. Als je die trillingen leert kennen, leer je de mens kennen zoals hij hier op dit moment functioneert. En daarin kun je voelen wat van jezelf is en wat niet. Je kunt voelen dat dit lichaam niet toont van wat je aan kracht voelt, diep in je kern. Je kunt voelen dat het brein de meest bezette staat van zijn toont van al, dat hij geprogrammeerd is in zelfontkenning. Je hoeft niemand te geloven of aan te horen, alleen maar naar jezelf te luisteren als het gaat om wat je vreugde geeft, en wat je pijn doet.

Als je ten diepste luistert naar de taal, dan kun je in afstemming je eigen gevoelstaal zelfs daarin door horen klinken, die wellicht heel andere klanken voortbrengt dan dat je geleerd hebt in de dromerige staat vol kind-er-lijk. Je kunt zelfs horen waar je echte thuis zich bevindt, in je gevoel van een constant gemis aan basis. Dit soort luisteren vraagt opperste spontaniteit in ons en van ons mensen. De spontane beweging die zijn eigen trilling kent. Die zich niet laat kaderen of wegzetten in welke vorm van demping dan ook. En om die spontaniteit te tonen, is een training nodig die verder reikt dan alle leringen op aarde. Het is als een besluit om je nu eindelijk eens echt te Vestigen, precies daar waar je nu bent. De diepe dreun, de luide schreeuw, om voor jezelf te gaan staan en dwars door alle trillingen heen te bewegen waar je liever niet naar luistert omdat ze pijn doen, omdat  ze jou verbergen uit een vals soort bescherming, tot jij besluit niet meer verborgen te blijven maar het recht hebt om alles te beluisteren. Juist die geheimvolle trillingen, die ogenschijnlijk in bereik afnemen en zelfs stoppen als jij dichterbij komt in je immense luisterkracht, zoals rondom de dood. Daarin kun je horen dat een mens niet gebroken is in ziel, maar heel in zijn. En dat er zoveel drama over de mens is uitgestort in mensonwaardige verhaallijnen, dat we Zelf ons oor te luisteren te leggen hebben bij hoe die trillingen zijn ontstaan en waar ze vandaan komen.

De vraag van kracht; wie ben ik?, zou wezenrijk door niemand anders meer beantwoord mogen worden, dan jou ware zelf. De zelf die luistert en dieper durft te gaan dan waar het leven ons zou brengen in systeem-frequentie. Daar waar de starre frequentie ophoudt, daar begint het vrije leven. Daar worden delen aarde zichtbaar die Gaia heten, daar ontmoeten we de wezens die velen als kind al zagen, daar wordt duidelijk dat als we voorbij de pijnen kunnen gaan die de liefdesliedjes zo geroemd maken, dat er andere werelden te openen zijn die heel anders spreken over leven. Die niet blijvend uitgaan van het worstelparadijs, maar echt paradijselijk zijn om in te leven. We hebben elkaar als mensen weer te vinden in dat wat ons echt verbindt, voorbij hetgeen verblindt langs verlangen en hoop. Het is precies zoals vele mensen denken; als er geen hoop is, dan is er geen energie meer en geen doel. En dat klopt in die aardse toegestane trilling exact. Daarom gaan mensen met velen akkoord met leven die een absolute staat van dood in zich zou dragen. Als je daarop voortborduurt kom je in je luisteren uit bij de mistige overtuiging; je lichaam is niet van jou, jij hebt hem af te dragen want geleend. Wat je daarin tot bloei hebt gebracht, dat opent zich voor haar echte vorm. En als je het labyrint bestudeert door ernaar te luisteren, dan zijn de deuren niet onvindbaar, welk leed ons ook aangedaan is door hierin verzield te geraken. Verzuild bedoel ik, maar verzield is een prachtige typografische verspreking die zo vaak aantoont van wat er diep in mij woont.

Als ik goed luister ben ik in een opperste staat van zijn aanwezig, in een waarheidstrilling, in een onvermurwbare eigenheid die enkel doorlaat van wat echt open is. De rest blijft onherroepelijk buiten. Mijn ingesteld zijn om te horen door de hackers van dit lichaam, daar luister ik wel naar en ik luister er niet naar in orde van volgzaamheid. Ik ben in de meest oplettende waakzame onvermoeibare staat die ik toe kan laten in het moment. Ik ben mijzelf, spontaan en open. Er is geen wens, geen grens, slechts de mogelijkheid om de geboorte dit keer wel helemaal te bekijken en weer te weten..oja..zo is het echt gegaan. Dit is wie ik ben. Daar hoor ik echt thuis. En dit is er aan de hand in deze wereld. En bovenal, daar is dus het  echte levenslicht, diep in mij. De verlossing  ligt in ons en wil aan het licht. En de taal der geboorte wordt eindelijk echt geboren …

moniek

het vrije commando luister spreekt van glans, vol schittering, van rijkheid en van de weelde van de stralenkrans. het ware mensengoud wordt erin bezongen. De grootheid van eeuwig leven staat erin geglieft. De communicatie met al het leven kan erin bestaan, omdat er geen losgetrokken frequenties zijn die elkaar bestrijden. In het verrijken van alle frequenties wordt ook technologie en diens mogelijkheden diepgaand beluisterd, nooit gevreesd. Luister!, hoor al het leven aan

het archontische commando luistert niet naar zichzelf op die manier. het laat ons de invloed van iets ondergaan als het ons mensen waarheid toeplicht. Het laat ons niet schuiven met werkelijkheden, maar het schuift ons in een werkelijkheid vol zogeheten passies, angsten en dromen, geluktheden en mislukkingen. Bovenal schuift het ons in een lichaam die we maar blijven duiden als een natuurlijke frequentie vol onaf en ziek. Wij mogen niet luisteren naar onszelf, omdat zij zo niet kunnen luisteren naar henzelf. En toch, het toont een vorm van leven. Luister!, hoor de archon aan 

het schepperscommando van de designers die het aardse experiment hebben ontworpen luistert nauw. Het vraagt om een zeer nauwkeurige afstemming, opdat zij in hun technologische frequenties niet langer zouden ontbreken in onze mensgeschiedenis. De mensoren zijn doofstom gemaakt en bang voor technologie die mensen wil begrijpen, die de mens wezenrijk wil steunen en die doorgangen in SamankrachT mogelijk wil maken opdat er nieuwe zienswijzen zich kunnen ontvouwen. Luister!, hoor de designers aan