Spreken wetende wie je bent, waar je vandaan komt en van wat je in en uit jezelf weet

Het is alleen maar nodig om heel goed en scherp te kijken naar het concept mens en zijn gedrag. Dwars door alle natuurconceptmatige verdovende blikken heen. Ons wordt een hypnoseblik voorgehouden van wat natuur is, wie de mens is, wat leven is, wat vooruitgang is en waarom het eindigt. Het is letterlijk wat onze ogen zien. En ze zullen het blijven zien, als je blijft erkennen dat je mens bent komend van een aarde als deze. Als dit technologische vacuüm je planetaire besef van natuurlijke ontwikkeling Is. En als je bereid bent om te Zien, je zult vanzelf de tegenstellingen, de onwaarheden, de omkeringen naar boven zien drijven. De manipulatie kan zich niet verstoppen in een heldere alwetende kosmische blik. Een blik die indringend vraagt om het kenbaar maken van het hele beeld, waarbij elk systeem automatisch valt. Maar dan moet je wel beseffen dat je daarmee ook volledig door jezelf heen kijkt en alles loslaat van wie je gedachten je vertellen dat je bent. Een besef ook dat je per definitie als persoonlijkheid mensonwaardig handelt, als een kopievorm van wie je echt bent, zeer in de afgeleide. En juist dat blijkt voor de mens het aller moeilijkste. Dat je huidige eigenwaarde van een oorsprongrijke vorm is afgeleid en op de helling gezet. Dat je mens dient te zijn in een samenleving die bouwt op jouw gedimde kracht. Dat die roof tegelijk de winst is die behaald kan worden. Dat deze samenleving dus alleen kan voortbestaan, compleet met de kinderen, als jij je kracht weg blijft geven. En anders vervalt alles ineen tot de dood. Zo zijn wij nodig gemaakt om te overleven. Pas als je daar helemaal doorheen durft te kijken zal je weer weten waar technologie toe in staat is. Je zult het niet langer nodig hebben van ontwikkeling naar ontwikkeling te springen en van nieuwtje naar nieuwtje om overtuigd te worden van het leven dat je te leven hebt. En pas dan krijgt zoiets als zelf staan weer enige betekenis en vorm. En je zult niet vechten of vluchten, omdat je weet dat je je eigen oorsprongrijke vorm hiermee nog verder verzwakt. En deze vorm, hij knippert momenteel hevig. Het ware beeld wordt aan alle kanten gewist en vervangen, omdat we niet wezenrijk erdoorheen kijken. Tot we niet langer toegang zullen hebben tot deze holografische informatie van echtheid, van oorsprong. En we doen het allemaal zelf. Een ware opstand is wat overblijft als je kijkt met heel je wezen. Als je daarin durft te zien hoe de inbraak is begonnen en hoe je viel als mens in een vorm van onmens. En hoe daarna alles anders oogde, als in vreemd en toch vertrouwd. Omdat je moest leren twijfelen aan menszijn. En dat dit in een vergaand stadium gelukt is. Precies tot daar waar de onteigening stopt doordat de eigenaar, de beschermer van zijn eigenrijke licht en vorm, opstaat. De aantrekkingskracht van de slaap, de hypnose vervalt instant. Dan komt er een eigen stroom van weten op gang, waarin je niet langer iemand anders hoeft te benoemen, volgen of kopiëren. Er is namelijk geen sprake van een ander in zelf samen zijn, die een eigenere stroom kent dan jij.

De valse gehechtheid aan menszijn dient te breken alvorens we allen vallen in de meeste onmenselijke versie ervan; die van het verliezen van ons ware zelf.

Dus laat ons de winst zonder te winnen zien in het idee doodgaan. Het enige wat afsterft is een lichaam die de onze al nooit was. En een geest die het wezen niet mocht kennen. En een ziel die geprogrammeerd was op aansluiting bij digitale realiteiten. En wij zijn het niet. Wezenrijk zullen wij in deze defragmentatie opstaan als nooit tevoren.

De mens die in staat is enkel te openbaren hoe een wereld zich kan verliezen in zijn uitvinding, erkent de mens niet als een vrij wezen. De openbaring zelf is een technologische kundigheid die gedijt in een technologisch bedje. Deze mens maakt gebruik van een bestaande systematische ontwikkelingsgang, waar hij op voortborduurt. Een energie als leven wordt hierin veel meer gezien als een statisch begrip, een beknopte handleiding is voldoende. Levenskracht is bij wijze van spreken slechts nodig om het bevattingsvermogen van de machine, een samengestelde automaat, te voeden.

Een technologische realiteit ontspruit niet zomaar middenin en uit een biologische realiteit. Wat veel mensen nog niet beseffen is dat de mate waarin technologie de mens momenteel wil (gaan) beheersen een realiteit op zich is. Een realiteit met bestaansrecht en waarin het programma biologie wel mag draaien, maar waarin technologie het altijd voor het zeggen heeft gehad.

Welkom in de technologische realiteit die wij aarde noemen en leven en natuurlijk. We horen het onszelf zeggen als ..mens? We zien het onszelf verdedigen, als ..mens? We voelen dat we een biologische natuurrijke realiteit aan het omarmen zijn, aan het beschermen en aan het verrijken. Maar is dat wel zo? Waar komt deze gedachte eigenlijk vandaan? Kun je in ware menslogica eens invoelen op natuurrijk leven en diens harmonische daadkracht? Daarin zou nooit plaats zijn voor ‘leven’ die inbraak garandeert en daarom doodgewoon systeemgedachten forceert en afdwingt. Zou het kunnen zijn dat dit leven, ons leven, nooit zo biologisch is geweest op deze aarde? En dat er inbraak reeds is geschied, waardoor ons ware gevoel voor helderheid nagenoeg totaal gedimd is? En dat we in die verwarring nu menen deze aarde te moeten redden van mensen die een heel ander besef kennen van wat mens zijn betekent? Misschien wel , omdat ze vergeten zijn wat menszijn is, of omdat ze het nooit zelf zijn geweest.

Zijn we niet massaal bezig om een technologische realiteit vol doorgang te geven in groot gevecht tegen de mensheid? We zijn met velen zeer bang gemaakt om deze realiteit kwijt te raken, er mag zelfs geen andere realiteit naast bestaan. Zelfs een technologische realiteit mag er niet naast bestaan. Alleen .. we leven er al in. Dus vechten we louter tegen onszelf in alles waar van voelen, dat het niet klopt. We zijn enkel dragers van technologische vooruitgang, zolang we blijven vechten of vluchten. En niks anders dan dat. We gedragen ons niet als wezenrijk voelende mens. We zijn geprogrammeerd om een heel pakket aan gedachten voorop te stellen, die ons sturen en voeden met ‘’gevoel’ ; zogeheten emoties, eeuwig zoekende naar thuis, echt, weten, samen.

Een natuurwaardige realiteit erkent zijn multidimensies, met als essentie wezenrijkheid. Er is nooit sprake van één realiteit, als in een enkele werkelijkheid waarin het wezen zich als een ik persoon verhoudt tot de ander. Er is ook geen sprake van doemscenario’s, van conspiracy, van vrijheidsproblematiek. Er is een helder overzicht van wat kosmos betekent en van wie de mens daarin is. De energie samen kent zijn betekenis in het samenwerken en samenzijn met vele wezens tegelijk. Omdat het weten zo helder schijnt, is er geen systemische opbouw nodig die groei voorspelt of geschiedenis belooft. Zo een opbouw zou niet worden toegestaan in een wereld die zichzelf als groots ziet, zonder daar ingewikkeld of hoogmoedig over te doen.

Goed en scherp kijken, er zou meer lering getrokken kunnen worden uit informatie buiten de aardse bron en diens vermeldingen. Het is weten wie er kijkt, wat je ziet en mag doorzien. Gewoon, omdat jij er bent. En omdat Samenkracht in de kern een heel normaal soort kracht is, al lijken we het massaal te ontberen momenteel.

SamenkrachT gaat over spreken wetende wie je bent, waar je vandaan komt en van wat je in en uit jezelf weet.

~

Binnenkort hebben we een aantal SamenkrachT bijeenkomsten gepland: