De macht van gedachten ergens afhalen

(Hoofdstuk uit het boek “Communiceren met andere beschavingen) Dus toen we hier naartoe reden, toen – we reden een kilometer of 5 van de grens – Wendy en ik keken op het schermpje van de navigatie, en in één keer werd de weg afgesloten in de navigatie, een grote snelweg dan, hè! Er kwam ineens een bord te staan ‘afgesloten’. Dat stond er op het scherm.

Dat is interessant, dat jouw brein dan gaat denken het dat zo ís! Dat het gewoon kán! Dáár gebeurt iets … nou, wat een macht zou dat geven als we dat zouden kunnen doen bij alle mensen! Dat je gewoon knoppen kunt indrukken… en dat iedereen dingen denkt en dat daardoor de kwantum reactievelden in jouw computersysteem in de matrix aangaan! En wham, het gebeurt, tip top!

Dus ik kijk naar dat scherm en ‘hè, dicht?!…’ en krijg ik ineens een andere route. Ik zeg tegen Wendy ‘ik rijd gewoon de route die ik altijd rijd, hoor’. Dus we nemen die afslag niet, dus we rijden door en wéér een andere route, en we komen dus vervolgens bij de snelweg aan en we zien dus ook de grens. Je ziet zo in de verte geen borden, hè. En op dat moment, geen borden … geen bord … op het scherm, weg! Maar het gaat natuurlijk niet over die navigatie, het gaat om de BEINVLOEDING VAN JE GEDACHTEN. En de invulling van de gevóelens die er ontstaan. Want als er op dit moment een radio- uitzending wordt uitgezonden, dat er 5 nucleaire bommen zijn ontploft in Amerika, dan moet je eens kijken wat er gebeurt in ‘t hele veld van de mensheid! En er is géén zandkorrel verplaatst! Maar het effect wat óns bewustzijn heeft, hoe we meegesleept worden in denken in groot maar ook in klein, dat moet nader onderzocht worden en dat moeten we losmaken. Wíj Zijn hier! Wij zijn nooit weggeweest. We zullen er altijd Zijn, we zullen er altijd blijven! Het is aan ons om anders te denken en anders te beslissen. En daarin moeten we met elkaar het onderzoek gaan verdiepen.

Iemand: het wordt wel opgemerkt dat we waarnemen in die velden. Er wordt wel op gereageerd door allerlei acties.

Martijn: tuurlijk!

Iemand: want zo merk ik wel op dat het wel degelijk opgemerkt wordt dat er waarnemers zijn.

Martijn: Ja … nou en of wordt dat opgemerkt! Probeer ook voor jezelf de lading… het gaat allemaal om jóu, hè! De ladingen die er op je schouders worden gelegd om over dingen te denken haal die er vanaf… Weg! ‘Nou, we kunnen nóóit meer dit en dat straks doen, we kunnen nooit meer een restaurant in, we kunnen nooit meer reizen, we kunnen … we kunnen’… Hoor je wel wat de macht is van de woorden die we uitspreken? De macht van de gedachten… de macht van de woorden. WIJ KUNNEN ALTIJD, OVERAL HEEN REIZEN! WIJ ZIJN REIZIGERS! Er is helemaal niemand en niets die ons ooit zal kunnen beletten om te reizen. Om te reizen … En de gedachten die er worden ingelegd dat je dus straks niet meer naar een restaurant kunt, en niet meer kunt eten … ik dénk dat niet! ‘Ja, maar hoe doe je het dán?’ Ik deed dat altijd al, en als ik dan daar ergens kom op het moment waarin ík voel zonder gedachten te hebben, dan ben ik dan dáár. En zij gaan me zien. En wat dan dáár is … en wat er dan gedacht moet worden, dat is dán! Alles in de juiste ‘timeline’. En wat zij doen, die krachten, is veel voorgedachtes opwekken. Voorgedachten opwekken, wervelingen geven, of het nou positieve of negatieve dingen zijn… weg die gedachten! Die heb je niet nodig! Het is gewoon niet zo!

Iemand: dat snap ik wel dat ik dat niet nodig heb… het lijkt wel of bij mij die gedachtes er wham doorheen komen, terwijl ik het niet hier denk, maar ze zitten wel hier. Dus dan hoef ik er niet in mee te gaan… van die gedachtes, maar dáár werken ze bij mij heel erg goed op, om maar door te gaan en door te gaan. Het is dan aan mij als IK, om op een gegeven moment heel duidelijk te zeggen ‘en nu is het afgelopen!’ Maar die gedachtes, die zijn er wel! Jij (Martijn) zegt ‘ik denk niet’… mag ik eens een keer in je lijf zitten?

Martijn: nee (gelach).

Persoon vervolgt: Wat kan ik …? Want dit voelt echt als een soort verslaving in mijn gedachtes. Wham, wham, het gaat maar door. En ik krijg hem dan niet te pakken in hoe ik hem dan zo kan krijgen dat ik het vóór ben. Dus ik ben het natuurlijk zo aan het bekijken aan alle kanten, en het gaat maar door. Het is zo vermoeiend ook en zo bezig gaan met dingen wat eigenlijk helemaal niet zinvol is, en dat zeg ik ook. En dan ga ik wel andere dingen doen, maar whoem, dan komt ie weer, en whoem, whoem … Dus ik weet het nog niet maar vast ga ik hem draaien!

Martijn: het zijn circuits die bij ons aanstaan. Die circuits die bij ons aanstaan… die schakelaars die moeten om! Maar grote kans dat je jezelf definitief kwijtraakt!

Iemand: en wie is ‘jezelf’?

Martijn: precies! Wie denk je wel dat je bent (geroezemoes)? En dat zit allemaal zo aan elkaar gelinkt. Als je hier goed over voelt en de dwarsverbanden ziet… als je anders denkt, denk je ook anders over jezelf! Of dacht je dat zich dat alleen beperkt tot de buitenwereld?

Iemand: dan leef je in de wereld van oorzaak en de wereld van gevolg.

Iemand anders: Wat mij dan weer heel erg helpt is op zo’n moment iets totaal anders te doen. We waren op de heenweg ook in de auto. Er ontstond een file, kwartier, 20 minuten, een half uur. Ik had zoiets van ‘die file, leuk maar ik denk ik ga naar de wc’. Dus dan ga ik eruit en heel iets anders doen. En niet naar die file kijken. Opeens… we waren naar het toilet geweest en de file was opgelost. Het zag er niet naar uit, maar het was weg. Dus niet meegaan in het verhaal maar iets totaal anders doen.

~

Dit was een hoofdstukje uit Communiceren met andere beschavingen door Martijn van Staveren: