Het gaat erom wat er in jouw landschap verandert, de rest is allemaal vulling

Ik was 12 jaar, we waren op vakantie met mijn ouders, ik als Martijntje natuurlijk, en toen reden wij – ik denk dat het in Oostenrijk was maar het kan ook Zwitserland zijn, kan ik niet meer terughalen- reden wij langs de bergen en vervolgens … je hebt van die grote bergen en daar lopen afdakjes overheen om die rotsen die naar beneden kunnen komen niet op de weg te laten komen, en we gaan bijna die tunnel in en dan komt er vanaf de andere kant, ik kan het me nog goed herinneren, een Alfa Romeo op onze weghelft aan en raakt ons frontaal. Bam, letterlijk.
De auto schrompelt in elkaar en op dat moment gaat de tijd vertragen en ik besluit in dat moment: dit gaat niet door.
Ik voelde het ook als een zware aanval in de matrix om mij op te ruimen, letterlijk, het voelde als een attack.
Allemaal licht ging er dwars doorheen en alles ging langzaam, ik zie de hele auto in elkaar geperst worden, ik zie mijn zusje en wij maken een draai, een klap en wij vliegen van de weg af en we storten het ravijn in.
Terwijl dat dus gebeurt realiseer ik: we zijn dood, letterlijk.
Ik realiseer me; de lichamen doen het niet meer, zo voel ik dat letterlijk. En in dat moment had ik dus het besluit genomen: hier ga ik niet mee akkoord.
En terwijl ik dat besluit nam vanuit mijn eigen kracht, kwam er een krachtveld van allemaal – ik weet dat nog heel goed – als een soort roze wolken, zo heeft het zich voorgedaan, helemaal rondom. De hele omgeving werd roze en tijdens de val naar beneden in het ravijn stopte dat. En toen was het doodstil. Geen geluid, totale sereniteit En in dat moment zei ik: terug. Letterlijk het gevoel, niet met woorden. En alles draaide terug. De hele auto rolde tegen het ravijn op omhoog, we kwamen op de weg, we draaiden terug op de plek waar we waren, er was een grote lichtflits, ik zie alles uit elkaar schuiven, letterlijk, het moment van de impact met één grote lichtflits tussen die 2 auto’s in, die auto’s worden uit elkaar gehaald en in dat moment voel ik dat de tijd weer gaat versnellen: whoep… whoep..whoem. En die auto vliegt er langs.

En dat is wat we kunnen doen als wij in het moment kunnen reageren, dat is ook onze uitdaging om dat in ons dagelijkse leven weer te gaan toepassen, reageren in het moment, aanwezig zijn in het moment, dan worden wij in dat moment letterlijk de scriptschrijvers.
Dat is heel mooi om mee te werken en vooral ook om echt met jezelf te werken. Je wordt je heel bewust van wat je denkt, wat je doet. Je wordt je ook bewust van het moment vóór de gedachte. Je gaat van jezelf ontdekken waar die gedachte vandaan komt.
Je komt dan in het moment voor de gedachte en dat is een gevoel. En als je daar nog dieper in durft te gaan kom je er achter dat dat nog steeds een onderdeel is van je neurologische vermogen en dan kun je daarbuiten nog een keer daarvoor kijken en dan is er echt een gevoel. En die 2 gevoelens liggen heel dicht tegen elkaar aan. En dat is die ene nanoseconde waar de mensheid eigenlijk niet meer in gesynchroniseerd is.

Het gaat om het vangen van je gedachten. Daar gaat het om. Het alert worden en dat je ook berijpt waar die gedachten dan ook vandaan komen en hoe dat zit.
En wat is dat vangen? Vangen is dat ik herken dat wat er door mij heenloopt niet van mij is, en doordat ik besef dat het niet van mij is, dat de invloed van dat wat er door mij heenloopt, zomaar weg is. En dat is wat er gebeurt. De invloed stopt.
Maar op het moment dat er een gedachte door mij heen loopt die gelijkgesteld is aan de gedachte van mij dat ik niet meer kan voelen wat het verschil is, ja dan wordt het een heel ander verhaal.
Voor mij is het niet belangrijk te achterhalen wie er door mij heen denkt, behalve dat ik mijn bewustzijn, mijn innerlijke kracht-bewustzijn erin zet, omdat dat resonantieveld ontstorend werkt en de verstoring dus ontstoort. Want elk beslissinkje, elke gedachte, geeft al een verandering in het gevolg die daaruit voortkomt.

Nu moet je voorstellen dat twee mensen samen alweer een heel ander gevolg hebben als een persoon.
Dus als wij hier een verandering toepassen, in onszelf hè, wij bevrijden ons uit een bepaalde perceptie waar we in vastzitten – goh, pfjieuw, ik kan daar gewoon uit!
Klets!, heel het leven krijgt een andere stroming.
Dat heeft dus effect. Dat zijn kleine veranderingen in het geheel, zou je denken, maar dat is niet zo want jouw universum verandert. Vanuit jouw ogen bekeken, verandert dus dat deel wat jij meemaakt en eigenlijk is alleen die verandering van belang in jouw universum. Dus niet van: “Ja, maar het is maar een kleine verandering hoor wat ik doe in mijn leven, wat voor effect heeft dat nou op de rest?”
Maar het maakt niet uit hoeveel effect het heeft op de rest want de rest is allemaal vulling. Het gaat er om wat er verandert voor jou, het gaat erom wat er in jouw landschap verandert.

Daarom denk ik dat het van heel groot belang is dat wij weg moeten willen blijven van veranderingen in de wereld. Dus niet in dat landschap, maar in de details van onszelf. Want als we werken aan de details van onszelf dan werken we in ons eigen universum, in dat deel. En als we alleen daaraan werken dan hebben we ook alleen maar dat we kunnen zeggen dat we werken vanuit onze eigen innerlijke kracht, onze eigen vrijheid. En als we werken vanuit die vrijheid, dus die zuiverheid, dan word je ook nooit opgespoord in die zin, dan wordt er ook niets tegen je ingezet.
Want als jij werkt om de wereld te willen veranderen, als jij werkt om de wereld te willen trakteren op die grote innerlijke vrijheid, als het je daar om gaat, als de focus daarheen gaat, dan zit je dus met je bewustzijn in de matrix te werken. Dat is eigenlijk een vorm van onzuiverheid.
Zeg je nou dat het onzuiver is om voor het grotere geheel aan het werk te gaan? Nee, dat is fantastisch. Maar als je gaat denken dat het daarom gaat dan ben je bezig met iets anders dan jezelf. En het gaat dus zo wezenlijk om wat er in jezelf gebeurt en wat je in jezelf voelt!