

echt
(Moniek van Pelt) We hingen over de reling van het balkon. Ik had al vaker met haar gesproken. Dit keer leek er een soort openheid
(Moniek van Pelt) We hingen over de reling van het balkon. Ik had al vaker met haar gesproken. Dit keer leek er een soort openheid
(Moniek van Pelt) zoveel dagen en nachtenik en mijn pen en zoveel dimensiesom te overbruggente betonente klankenuit te drukkenwaarheden als van onsen ook zo anderszoveel te
Zelf invloed hebben op je autonome zenuwstelsel, is dat mogelijk? Kun je genezen van een ziekte? Hoe wordt je bijzonder, een supermens? Wil je dat en hoe leef je een compleet en rijk leven?
Het zijn interessante vragen voor menig onderzoeker. Je hoeft er niet bewezen voor gestudeerd te hebben, om leven te ervaren tot in je tenen en zelfs dieper dan dat. De vraag voor mij was lange tijd, of ik juist dat wel durfde? Welnu, daar heb ik antwoord op gekregen. Zodra de conditionering van de angst bij mij even volledig verdween, omdat ik niet langer bang was om leeg te zijn, was ik vrij van mijn verleden. In die ruimte hervond ik de volle verbinding. Kracht. Oer! Of misschien vond die verbinding mij.
(Moniek van Pelt) Een boek had ze er notabene over geschreven! Een heel verhaal met dat immense licht als hoogtepunt. Het was De ommekeer geweest,
Ze noemen haar dement, of als ze tijd hebben; mevrouw de patiënt van Zanden van de dementenafdeling. Dat is makkelijker, zei de verpleegster, toen ik
Ze roepen het tegen een jongen die tenentipt. Koud gek! Gast!, schreeuwt hij terug. Ze blijven oerig hangen op het woord en schreeuwen maar door.