Ik was in hallen. Hele grote hallen. De energie voelde een soort van schoon, maar het oogde te neutraal. Ik wist niet dat het kon. Zo een onbewogen ogend beeld en toch, neutraliteit voelde ineens zwaar. Zwaarder dan ik kende diep vanbinnen. En dat diepe, het sprak altijd waar. Ik
(Moniek van Pelt) Er was eens een man die niets had met er was eens. Hij geloofde niet in verhalen die zo begonnen. Hij geloofde nergens in van wat een ander hem vertelde en hij deed niks van wat een ander hem opdroeg. En daarom vertelde noch verordende niemand hem iets.
(Moniek van Pelt) Ze zaten voor haar. Hij was heel beperkt, zo sprak de man over het kind. Het was ernstig misgegaan toen hij een jaar of twee was. Hij gedroeg zich niet zoals andere kinderen. Bewegen leek hem te storen, evenals de taal. Ze keek naar hem en ze
(Moniek van Pelt) zoals je naspreekt in de lijn der toegestaan innerlijk weten, zo is het volle innerrijk vergeten we geven zelfs ons ware leven ervoor op, om een deur nodig te hebben tussen een ogenschijnlijke materiële en spirituele wereld, ter verklaring van ons onbenoembare geërfde onvermogen In een land waar
(Moniek van Pelt) ‘Zij die speelt met de stilte, het ondefinieerbare dansende wezen’. Ik schrijf het bij mijn aardse naam op mijn website. Leven is simpel, heldere eenvoud is ware kracht. De uiting die we met velen aards bestaan noemen kent echter een woud aan bomen, geschriften, gewoontes, tonen en
(Moniek van pelt) Ik werd wakker met het woord droomtijdmanipulatie. Wakker uit zoiets als slaap. Wakker in een wereld die wil dat ik de helft van mijn tijd slaap, om de andere helft te overleven. Een half onbewustzijn en een half op weg naar bewustzijn, om die wereld ooit naar
(Moniek van Pelt) de mensdie de wereld komt reddenis geen mensin de ware zin van het wezenswoordhet is langs tijd en lijneen volger die volgelingen zoekteen leider die geleid wil worden een eigenaar die wil onteigeneneen zoeker die gevonden wil wordeneen gelover die overtuiging beliefteen ontplichter die verplicht en een betweter
(Moniek van Pelt) Eerst zul je leven, opdat het ware verhaal je toekomt. Je kunt verhalen te over bedenken, lezen, verbeelden, lenen of kopiëren… maar eerst zul je leven Het is van nature aanwezig, we behoren aan onszelf toe. En het schepper- principe heeft hier, op wat we aarde noemen,
(Moniek van Pelt) Hij snikt. Onhoorbaar. Dat wel. Niemand hoeft zijn pijn te zien. Het is van hem. Hij heeft zich te vaak niet begrepen gevoeld in dit leven. Waarom zou iemand hem willen verstaan? Niets is nodig, als het om zijn lieve vriend gaat. En juist hij moest gaan.
(Moniek van Pelt) We hingen over de reling van het balkon. Ik had al vaker met haar gesproken. Dit keer leek er een soort openheid om ons heen te hangen, die maakte dat we elkaar beter dan gisteren konden verstaan. En toch hadden we woorden nodig. Veel woorden. Niet dat
Please confirm you want to block this member.
You will no longer be able to:
Please note: This action will also remove this member from your connections and send a report to the site admin. Please allow a few minutes for this process to complete.
