een verhaal om de wezenrijke mensbenadering van al wat nieuw isen zich toon-baar maakt helder te bekrachtigenin wezen kennen wij geen vreemden, enkel gelaagdheden in
Ik was met hem en hij was met zichzelf. Op een plek waar je zomaar jezelf mocht zijn. En hij was daar altijd al geweest.
De woorden van een liefste vriendin maakten nog niet zo lang geleden mijn gevoel zichtbaar van gedragen worden door het natuurrijke in onszelf en om ons heen. Vibraties geven de vaag wezenrijke vormen in mijn ooghoeken, die er altijd al waren, nieuwe kleur.
Ik was in hallen. Hele grote hallen. De energie voelde een soort van schoon, maar het oogde te neutraal. Ik wist niet dat het kon.
(Moniek van Pelt) Er was eens een man die niets had met er was eens. Hij geloofde niet in verhalen die zo begonnen. Hij geloofde nergens
(Moniek van Pelt) Ze zaten voor haar. Hij was heel beperkt, zo sprak de man over het kind. Het was ernstig misgegaan toen hij een
(Moniek van Pelt) zoals je naspreekt in de lijn der toegestaan innerlijk weten, zo is het volle innerrijk vergeten we geven zelfs ons ware leven ervoor
(Moniek van Pelt) ‘Zij die speelt met de stilte, het ondefinieerbare dansende wezen’. Ik schrijf het bij mijn aardse naam op mijn website. Leven is
(Moniek van pelt) Ik werd wakker met het woord droomtijdmanipulatie. Wakker uit zoiets als slaap. Wakker in een wereld die wil dat ik de helft
(Moniek van Pelt) de mensdie de wereld komt reddenis geen mensin de ware zin van het wezenswoordhet is langs tijd en lijneen volger die volgelingen
