(het openen van de vurige Mens Voel Kracht die alle controle uit de aardse neurologische systeemwerkelijkheid jaagt) [aanrader, lees de tekst op onderstaande muziek 2,5 min, rechtermuisknop: loop] ~ Wapperende vrije haren tonen de wind in volle kracht. Samen vooruit in on bekende richting. Het volle binnenwaartse, dat geen vaste
Ze schreef het op, brulde het uit … en ze stopte! Ze was op een dag gewoon gestopt met haar persoonlijke missie. De zee waaraan ze zat toen ze haar pijl schoot in de kosmos verwittigde dat het tijd was, toonde tussen kabbelgolfjes plots een uitzonderlijke hoge golf ter bevestiging.
Ze had zich erop verheugd en eraan gebangt tegelijkertijd. Haar besluit om haar echte wereld weer te tonen aan andere mensen, het had enorme schokgolven in het lichaam gebracht via het kunstmensige brein. Hele beeldenreeksen van opgezette werelden werden in haar gepompt in een poging haar te overweldigen, te doen
het quantum fysisch geleider schap [Geschreven op de muziek die onderaan staat en begint op 1:42:56 – Lahar] deze dag is de dag van de Zon de dag dat de deuren opengingen daar waar geen deur leek te zittende dag dat we weer wisten dat het enkel zou gaan om
‘vind je niet dat ik ontzettend slim ben’, vroeg mens aan iets goddelijksmens had namelijk behoefte aan erkenning van wat hij zelf eigenlijk wel wist, maar wat hij nu eenmaal een ander graag hoorde herhalen‘o ja, zei de ene, jij bent het slimst van alles met twee benen’dat was niet helemaal wat
een verhaal om de wezenrijke mensbenadering van al wat nieuw isen zich toon-baar maakt helder te bekrachtigenin wezen kennen wij geen vreemden, enkel gelaagdheden in bestaandat wat wij thuis kunnen brengen, brengt ons thuis (onder andere geschreven op de muziek die hieronder staat) dit is een verhaal van diepe vrede.
Ik was met hem en hij was met zichzelf. Op een plek waar je zomaar jezelf mocht zijn. En hij was daar altijd al geweest. Ik niet. Ik droeg een kleed. Soms vond ik het woord uitmonstering beter passen. Ik weet niet waarom ik hem zag, zo tussen flarden dromen
De woorden van een liefste vriendin maakten nog niet zo lang geleden mijn gevoel zichtbaar van gedragen worden door het natuurrijke in onszelf en om ons heen. Vibraties geven de vaag wezenrijke vormen in mijn ooghoeken, die er altijd al waren, nieuwe kleur.
Ik was in hallen. Hele grote hallen. De energie voelde een soort van schoon, maar het oogde te neutraal. Ik wist niet dat het kon. Zo een onbewogen ogend beeld en toch, neutraliteit voelde ineens zwaar. Zwaarder dan ik kende diep vanbinnen. En dat diepe, het sprak altijd waar. Ik
(Moniek van Pelt) Er was eens een man die niets had met er was eens. Hij geloofde niet in verhalen die zo begonnen. Hij geloofde nergens in van wat een ander hem vertelde en hij deed niks van wat een ander hem opdroeg. En daarom vertelde noch verordende niemand hem iets.
Please confirm you want to block this member.
You will no longer be able to:
Please note: This action will also remove this member from your connections and send a report to the site admin. Please allow a few minutes for this process to complete.
