

de wraking van de persoonsmissie
Ze schreef het op, brulde het uit … en ze stopte! Ze was op een dag gewoon gestopt met haar persoonlijke missie. De zee waaraan
Ze schreef het op, brulde het uit … en ze stopte! Ze was op een dag gewoon gestopt met haar persoonlijke missie. De zee waaraan
Ze had zich erop verheugd en eraan gebangt tegelijkertijd. Haar besluit om haar echte wereld weer te tonen aan andere mensen, het had enorme schokgolven
het quantum fysisch geleider schap [Geschreven op de muziek die onderaan staat en begint op 1:42:56 – Lahar] deze dag is de dag van de
‘vind je niet dat ik ontzettend slim ben’, vroeg mens aan iets goddelijksmens had namelijk behoefte aan erkenning van wat hij zelf eigenlijk wel wist, maar
een verhaal om de wezenrijke mensbenadering van al wat nieuw isen zich toon-baar maakt helder te bekrachtigenin wezen kennen wij geen vreemden, enkel gelaagdheden in
Ik was met hem en hij was met zichzelf. Op een plek waar je zomaar jezelf mocht zijn. En hij was daar altijd al geweest.
De woorden van een liefste vriendin maakten nog niet zo lang geleden mijn gevoel zichtbaar van gedragen worden door het natuurrijke in onszelf en om ons heen. Vibraties geven de vaag wezenrijke vormen in mijn ooghoeken, die er altijd al waren, nieuwe kleur.
Ik was in hallen. Hele grote hallen. De energie voelde een soort van schoon, maar het oogde te neutraal. Ik wist niet dat het kon.
(Moniek van Pelt) Er was eens een man die niets had met er was eens. Hij geloofde niet in verhalen die zo begonnen. Hij geloofde nergens
(Moniek van Pelt) Ze zaten voor haar. Hij was heel beperkt, zo sprak de man over het kind. Het was ernstig misgegaan toen hij een