Wat voel jij fijn

(Moniek van Pelt) Evenwichtige zieners spreken ons aan zoals wij elkaar aan mogen spreken. Fijnvoelige mens. Jij kunt zo goed inzien en doorgronden. Wij kennen jou, in de kern, niet anders dan vrij. Je ware blik verheft elk woord zo indringend, dat het niet anders kan dan zich bloot geven. Waarheid te tonen. Het is tijd en met kracht. Deze beschaving heeft het nodig dat de nuances zich weer tonen. De subtiele krachten, zowel voor als tegen, die in geheimtaal spreken over een heel volk die lijdt aan angst ontkent de unieke gevoelsnuance van ons wezen. Het spreekt alsof wij reeds androïde zijn. Weerloos. Gevoelloos. Het wil ons gevoel voor samen massaal kapen, door telkens opnieuw een sluier van onbewustzijn over onze ogen te gooien. En dan verlammend te spreken over wij.

Spreek voor jezelf vanuit jezelf. Dit gaat niet over een gezamenrijke ervaring in ondergang. Elke mens heeft het recht op zijn eigen beleving. De ene mens zal stil worden, de andere muziek gaan maken en de volgende zal zich aansluiten bij een groep vrede strijders. Maar dat er heel veel mensen zijn die hun persoonlijke angsten aan aan het kijken zijn, in het midden van een ogenschijnlijk verpletterende orkaan, daar gaat het om: Ziener zijn die het evenwicht herstelt.

Verlamming ontneemt de mens het recht van vrijuit spreken, het recht om hier aanwezig te mogen zijn in een eigen gevoelde ervaring. Ik heb in elk moment het recht om het pure oorsprongbeeld te verkiezen boven al het andere en tegelijkertijd al dat andere recht in de ogen aan te kijken. Het oogt oud, als was het lang geleden al geschied, dat ons gevoel voor samen uiteengereten werd. Op grove wijze, net zoals nu in tijd opnieuw lijkt te gebeuren. Tenminste, zolang wij dit toestaan. Hoe lang is de mens nog van plan zich te laten activeren en isoleren middels een commandotaal, die hem plat legt nog voor het zijn angstkreet uit. Want de angst die hem aangedaan werd, hij hoort het uit zijn eigen mond. En het geweld die hem overmande, hij overmant er nu zelf mee. De gevoelsverstoring die hem scheef en ziek liet zien, hij beschuldigt nu anderen ervan. Als de mens zijn kopiegedrag stopt, dan stopt er een werkelijkheid aan angst. En een nieuwe werkelijkheid komt direct tot leven.

Wat voel jij fijn, verfijnd en puur.

Ik ben het niet vergeten, hoe blij ik wordt van oprecht samenzijn met jou. Je nabijheid is niet te wissen door een regel. Mijn hart kan handen geven zoals alleen ik dat kan. En jij weet, zoals alleen jij dat weet. Wij kunnen in wezen zo dichtbij elkaar, dat geen klauwwerkelijkheid ertussen grijpen mag, omdat hij niet in staat is te zien van de krachtvolle tijdloze nuance. Hij zou zich terugtrekken uit angst zijn tijd te verliezen. En tijd is geld. Elke vorm van macht zonder voeling kent slechts voorbedachte structuren, om in te bestaan. Als de winnen of verliezen structuur geen vat krijgt op je vermogen tot zien, dan spint elke uitgerolde afleiding terug in de tijd. We zien dan hoe het ons terug wil trekken en achteruit wil laten lopen. Om mensenschuw te worden bij de gratie van herhaling en volharding.

Volhartend zijn. Openhartend. Laat ons verbeelden hoe we een wereld aan nieuwe mogelijkheden openen. Hoe de mens  vol zelfzucht in het licht van zelfinzicht ineens vernieuwend handelen kan. Verbeeld je de kracht in jou, die jou doet onderscheiden van het zwijgende volgzame programma, en van wat je dan zou zeggen, zou doen. Voel eens in hoe veel kleur je in je draagt, hoeveel weten, hoeveel eigen wijsheid en hoe dat als een bloemenbom wil openspringen om de levensvreugde terug te brengen hier en nu, die elke ziekte heelt. Of hoe je de pijl van de waarheid middenin de roos schiet, zodat elke sussende sluier valt. Of misschien zou je zo stil kunnen zijn, zo wijs, dat de trilling van jouw aanwezigheid, informatie over echte vrijheid toevoegt aan het veld. Kun je voor je zien hoe de ware besmetting, die van ingehouden gevoel, zijn kooideuren opengooit om zich te verschonen van alle ruis? En durf je te voelen dat er zoveel leven is wat oprecht met ons in contact wil zijn, wat ons niet wil opsluiten noch de mond snoeren? Leven tot ver buiten elke aardse structuur die zich wapenwedloopt. Ware verbeeldingskracht is niet te onderschatten. Het is ons moment van wegkijken daarvan, waarin gevoelloosheid indringend inbreekt.

Laat ons waarachtig voelen van de pijn die ons mensen scheidt van elkaar en van elk gevoel voor een veilig thuis. Ter ering, niet om ons in te verliezen. De mens die op dit moment sterft, in de ogen van velen, laten we hen hartenrijk omarmen. De mens die erkenning verdient van een warmte zonder sturing of misbruik. Laat ons de kinderen voelen, in hun onmacht deze wereld te begrijpen, omdat ze met velen niet meer zorgeloos buiten mogen spelen of met elkaar. Laat ons samen harten over alle grenzen heen, die ons willen scheiden in waarheid of leugen, in winst of verlies, in tijd en diens loos.

Het is deze aandachtige zijnsgrond, een wezenrijk fundament zoals leven zich in de kern beschrijft, die de kou verdrijven zal. Niet van buitenaf, maar binnenin ligt de mensrijke wijsheid tot bevrijding. Wij zijn zelf de enige echte verhalenbrengers van wereldse vrede.

Moniek

Related Articles

Responses