Valse labels en hun onderhuidse sturing
(Moniek van Pelt) Ik zou eens op deze plek vrijuit willen spreken in wat het mij persoonlijk doet als ik al die labels rondom kinderen lees. Er zijn op internet en websites heel veel beschrijvingen te vinden van allerlei bedachte groepen mens die toegeschreven worden aan onze kinderen en innerlijke kinderen. (Over de zogenoemde innerlijke kinderen wil ik het heel graag een andere keer hebben.)
Klein voorbeeldje; er zijn dus kinderen waarvan grote mensen vinden dat ze- in vergelijking- gevoeliger zijn, slimmer, wijzer, beeldender, problemen hebbende met autoriteit, sterke wilskracht, veel ideeen enzovoorts.
De kinderen van deze tijd zijn nogal uitdagend voor hun omgeving en voor zichzelf. Het zijn danook bijzondere kinderen, zo lees ik, tenminste, als je tot een van de groepen behoort. Waar de kinderen blijven, die tot geen enkele groep behoren in de talloze opsommingen is mij niet echt duidelijk. Een cabaretier schreef eens dat zijn kind zo ongekend helder en bijzonder was. Hij had geen labels. In humor kijken, ik hou ervan.
Het doel, van wat ik ervan invoel, is om kinderen in hun kracht te laten komen. Voor mij persoonlijk is het niet mogelijk om krachten te bundelen middels verdeeldheid en ook niet om nog meer namen te geven aan dat wat men wenst en zelf niet draagt. Zo blijft de wens voor altijd wens en de mens voor altijd afhankelijk deel van een zelf.
De huidige veelbelopen weg naar een oplossing van deel tot heel; iets nieuws is nodig + het heeft een titel + en eigenschappen; opsommingen + je kunt het aanleren; opleidingen+ en doorgeven; onderwijzen + en als het toch ergens nog niet lukt eventueel; therapieen = unieke identieke genieen.
Waarom plaats ik toch het woordje identiek bij genie. Dat kan toch helemaal niet als het gaat om een bijzondere begaafdheid? Iets waar vele opsommingen op aan lijken te sturen? Inderdaad. Een waarlijk genie staat los van haar omgeving in de dagelijkste sturing. Hij als zij staat los van het bedachte en los van de prijs om enkel vol aards te mogen zijn via bestaande kennis en weten. Ze dropt de oude inzichten om zo tot nieuwe te komen, ze neemt niet klakkeloos het oude over, maar verbindt haar eigen kern aan het nieuwe. Ze komt in haar eigen denksporen doordat ze creatief is in het denken en zo zelfstandig mogelijk in haar handelen.
En dan zie ik de grote wens achter alle labels vanuit een collectief gevoel voor genie en ik begrijp het wel; we willen allemaal zo graag voor onszelf en zeker voor onze kinderen de eigengevoelde zachte wetenschap in complete uitlijning; uit het vals geprogrammeerde en in het echte onvoorspelbare nu. Een oprechte speelse en warme verbinding in zichzelf en met de omgeving, van dichtbij mens en aarde tot in het verre zonder aarde; het buitenaards bestaan. Het tonen van een bloeiende praktijk in leven, los van harde regels. Genie als intelligente scherpzinnige vindingrijkheid. De houder van de nieuwe blik, die argumenten en problemen doen smelten en die de wereld uit haar geld en macht status trekt.
De ware ontwikkelingsvoorsprong is het diepgeworteld gevoel voor mens, die over al het valse springt naar oorsprong. Zoals een echt genie betaamt vind ik het huidige woord begaafd persoonlijk van nul toegevoegde waarde voor mijn spelen in de dag. Zoals ik eens schreef; degene die de term hoogbegaafdheid heeft verzonnen, sprak in mijn beleving niet heel hoogbegaafd. Trouw zijn aan je eigen waarheid staat voor mij boven elk (artificieel) staminstinct. Vastberaden is de mens wiens vrijheid wordt bedreigd, die de mens buiten de motivaties en waarden van de gemeenschap doen laten vallen. Die waarden zijn echter alleen beperkend als de individuele leden niet allen de volmaakte zuivere eigen expressie van het ik nastreven; de vrijheid van het enkele menselijke wezen die tot in de kern weet heeft van het samengevoelde zijn. De druk die uitgeoefend wordt op en namens de gevestigde orde kan niet langer bestaan in dat inzichtelijke licht. Er is geen maatschappij die andere plannen kan hebben met ons.
Maar ja, kijk eens om je heen, dat is nu nog wel anders. Er wordt niet te zuinig omgesprongen met mensen die echt eigen keuzes maken, die volop vrijuit spreken en handelen, ongeacht alle gevolgen van de heersende macht en kracht die immer dreigen die vrijheid af te nemen middels subtiele pressies tot ronduit gewelddadig. We moeten en zullen in de heersende molen. En wij maar denken dat we dat allemaal zelf in gang hebben gezet in samenwerking met onze voorouders. Als we leven naar die verwachting dansen we inderdaad iemand anders zijn dans. En dat doen we al een tijdje, gezien de versterking in het steeds harde knipperende transhumanistische licht van hedentendage.
We hebben een ingevoegde verantwoordelijkheid om onszelf constant te verraden aan het systeem. We offeren onszelf dag na dag, om maar in de mal te mogen passen en nu offeren we onze kinderen door hen in naam een plaats buiten het systeem toe te dichten, want hoger, verder , beter gevoeliger, wijdser, opener of juist problematischer dan ooit, maar in energie bekrachtigt het juist die eenzame hoogte binnen de mal omdat wij er zelf niet uitstappen. Niet echt. We houden alle pijlers gewoon in stand, we verderdiepen ons niet in de duistere krachten van buitenaf die ons beinvloeden, we plaatsen ware genie immer buiten onszelf als zijnde buitengewoon en leren elkaar kleinhoudend te denken langs gebaande paden.
Pas als we leren denken en voelen op manieren die we niet geleerd hebben en langs vrije paden, ontplooit het collectieve genie zijn kracht. Geen offers meer brengen die je vrijheid in denken aftappen, om eindelijk je oorspronkelijke plek in te nemen, het is een groots begin. Want dat we afgetapt, afgeroomd en ontkracht worden aan alle kanten is wel duidelijk. Mensen die spreken over liefde in tijden van oorlog, weten dat de liefde enkel vrede kent en dat zoiets als een strijdperk nooit echt went. Het past ons niet van nature.
Dus waarom wederom strijd creeren onder de kinderen? Niets vind ik zo schokkend als een kind te horen benoemen dat ze een IQ heeft van 140 en daarmee tot de slimmere mens behoort die speciale aandacht nodig heeft. En het klopt nog ook, heel veel aandacht is nodig voor de jonge mens die wederom ontspoort om maar in de maatschappij te mogen passen. Dwingende conventies, wetten, voorschriften, verplichtingen ..ze zeggen dat de meerderheid van de mensen van nature conventioneel is. Ik geloof er niks van. De mens is van buitenaf gemanipuleerd om zich te berusten tot dit beeld. Het betreft een valse identiteit op valse grond. Zoals de aarde zich nu toont, is voor mij niet wat werkelijk is. We zijn geen zooitje ongeregeld , levend in ontelbare parallele realiteiten en onbereikbaar voor elkaar. De meest bekrachtigende daad van Al is om geestelijke vrijheid te schenken aan elkaar en in dat licht nog eens goed te kijken en te onderzoeken wat er om ons heen gebeurt aan enorme krachten gericht tegen onze individealiteit.Die krachten spreken overigens graag zelf over individUaliteit, om de scheiding in een enkel woord in stand te houden.
Individealiteit gaat altijd over samen. Er bestaat geen eenzame hoogte, noch een mens, enkel en alleen, en geen weg naar succes, roem en rijkdom die ten koste gaat van iemand anders.
Een eerste primaire systeem is voor mij het collectief aan aarde, die zich hier handhaaft. Mens, dier en natuur, binnen en buitenaards tezamen is een geheel aan beschaving, een kerngezin. Het zogeheten familiesysteem incluis dna sporen oogt me toe als een ingevoegd en stuurbaar programma, hoe vreemd dat ook mag klinken voor sommigen. Voor mij is dat totaal niet primair, het voelt eerder als een slecht gelukte poging tot afzondering van het geheel. En dan..is er geen secundair iets zoals onderwijs. Niet in kern. Al is het binnen zoiets al matrix De grote sturende pijler. Als je niet goed ingevoegd bent in de familie, zal het onderwijs daar een harde dobber aan hebben alsnog die invoegingen goed te krijgen. En de labels zijn geboren om de engergetische overdracht tot aanpassen te bestendigen. De pijn van jezelf kwijtraken, daaraan zijn we allemaal evenredig onderhevig. Niet schuldig! Ik herinner mij een groot deel van mijzelf achtergelaten te moeten hebben in de ingevoegde acceptatie van deze werkelijkheid. Ik moest wel. De afleiding was te groot. We staan allemaal in de overlevingsstand. Hoe kun je je kinderen een stevige basis van vertrouwen meegeven als je hun geestelijke vrijheid aan alle kanten laat beperken?
En dan mag je als mens ook nog niet eens met heftige emoties reageren, dien je daarin een voorbeeld te zijn. Tot wat precies, als je niet eens weet wie dat feitelijk triggert? Ik heb aanvallen gekend van duistere krachten die wilden dat ik in het gareel.. die zijn zo heftig geweest in hun poging mijn systeem totaal plat te leggen, dat ik regelmatig het bijtje erbij neer heb gegooid om mijn genie maar te laten varen. In die zin heb ik inderdaad een innerlijk kind ja; als in een wezenrijk deel dat vast zit in een vooraf tot in de puntjes beschreven gecontroleerde ervaring die ik NIET BEN. Kinderen brengen niet alleen liefde mee, ze brengen een ingevoegde matrix al mee vanaf geboorte, waardoor ze slechst deels in puurheid kunnen zijn en zeker niet in het nu leven zoals oorspronkelijk bedoeld. Tel daar onze tot zeer beperkt gehypnotiseerde brein bij op en de familiaire strijd om succes is geboren. Ik ben niet vrij geboren, dus in die zin zijn kinderen met name spiegels van het raster en niet zozeer van de individuele ouder(s), die daarin enkel nog meer in isolatie komt te staan.
Het enige wat ik vanbinnen voel; stop met verder isoleren.
Een label is zelden empowerend en geen verlengstuk voor succesvol leven, omdat het in identiteit voor de eigenheid van de mens komt. Of het nu om een, tegenwoordig explosief stijgend in aantal, psychiatrische diagnose gaat of anderszins. Het kind achter een label plaatsen, is er zelf niet voor durven staan.
Een leven waarin schuld en menselijke beperking geen rol spelen; die is op verschillende manieren te bereiken, zo lijkt het. De virtuele realiteit lijkt daarin een oplossing te hebben bedacht, waar je zelf niet meer bij na hoeft te denken. Is dat de strijd gestreden?
Een maatschappij keurig gerangschikt tot op het bot en tot in de verse uithoeken gekaderd ter controle. Is dat de strijd gestreden?
Het verlangen naar kennis gebaseerd op een verkeerde voorstelling van zaken doorgeven en het collectieve gestuurde brein hierin toelaten als van jezelf. Het vertrouwen in onze eigen oorspronkelijke zintuigen loslaten. Is dat de strijd gestreden?
Hoe weinig bewust zijn we eigenlijk als het gaat om het ontleden van de strijd die er achter de schermen gevoerd wordt om ons weg te houden bij het ware genie?
Is nastreven van geluk ten koste van de bovenstaande opsomming immoreel?
Ik denk het niet. Het is immoreel blijvend met ons gevoel voor kracht te laten sollen.
Ik herken me overigens in alle labels ergens wel. Mijn voorgevorme identiteit bedient zich van alle toegestane mogelijkheden. Ik herken mij echter veel liever in hetgeen hier nagenoeg wezensvreemd stil tijkt te blijven; oorspronkelijk land, het oerbronnige gevoel voor samenzijn en doen. Mijn dochtertje en ik proberen er zoveel mogelijk om te lachen en mee te spelen,onze rollen, om vervolgens vriendelijk te bedanken voor de naam. Het scheelt een hoop energie als er eens iets niet opgelost of ingelost hoeft te worden omwille van de gemoedsrust van de medemens.
Leven begint bij het in alle denkbare en ondenkbare eigenwijsheid jezelf toe-eigenen van je eigen pure realiteit, om vervolgens te gaan wonen in wie jij echt bent. Wat jij zegt van wat er in jou leeft; ongestuurd, onverhard en ongewoon.
Bron: Moniek van Pelt
Responses