spel

het enige toegestane spel is die in de afwezigheidsaard van het kind

de lering die erop volgt toont ons dat spel altijd al onderdeel was van deze eindige- mens –lering. het onderbroken spel, we leven erin. Beeldig onderbroken, dat wel.

wat betekent het eigenlijk om een (De) verhaallijn vol nadruk op actie en gevaar te volgen en erin te acteren, omdat ik anders geen indruk zou kunnen achterlaten. Een verhaal met als enige doel de kijker voortdurend in spanning te houden. In het spanningsbeeld waar de emotieboog trillend en strak gespannen staat ligt de nadruk op doelgerichte afwezigheid van een vrede brengende waarheid. En ik, mijn meespelen, wordt er uiteindelijk in gewist, hoe dan ook. De vraag die mij rest als ik durf; was ik er ooit in echt aanwezig?

wat betekent het eigenlijk, het openen en uitdiepen van een verhaallijn waarin ik zelf aanwezig ben? De indruk die ik achterlaat, uitgedrukt in samenrijkheid, is onuitwisbaar. Het volgen van mijn eigen innerrijke wijsheid maakt de rijken zichtbaar om me heen. Het moet wel buiten de aarde zijn, omdat de aardse frequentie niet gericht is op zo een bronbinding. Enkel op ver- (van- de- waarheid-) binding die aantrekt op en van lijden en zelfkracht afstoot. Het doet de energie in mij die stopt in ‘verstand hebbende van realisme’ ontvormen en mij meebewegen met wat voelen in wezen Is. En ik leef. Ik Leef.

Ik neem je graag mee in een uitleg over de kaart spel die je hiernaast ziet en die ik vele jaren geleden maakte. Ik opende en open daarmee een verdieping in zelf zijn en ik kwam in deze gevoelsbeweging ineens wel naar voren. Daar waar ik eerder al-tijd twijfelde aan leven, aan mijn vorm, aan thuis, aan natuurrijkheid liet ik langs lichtdragende woorden, de samentaal, de tijd los en de twijfel verdween als ik het verhaal vertelde van Leven. Vele gevoelslagen heb ik aangeraakt en zal ik me laten raken, niet omdat ik het ben als moniek, maar omdat ik hier ben in SamenkrachT. Kracht, het godrijke genoegen, waarvan ze maar blijven zeggen dat hier er niet is. Het zou illusie zijn, fanatisme of de ijdele hoop der tijdelijkheid. Net als jij.

Nu het begrip kunstmatigheid steeds indringender op deze aarde wordt geplakt, de theorie van de virtuele werkelijkheid, zou je je leven eens langs het spel simulatie kunnen leggen. Het zou een hoop verklaren als het gaat om het wankele evenwicht in elke uitleg over de persoonlijke mens en zijn traumatiek. Trauma dat op aarde leven genoemd wordt, in plaats van dat leven zijn volle vredige energie mag uitstralen, zonder een afleidende pijl die altijd eerst wijst naar lijden. Het simulatieverhaal vertelt eigenlijk over het nabootsen van een wereld om de menselijke omgang met levenskracht te beïnvloeden. Veel, heel veel mensen geloven in kracht. Ze kennen het niet als deel van henzelf. Ze weten derhalve ook niet hoe het te gebruiken. Het enige wat ons mensen op aarde getoond wordt is hoe je De werkelijkheid zo realistisch mogelijk nabootst via de verhaallijn van je ouders, je leraren, je bazen, de pioniers, de verlichten. Hoe De werkelijkheid er volledig uit ziet weet bijna niemand meer zelf. We hebben de vele verhalen die gaan over het verleden uit overlevering meegekregen, van horen zeggen of uit boeken.  Het verleden is als term net zo vaag als De werkelijkheid, als de mens zelf geen groot overzicht erin kent. De kern van het woord zelf namelijk gaat over zelf zijn. En hoe kun je zelf zijn als je niet zelf weet wie jij werkelijk bent? Als je niet je hele verhaal meer weet van wat leven is in jou en voor jou? Leven wordt nu uitgelegd in tijdsframes, in een voor en na, en jij huppelt ertussenin. Simulerend dat je het allemaal wel weet, omdat je les hebt of gehad. Omdat jou verteld is door anderen wat leven is. Niet omdat jij het zelf echt ten volle gevoeld hebt. Dat wat jij niet voelt ten diepste, daar leeft eigenlijk helemaal geen echt zelf. Slechts een vorm van vervreemdende systematiek die bouwt op oud en lonkt naar nieuw en die zichzelf nergens heel/helemaal toont. Slechts in delen tijd en in delen mens. De schijn van zekerheid die zo uit je gedrag voortkomt geeft meer veiligheid dan die van het echte systeem, die veelal dus slechts geheimhouding toont. En voelen, laat de mens daar nu net de grootste problemen mee hebben. Althans, dat beweert De geschiedenis, De lering, De waarheid. Je wandelt van een nadoener naar een voordoener en de zelfdoener bestaat slechts in het woord. Maar eigenlijk ligt die kwaliteit in handen van een god, die exclusief alles zelf heeft gedaan. Voor jou en mij. De grote voorganger. Die de mens gecategoriseerd heeft als ware het een pagina van een bedrijfsmodel of een reclamefolder. Een systeem maken van een wereld, toont een kunstmatigheid aan op zich. Omdat niet het hele zelf erin gekend mag worden in het waarvoelen.

Er is een ander doel, als vrede geveinsd wordt, maar eigenlijk niet aanwezig is. Behalve dan aan een illusionair soort top. Het zelf mag dus niet helemaal en overal aanwezig zijn. Het is onze aard, zeggen ze. Het stoeien met afwezigheid in opdracht. We noemen het aarde. We? Het lijkt meer op een geprepareerde testomgeving, waarin de simulatievrede als manipulatie ingebracht wordt om mensen te bewegen in een bepaalde richting. Het lijkt eerder een opzettelijk ingebrachte storing van buitenaf die de mens vervolgens zelf mag ontstoren. Maar hoe? Vervolgens blijkt die hele vrede helemaal niet mogelijk, omdat je niet weet hoe je dat mag voordoen. Het is jou niet nagelaten. Enkel de voorganger vertelt erover en zijn nazaten beleren ermee. Maar er is altijd eerst strijd nodig, en meer en groter alvorens de belofte aan de beurt komt, dat jij als goedgelover je beloning ontvangt. Dat gaat al eeuwenlang zo. Elk denkbaar archetype mens speelt er zijn rol in en de schijn is bestempeld tot echt. Een echte wereld vol echte kracht. Echte kracht zou nooit toestaan dat de mens gemanipuleerd wordt in een tegengestelde beweging. Een simulatie is een spel die een veld, een wereld, een gevoel nabootst. En waarom? Als je iets nabootst heb je vaak een model. Een voorbeeld die je kopieert en gebruikt voor onderzoeksdoeleinden. Als je kijkt naar leiderschap is dat eigenlijk precies wat er gebeurt. Wij mensen worden in een onderzoeksmal gegoten als een soort statistische kansberekening, om zo de werking van een heel systeem te voorspellen. Beeldvorming heet dit en het ontstaat door het toevoegen van beeldmateriaal die erop aanstuurt zich ‘menselijk’ te vormen naar het getoonde beeld.

Heel. Het woord krijgt een heel andere plek in de mens-vocabulaire als het in heelheid zijn. Het systeem moet heel zijn, ordelijk en overzichtelijk. En niet de mens. Gevoelens moeten geordend en overzichtelijk in mapjes, in files. En de denkkracht kent zijn kracht enkel in volgzaamheid. Het hebben van Echt Eigen Gedachten is een zeldzaamheid. We denken er niet over na. We denken dat dit zo hoort. Zou het kunnen dat we in dit spel beland zijn, de maatschappelijke regels doen er erg veel aan denken. Wat en wie en hoe en waar je ook observeert; elk menselijk gedragspatroon is doordrenkt van volgzaamheid, van gehoorzaamheid, van leerbaarheid, van niet weten, van ziekte, van de ultieme levensonmacht het sterven. Dit is het spel, dus we moeten het spelen. De leiders spelen het realisme voor en wij doen het na. De verzetters spelen de weerstanden voor en wij doen het na. De veroveraars spelen de mogelijkheden voor ter vooruitgang en wij doen het na. Dit is de realiteit. Wij zijn de knikkers. En wie knikkert er met ons?

Spel, wat is er veel over te zeggen. Want wat is leiderschap dan nog, als er een besturingssysteem aan onze besturing morrelt. Als blijkt, en de huidige wetenschap bewijst het, dat de computer in staat is om dit soort spelspeling te creëren, wie is dan de grote voorganger, wie is De dominantste verhalenverteller van deze tijd, een programmeur? Spel, wordt het niet eens tijd dat we diepgaand gaan begrijpen welke spelspelingen er mogelijk zijn, welke vormen van controle er op de mens uitgeoefend kan worden en bovenal wat spelen brongewijs is? Wat maakt spelen een echte kracht? Is dat het kind, de mens, de leider?

Wie zelf leidt, hij is bevrijdt.

Zoals leiderschap in wezen niet gaat over iemand die jou leidt, zo gaat kind zijn in wezen niet over iemand die jou leidt. Gedachtenkracht of liever gezegd – macht maakt dat wij in een verhaallijn geopend zijn (verwekt, aangetrokken, familiair ontboden) en hem dieper te openen hebben. De kracht om diepgaand voelend te denken, over wat spelen met gedachten en emoties is, ontbreekt. Spelen met voelsgedachten is spelen met frequenties. Bewustzijn verschijnt en daarin onze vorm. De waarheid is er vrij om waar genomen te worden, de waarnemer is de waarneming tegelijk. Hij die zich/het zelf helder Ziet. Als je speelt met je denken ben je eigenlijk aan het voelen. Het denken is dan niet iets om vandaan te blijven. Integendeel. Het is herkenbaar als gereedschap die je kunt gebruiken om te voelen. Leven kun je namelijk alleen maar waarVoelen. De verhaallijn waar je in geboren moet worden om te bestaan, dicteert dat je bestaat uit tegengestelde vorm, die zichzelf voortdurend tegenwerkt in het dimmen en vervormen van gevoel. Denken is erin iets anders dan voelen. Ziekte iets anders als gezondheid. Het ligt op andere plekken in het lijf; energie die elkaar niet herkent vertoont ontheemd gedrag. En wat geeft nu deze afwijkende vorm, waarin we ons zelden thuis voelen en echt en vredevol en heel? Een voorgevormd leven die ineens ergens (nagenoeg niemand weet wanneer) dood heet. De vorm die lichaam heet, dit beeld bevestigt dus het verhaal van een aardse frequentie die beelden voorgevormd toont en die de mens mag leren bevoelen. We zouden kunnen zeggen dat we voelen dankzij het beeldende bestaan, dankzij onze vorm. En door onze vorm aan te passen (bijvoorbeeld door biohacking, die vertelt te ‘spelen’ met biologie) zou meer gevoel-voor-god mogelijk worden. Kun je je voorstellen dat de vorm een uiting is van gedachtenmacht, als de vorm voor jou bepaald is? En dat het spel, de spelregels hierin door anderen zijn opgesteld als jijzelf, ook als het gaat om ver(der)vormen? Misschien wordt je verteld dat jij deze vorm mee hebt helpen creëren. En dat jouw geloof hierin bepalend is voor de goede afloop en samenkomst.

Wat ik hier schrijf komt niet voort uit geloof zelf, maar het ligt er middenin. In de kern van de energie geloof, waar je de vasthoudendheid loslaat die jou stuurt en waarin jij aan het stuur gaat staan om alle geloof van buitenaf los te laten, ligt namelijk pure kracht.  Als ik in vrije energie schrijf dat ik geloof in jou en mij, dan Weet ik van jou en mij samen, omdat ik het voor me kan zien in beeld. Een beeld via mijn ogen die in mij kijkt (eindelijk van mij) en die er anders uitziet als de beelden die tot me komen vanuit aardse buiten mijn kern gelegen voorzienigheid: Het tevoren beschikken van mijn lot door de invloed van andermans god op de schepping. Andermans aarde en ‘mijn’ scheppende kracht in Mijn afwezigheid, omdat ik in een beschikkingsbeeld leef van voortdurende leiding van buitenaf.. ze vormen een illuster duo vol hemel en hel. De waarheid over deze energieën en hun ziekmakende verhalen ligt dus In mij. En is in mij te vinden. Niet in een elitaire, een deshumane, duivelse of verlichte erudiete beweging. O, ze zijn er wel en lokken ons om dieper in hen te wroeten, alleen zal je in die beweging van zoeken nooit zien dat geheimen helemaal niet geheim zijn, als je dit buiten jou gaat be- en ont- schouwen. Alleen in jou ligt de kosmische waarheid. Alleen god kan zien zoals een god ziet en het ongodse ontdoen van elk gevecht in 1 hele waarneming van weten. Of zoals ik eens schreef; ik vecht niet, ik weet. Precies daar strandt elke strijd.

En wat is dan die vermeende god, die zo fortuinlijk en universeel machtig voor huisgod speelt op aarde en die ergens dieper dan dat zo vertrouwd voelt als je het beeld maar weer zou kunnen zien .. van zelf Zijn. Je zult het weten als je naast de grootste mens gaat staan, hem waarneemt zoals hij in wezen is en diezelfde kracht in jou erkent die hem een menselijk emotioneel (schuldig, groots, leidend, heilig, duivels) aanzien geeft. Je zult het weten als je naast de kleinste mens- het kind- gaat staan, haar waarneemt zoals ze in wezen is en tegelijkertijd diezelfde kracht in jou erkent die haar een menselijk emotioneel (onschuldig, onmondig, puur, naïef, kwetsbaar, klein, nikszeggend) aanzien geeft. Het geeft een Al aardig doorzicht op goed en slecht, op klein en groot. En dan precies midden op het kruispunt van deze lijnen (het kruis) vol lijden; ziehier het wezen die Ziet zonder voor- en nagedachtenis. Bewaren, doorzien en onderhouden uit voorzorg is de uiting van een programmering die zichzelf probeert tot in het godrijk te programmeren, een indruk achter te laten. Dat lukt niet, omdat hij analoge mens-indrukken moet wissen om plaats te maken voor zichzelf. En de mens die weet, en we zijn met velen, staat dit niet (volledig) toe.

Een goddelijk genoegen ofwel een godrijk genoegen zijn in elke zeepbel ,het betekent eigenlijk… wees als god, wees eigen, wees zelf… en blijf erbij. In elke zeepbel, in elke illusie. Een illusie die jou vertelt wie jij bent en waarin jij je gevoel aanpast aan het verhaal. En je kleiner maakt. Een verhaal waarin jouw instrument van schepping, het waarvoelen, vervormd wordt tot de wiebelemotie die jij uit te dragen hebt om het kunstmatige verhaal, de lijn verder te openen. Een verhaal is niet zomaar iets. Het is een dimensie, een portaal naar andere dimensies. Als het verhaal vertelt dat je gevoel draait om de emotie die leven als een gescheiden realiteit waarneemt, dan duidt de beweging van die emotie dualiteit. Een steeds diepergaande beweging van controle waarin de verhalenverteller zich koppelt aan de beweging van vrije vooruitgang, om de energie te gebruiken om de beweging een andere vorm te geven. Zijn vorm. Zijn idee van vrijheid. Hij heeft het nodig vrije energie te interpreteren voor zijn hoogste goed. Hij wil voor god spelen die de wereld bespeelt. Het is zijn emotie, of de afwezigheid daarvan, die hem laat waarnemen van wat spelen in gedachten is, niet met. Zo wordt ook hij bestuurd. Zelf is hij ook zoekende naar vrije energie die hem vrij zou laten van de waarneming dat hij een vervormer is. Hij is in wezen een transformer. Een schepper van vrije evolutie. En hij weet het niet, hij Voelt het niet. Er zijn in de kosmos talloze verhaallijnen geopend op allerlei manieren die de grootste mogelijkheden tot het verkrijgen van vrije energie spiegelen. Doe je dat nu door een ander te leiden en dus je te laten leiden of door te trainen hoe je jezelf leidt? Want wat nu als je die energie nodig hebt om een wereld te leiden bij gebrek aan zelfgevoelde leiding? Alles is mogelijk, zoals je op aarde ook een ontelbare hoeveelheid boeken kunt waarnemen die allen een eigen versie van de waarheid kennen. En toch sijpelt De waarheid overal doorheen. Overigens is totale controle voor mensen en andere wezens hun idee van vrije energie.

De tovenaar van lichtdragende woorden zijn zegt zoveel als leven in een vrije of zo vrij mogelijke interpretatie van zelf. Waarbij je durft te kijken, durft waar te nemen van wat je ziet. Is wat je ziet wie je bent? Geeft het beeld jou het gevoel dat het klopt? Dat jij klopt zoals je bedoeld bent te zijn? Dat het leven zoals het gaat klopt? In het spelen met frequenties dat begint met spelen met waarheden, daar voel ik weer. Dan voel ik wie ik ben en daarin, precies in het midden, ontstaat het beeld van een kosmische wereld, een planeet buiten de aarde, die ik ken en die mij kent. Een verhaal is als een wereld.  Deze wereld en diens waarnemers zien mij zoals ik ben. Hun blik voelt echt en vol kracht. Er is geen enkele afleiding. Mijn twijfel, verlangen, hoop, liefde, het ontvormt zich direct. Het laat mij los, zodat ik terugzak in mijzelf en niet langer als een strak gespannen boog rondloop, schietend en ontvangend van twijfelend wantrouwen. Ik zie de energie die de ander heeft ingezet om zijn verhaal zo geloofwaardig te maken, dat ik denk dat ik daarin uniek en thuis ben. En ik zie het mijzelf net zo doen, een ander op deze manier bespelen. Tot ik stop en sta (lees ook het gedicht stop).

Ik zie de hele energie zich openen voor mij. Ze was vervormd tot een brug naar een wereld die mij gebruikt, mijn gedachtekracht afroomt om mij volgzaam te laten zijn aan hun doel. De energie die dualiteit bevestigt middels voor- en tegenspoed kwam zo tot leven. Tot alle vervormers energie vol twijfel, haat, wraak, woede, wantrouwen, lust en diens kaderingen door mijn kracht van aanwezigheid te oefenen zich verenigt in Voelen.  Het doet de duale brug instorten die mij omleidt van mijn ware zelf en die mij laat denken dat ik mij ermee verbindt door emotievol in licht en liefde te zijn. En het opent het beeld van dealiteit, die mijn echte verhaal toont; mijn eigen beelden en altijd in bronbinding met alle vormen van leven. Andere mogelijkheden dienen zich hier aan, zoals de oprechte bestaansrechterijke vrede. Niet de afwezigheid van oorlog, nee de hele ronde vrede, die niet opengebroken is.

Om een verhaallijn te starten die zich afzet tegen heelheid (omdat het niet ontvangen kan worden) is energie nodig. De energie van een creator. Het goddelijk/godrijke genoegen. Zo is geschiedenis gemaakt, door te herduiden dat heel betekent; het goede en slechte tezamen, langs de ervaring van goed en slecht. Het betekent echter in de kern dat het zelf aanwezig is in een eigen ervaring van leven, die in alles de volheid van menszijn bekrachtigt. Niet dat je enkel langs de ervaring van iets slechts of minders bij het meer en best uit kan komen. De waarneming mens is zo sterk vervormd dat mensen echt geloven dat ervaring vol af-, in- en opleiding nodig is om bij het zelf uit te komen. Je bent de tovenaar (de magiër, het kind, het wezen, de god) van lichtdragende woorden (als in frequenties) altijd al geweest. Jij en ik, wij kennen in wezen de hele wereld vol verhalen en mogelijke uitkomsten, vol evolutie en ja zelfs de stoppen erop op ons duimpje. Zelfrechtrijk bestaan kent geen energie die je weer in moet leveren, opdat hij opnieuw voor jou gevormd, gereset/getranscodeerd wordt.

Verhaallijnen als de aardse waar op ingebroken is, tonen leiderschap middels een groeiproces waarin het kind (de onschuld) de ‘volwassen’ mens (de schuld) draagt. Het schepperspotentieel wordt feitelijk gecorrigeerd, aangeleerd en afgevangen. Dit is geen groei, dit is een afspiegeling van de macht die inbreekt en dicteert wat de mens te dragen heeft aan lastenergie op de rug, zodat het niet kan zien dat het eigenlijk kracht energie in eigen handen is. De kosmische waarneming overigens op die last is zeer indringend. Het wijst ons op de mogelijkheid om er los van te komen, door erin te gaan bewegen. Door ermee te spelen tot STA, en de leugen eruit te halen, de l die de last bevestigt en de s van SamenkrachT kleinerend (embed) gevangen houdt in het midden (AsT; Angst en Terreur die het samen omvatten), terwijl hij voorop dient te staan in alles. (AsT-STA) STA: SamenkrachT Aanwezig. Spelen is niet iets kleins, spelen brengt de grootsheid terug in ons leven. Dit is goochelen met woorden, zoals alleen een tovenaar kan die echtheid voor ogen heeft.

De mens wordt te groot om kind te zijn. Te groot voor de onschuld. En te klein om een groot mens te zijn. Te klein door de schuld. Ze kunnen elkaar onmogelijk dragen. Ze mogen elkaars helderheid niet kennen. Niet samen heel aanwezig zijn. Leiderschap over de één betekent onderdrukking van de ander. Ziehier de naïeve volgzame overgevoelige mens en de psychopatische afdwingende bestuurlijke leider. Beiden kennen het krachtsveld van de waarheid niet langer in henzelf als levend en verliezen zich in de onmacht van de tegen stellingen die uitgeleefd moeten worden om gescheidenheid als hoogste goed voorop te laten blijven lopen. Het belang van menszijn staat in dienst van een groter belang; een god buiten het zelf die geaccepteerd wordt als leidend. Om zo een verhaallijn wordt vanzelfsprekend gevochten.

Spelen, waarachtig spelen is geen kinderspel, noch een leiderschapsspel om macht. Spelen toont de mogelijkheid om energie vrij te maken in jou die dealiteit aanwakkert. De brug die verbindt omvat als in omarmt alle afscheiding die weer samen mag komen. Het programmeren stopt en dus stopt het denken die hersenloos naleeft om weer uit zichzelf voor te leven, vooruit in een voelende beweging.

Je nooit te groot voelen om kind te zijn gaat over het on schuldig zijn in wezen. Zonder geheimenissen! Het lostrekken van de woordbepalingen door erin aanwezig te zijn en tegelijkertijd te zien dat je leeft in een wereld vol schuld door (je eigen) afwezigheid. Alle momenten van afleiding, daarin vraag je zelf om de waarneming kind en de waarneming volwassen mens. We vragen zelf om geleid te worden middels erfelijke belasting. Omdat de mens gelooft dat anderen (hogere zielen) het beter voorhebben met jou dan jijzelf als simpele ziel. Je nooit te klein voelen om groot mens te zijn omvat precies hetzelfde. Het is een uitnodiging om wezen te zijn, in kern, in grootsheid. Al zegt de wereld nog zo dat je moet groeien en snoeien om ooit bij jezelf uit te komen en in een belangrijke positie. Het is exact waar jij al mee verbonden bent. Enkel de waarneming van buitenaf wil jou er vanaf sturen.

Wat op aarde uitgespeeld wordt is geheimzinnig spel die mens tegen mens opzet, dit bewustzijn noemt en alle spelspeling vastlegt in wetten. Voor later. Voor ooit. Voor de toekomst. Om zeker te weten dat de waarneming vast ligt. Zodat we ons niet kunnen bevrijden uit de levensloep die leven belooft, nooit is. De gedachtenkracht wordt ingezet om het spel te handhaven in 1 frequentie. De waarheid zal je niet kunnen achterhalen als je niet weet wie jij bent in dit geheel en los van dit geheel aan contrasten. De ingang en uitkomst van het spel zullen ogenschijnlijk veranderd worden, maar dat betreft alleen het beeld, de vorm die zich steeds dieper aanpast aan de vervorming. Tot de mens volledig uit zichzelf wegdraait en zichzelf ontvormt ofwel ontmenselijkt. De kracht die zo vrij komt maakt dat het begrip vrije energie volledig anders geïnterpreteerd zal gaan worden. Die weg zijn we allang ingeslagen overigens. Vrije energie is niet vrij meer. De waarneming erop is hem stevig aan het vervormen naar onmenselijke maatstaven. Het zal niet lang meer duren voor dit cyborgverhaal heel zichtbaar wordt in de samenleving en in het dagelijkse mensbeeld. Het vertelt ons wat vrije energie betekent, nog voor we hebben kunnen voelen van wat ons innerrijk beeld erover vertelt. Het is ons vele stappen voor, omdat wij zijn vergeten dat we zelf kunnen lopen in eigen richting. De brug met de innerrijken en het buiten aardse familiaire leven is dan weggedacht, de dealiteit als mogelijkheid tot delen wordt verbroken in een wereld waarin mensen elkaar programmeren tot het spelen van kunstmatige machtsspelletjes.

Zover gaat het niet komen als de wijsheid van ware grootsheid zijn eigen spel weer gaat spelen. Als jij en ik onze verhalen spelenderwijs tonen vol open vorm en kleur en klank die programmeringen vol volgsystemathiek doen verbleken. Mensen besmetten elkaar namelijk met het idee van een zoektocht langs zingeving, om los te komen van de onnatuurlijke vorm en zijn beelden. Loskomen betekent niet dat we in wezen los zijn van vorm. De vrijheid van wel of niet aanwezig zijn in vorm kent interessante mogelijkheden. Waarom proberen we ons te vormen naar een god die zich niet laat zien of vechten we met een duister die zich nooit toont? Simpelweg, omdat jij niet laat zien wie je bent. Je bent je eigen godrijke genoegen vergeten, die zich overal kan aanwezigen. In elk verhaal, in elke illusie, in elke tijdslijn.

Het verhaal van de trauma emotie voelen en diens karakteristieken uitleven is voor velen echter genoeg. Anders wordt het te ingewikkeld. Deze gedachte balanceert precies op het punt dat het spelen zich wil aandienen. Waardoor leven echt simpeler wordt. De schok van het trauma is echter te groot en de meeste mensen vallen terug in emotietaal vol beloofde rust middels slaap en genezing. We denken onszelf zo in slaap. We kunnen ons al balancerend dus ook wakker denken. Voel je wel? De gedachtenkrachters die we zijn omarmen elk verhaal, maar niet om eraan te gaan lijden. Enkel om te observeren en aanwezig te zijn. En dit is in de kern heel simpel. Een stuk simpeler dan het lijden aan de lange weg eindeloos te repeteren. Juist dit laatste vraagt om het weggeven van al onze kracht en uithoudingsvermogen aan het wegpoetsen van jezelf. We spelen niet met de waarheid die we voorgeschoteld krijgen, omdat we aan het eind van elke dag de kracht niet meer hebben nog ergens aan te werken. Hooguit spelen we zoals een kind leert spelen met sprookjes en mythes, in een voorgeschotelde fantasiebeleving. Die overigens uitmondt in een gruwelijke grote mensen fantasiebeleving vol schuld die de onschuld mensonwaardig en nietsontziend ontkracht. Opgelegde en afgedwongen verbeelding die je ver van het ware beeld houdt. Dat komt omdat je er niet voor bent gaan staan, niet eerst was met je eigen beelden van wat leven is.

Menszijn in dit spel is een fase. Je kunt in een moment de fase van bijvoorbeeld autisme (het gekaderde menszijn) doorlopen en zo door alle framingen heenbewegen om de kracht van de kern, de vrije ervaring, mee te nemen en ermee jouw eigen verhaal te verdiepen. En in jou betekent zoveel als in je eigen aard en buiten de toegestane aard. Daarmee vervalt de dwingende ‘planeet aarde frequentie’ als enige toegestane in zijn soort. Dus buitenaards contact is slechts buiten de toegestane aard. Er is niks geheimzinnigs aan SamenkrachT. En ook niet aan buiten deze aard leven. Er zijn vele wezens die de aarde bezocht hebben en bezoeken, omdat ze informatie komen brengen vanuit een diep respect voor SamenkrachT, waar zij ook deel van zijn. Het zijn INFO brengers ten top. (Identified New Flying Objects) We kennen hen maar al te goed, ze zijn onze familie. Laat het on-geïdentificeerde gerust weg (ufo- unidentified flying objects) Dat houdt ons onnodig op afstand van elkaar, in ons leeft alle informatie nog over deze uiterst krachtige kosmische verbindingen. Vergetelheid bekrachtigen is niet onze missie.

Heel veel mensen staan momenteel te kijken naar de geheimen die zich lijken te openbaren in een crisistijdperk die de leefruimte van de mens ontwricht aan alle kanten. De ontcijfering lijkt toebedeeld aan een paar van ons. De rest ‘ondersteunt’ de strijd middels waarneming op de winnaar die het dichtst bij hen staat en hen zal helpen overwinnen. Niets is minder waar. Zoals wij denken, in deze win- of verliesstructuren vol geheimenis, zo doen we met velen zelf een greep naar de macht. Het grip krijgen op het zelf die de mens doet grijpen, schieten en missen. Omdat in het ontcijferen van de wereld buiten jezelf, je de wereld binnenin over het hoofd ziet. En de werelden buiten de toegestane buitenwereld ook. De mens is in wezen opgebouwd uit aanwezige kracht en in de zelfontkenning (het gevecht of de vlucht die afwezigt) laat de mens zich dieper vallen uit het zelf in plaats van te zakken in zichzelf.

De gedachtenmacht, die het ware denkvoelen in isolatie zet, programmeert de mens zo dat hij luistert naar het signaal zichzelf in isolatie te blijven zetten. De mogelijkheden tot spelen om bij het zelf uit te komen, duiden allen een vervormde interpretatie van zelf die zijn bestaansrecht krijgt, doordat de mens gelooft dat hij bij zichzelf uit kan komen. Niet dat hij er al is en zich dat te herinneren heeft, als in weer weten dat je nooit echt bent vergeten. We hebben het script van pandemie of wat dan ook niet nodig om door te leven, te doorleven of uit te leven. Het leeft en woont ons uit. Dat wel. Scripten die ons nog verder wegleiden van ons ware spel mogen stoppen. Het denken dat stopt waar wij willen beginnen, mag dieper ingevoeld worden, zodat het gevoel de denkmachine bestuurd en ons ont-robot. De stop mag terug naar waar het hoort en niet ingezet worden om ons te stoppen, terwijl wij willen gaan staan. Ook dit doen we echter zelf. Scripten als deze stoppen onze innerrijke communicatie door ons door te laten draaien in emotie-traumatiek van de val. Dus stoppen is staan en staan is stoppen.

De zoektocht naar waarheid geeft enkel aan dat de mens ten diepste nog weet wie hij is en dat hij de interpretatie over wat zoeken is, die deze aarde realiteit voorschotelt, mag zien voor wat het is. Zoeken gaat in de kern over zelf aanwezig zijn. Niet over jezelf verliezen in een spel die de uitkomst, namelijk de ontrafeling van het geheim, al voorspelt. Als er geen geheimen zijn in jouw weten, dan worden ze vanzelf duidelijk naarmate je jezelf traint geen beeld van buitenaf meer te aanvaarden als de jouwe. Dit met alle respect voor de mensen die dit wel doen en jezelf te begrenzen naar mensen die je willen dwingen tot een in feite onmenselijke handeling… jezelf verlaten door je iets aan te trekken van de aards gevestigde waarneming mens. De wereld die jou getoond wordt vertelt dat zoekers zullen vinden, alleen lees je nergens dat jij jezelf erin vindt. Het gaat over anderen. Het is niet jouw verhaal, ook niet als jij je erin spiegelt. De verslaving aan het aardse wereldbeeld is zo groot omdat de perfectie erin gevonden moet worden. De ultieme balans. Perfectie in de kern is vrijheid, het gevoel dat los is van kaders die onnatuurlijkheid ont grenzen en natuurrijkheid begrenzen. Perfectie gaat in de kern over zelf goed genoeg mogen zijn in je eigen wereld, je eigen beeld. Niet over het uiterlijk oppoetsen naar gelijkenis met de waarneming buiten jezelf.

Om een verhaal te leven die gaat over een gelijke wereld dien je ten diepste te voelen wat spelen is. Er is niets zo simpel als het maken van een nieuw verhaal. En toch doen maar weinig mensen het. Het isolatie-denken maakt ziek, down en dood. Tijd om ermee te spelen. En je niet te laten verleiden tot het spel rond geheimen die eerst opgelost dienen te worden. Dat gebeurt niet, we zullen er nooit aan toe komen als we niet beseffen dat de energie spelen diepgaand in een verstoring terecht is gekomen en dat dit verstoorde beeld nergens het ware spel toont. Het trekt ons enkel dieper in afscheiding en vijandschap naar onszelf. Want voeldenken is in feite een (ontkent) gevoel die opent, bevrijdt en leeft. En dat kun je prima doen en zelfs met een lichaam die niet uit jouw hand is gecreëerd, maar die misschien wel gemaakt is om illusie voort te brengen. En zo komen we bij de titel spel uit die als aardse werktitel zou kunnen hebben; spel en het sprookje van de vrije energie. En ik zou dan zeggen, laat dat sp(r)ookje maar zitten. Spelen behoeft geen entiteit die mijn voortgang bewaakt en toeziet of ik nog wel begrijp en handel naar wat ik lees.

Speel

Primair
   je

Eigen

Leven

Moniek

In SamenkrachT bijeenkomsten (die we op Texel weer op gaan starten) staan we uitgebreid stil bij de evolutionaire stilstand in onszelf. Zowel de waarneming op wat kind is als de waarneming van wat leiderschap omvat, geeft de ingang om in SamenkrachT de toegestane verbinding open te breken en te zien hoe helder je eigenrijk bent als je van een isolatiefrequentie naar een vrijer energieveld verschuift. Het doet het buitenbeeld stilstaan en jou in beweging zetten.