de overgangen in vrede

Vrede is onderweg als de mens middenin de beweging
van zijn huidige gesloten betekenis zichzelf ineens open ontmoet.

– Moniek –

“Vrede stichten op welke wijze en waar dan ook, start je door je eigen gedachten en gevoelens vrij te maken van elke invasieve projectie naar elke vorm van Leven” 

– Le’eíhla Hasjanthaa’h –

Het was met haar dat ik eindelijk weer sprak. De dame die ik jaren geleden al eens in een beeldige tekening had gezien bij iemand thuis. Le’eihla. Een hoedster uit de Aleeih’shiaa sterrenvloot, van buiten het aardse. Met haar beeld nu weer voor me, realiseerde ik me ineens verschillende momenten van contact door de jaren heen, waarbij ze probeerde tot me door te dringen. Tot mijn kern en van harte tot hart. Ze wilde me vragen te schrijven, niet over haar maar met haar. Geen channelverhaal, aangezien zij geen kanaal van de geest was, maar levend en wel net als ik. Met als grote verschil dat zij ten volle in haar gevoel voor wereld leefde en ik uit vorm was geraakt door de hardzinnige aan-raking van archontisch bewustzijn. Ik was op een planeet terecht gekomen die niet mijn gevoel voor wereld toonde, en wel middenin het gevoel van vergetelheid dat er nodig was om de wereldse evolutie van de ratio te dienen. Met de bedoeling om te verdwalen in een vals gevoel voor zelf en me definitief over te geven aan een cyborg bestaan. Dit verhaal kende een diepte die ik een hele tijd niet kon of mocht bedenken. Tot ik mijn hart zo voelde kloppen, dat ik er niet langer omheen kon en op slag middenin een nieuwe gedachte sprong die mijn onwereldse gevoelens ineens als waar en echt bestempelde. Alles wat ik ooit gedacht had over de aarde en zijn herkomst bleek te rusten op drijfzand en bovendien technologisch van aard.

Het hele verhaal hier ging om mij, hoe zou ik dit gesprek verhalen en vertalen. Hoe zou ik staan en mij tonen. Alle buitenaardse blikken waren gericht op mijn kracht. Kon ik dit moment beschrijven zonder dat ik inbraak zou toestaan. Kon ik mijn gevoelens vrij maken van invasieve projecties? ik kan immers geen informatie channelen, ik kan het alleen maar zelf zijn. Mijn contact in mij met mijn ware heden geeft mij de informatie en in dat innerrijke besef zullen we samen in waarheid spreken. Kan ik spreken met en namens al het leven en dus ook met Le’eihla? Alle uiterlijkheden waarin hoger bewustzijn mij zou helpen, bestonden niet zolang ik niet besta in mij en voor mij. En dan zal ik voelend zien dat er niets hogers buiten mij kan plaatsvinden, omdat ik het hoogste zelf al ben.

Voelend zien is de nieuwe geboorte, middenin elke vorm, hoe gehackt en fantasieloos dan ook. De hack, iets wat in omkering nogal eens uitgelegd werd als een beeld vol hogere geesten en gidsen die toegang zouden hebben tot mijn geest en die dat ook genomen hadden. Hierachter lag een enorme legitimering voor de spirituele bubbel die de aardse energie bezat en beschreef, om ons mensen te laten toekijken naar hoe hogere machten ons leidden. Ik mocht weer in elke cel beseffen dat niemand toegang had in wezen in mijn kern. Niemand. En niets van wat ik tijdens dit leven geleerd zou hebben was interessant voor Le’eihla en haar vrienden. Niets. Het stond me allemaal in de weg. Het vertalen van hogere concepten was het meest onzinnige van wat ik ooit gedaan had. Ik had mezelf er ver mee bij me vandaan geslingerd. En het allemaal niets te maken met het op een andere gedachte komen, waar Le’eihla over sprak.

Het was niet makkelijk geweest, om mij te bereiken, zo vertelde ze. De invasieve projecties in mijn hoofd waren er sterk op gericht om juist bepaalde beelden, die mij erg aan mijn ware thuis deden denken, af te wijzen. Het werd me getoond als een soort loop, een omleiding, waarbij mijn gevoel, zodra het in de buurt kwam van mijn hoofd, weggeleid werd in een andere richting. Ik had het beeld niet gezien zei mijn brein, of er werden andere beelden overheen gelegd. Het gemak waarmee dat leek te gaan zonder dat ik het in de gaten had gehad, het deed me zeer ongemakkelijk voelen. Ik leed te zeer aan de pijn van het afgesneden zijn van delen van mij, die wel beter wisten. Ik had zo lang geloofd in een tijdelijk geheugen, mijn herinneringsvermogen werd erin teruggedrongen tot een eenvoudig systemisch idee van procent, waarin ik een opslagcapaciteit had gekregen van een computer. Mijn diepe gevoel voor Voelen werd erin weggezet in de spamfiles of op een non lokale schijf. En al lag het achter me en hoefde ik het er niet meer over te hebben, toch voelde het als belangrijk om het te benoemen, omdat er zo weinig woorden lagen als deze in het aardse herinneringsveld. Taal die dwars door elk opslagmodule heen golfde, alle menswaardige energie meenam om de pure mensvormkracht te versterken. Het zou nodig zijn om uit en in vorm te geraken.

Een andere gedachte toelaten, ze sprak erover zonder het erover te hebben. Het voelde meer als een helderheidsblik, doorlatend als kristal, die sprak door te zien op een geheel eigen wijze. In een taal die ik alleen kon verstaan als ik de aardse taal  en daarmee een eindeloze brei aan gedachten, liet voor wat het was. Het voelde zo vrij, zo ontzettend open dat ik in niks en leegte een begin moest vinden zonder te zoeken. Het beeld dat zich dan opende om haar daarin te ontmoeten, vroeg al mijn focuskracht van mij via de erkenning van het lichaam vol geest die ik de mijne noemde. In totale aandacht voor het moment waar ik de kosmos in reisde. Sterren, planeten, ruimte, brokjes materie.. het suisde langs mij terwijl ik lichter werd en meer helder in mijn gevoel voor belichaming. Flarden gevoel suisden met me mee, zo snel en onverwachts dat er geen aardse herinnering aan gekoppeld kon worden. Het is tijd om een boodschap niet uit te pakken via aardse symboliek, maar onomwonden en zonder het zelf nog ergens te identificeren met de persoonlijke gevoelens voor aarde en waarde. Ja, die tijd is het al tijd al geweest, besefte ik me ten diepste in dat moment.

Een andere gedachte is als het schrijven van een verhaal die mijn aardse brein voor onmogelijk houdt. En waar mensen, veel mensen, direct afwijzend tegenover zouden staan, nog voor ik een letter op papier zou zetten. Juist daarvoor. Het is de energie die duistert en stilt en omwindt, die waarschuwt voor een over de rand bewegen. En voor de donkerste dieptes die daar voor mij verschuilen, omdat ik bij voortduring in waternood verkeer. Het zou bestaande gedachtenvelden totaal chaotiseren en uiteen doen laten vallen. Geen verhaallijn zou zich nog lenen om aan vast te houden. Geen ik, geen houvast, geen speling, geen lot. De duale leefsfeer zou onmiddellijk openen als een bloem. Essentie en diens besef, vertrouwen in zelf zijn, het is wat over zou blijven.

Een andere gedachte, het zou een collectie weerstandsvelden laten opschrikken van hun strijdtonelen. Omdat er een punt van voor de invoegingen zichtbaar zou worden en daarmee een mensbeeld die lang vergeten werd. Een herinnering zou zich openbaren aan het gevoel van echt vrij zijn en die een echte oorsprongrijke wereld vertegenwoordigt die enkel een organisch wezen kan openleggen. Geen andere intelligentie, dus ook geen kunstmatige, was ooit in staat geweest die essentie – code te kraken. Wel afleiden, slim-vernuftig en uiterst sluw wegleiden van de essentie van leven. Een andere gedachte, zo vertel jij mij, toont eigenlijk een gevoel van menszijn die je vergeten bent. Een gevoel meedragende in een wereld die jou vergeten is en dat gevoel niet kan horen, niet vertalen en niet erkennen. Het vrije beeld is niet voorhanden. Pas als jij opstaat, en het beeld van opstaan zich opent in het wegtrekken van het totale beeld van het vallen. Ja, dan.. De gedachte is eraan voorbij gegaan en heeft zich niet laten verleiden zich ermee te verbinden. Het heeft gekozen voor de ware verbinding met het hart.

In een wereld zijn om alle gewenste indrukken te vervangen door de eigen indruk om vervolgens aan het gevangen wereldbeeld te sterven, het is verbonden met een bewustzijn die reikt voorbij de aardse gedachtenvelden van volgzaamheid. Als je goed luistert kun je precies voelen waar en wanneer de volgzaamheid zich tentoonspreidt. Als de mens, en de mensheid die toon weer kan horen, dan vindt er een zelfbevrijding plaats op ongekende schaal. Wat vrij fysiek leven echt is, de onvoorwaardelijke liefdeskracht, het zal zich openbaren. Heb je weleens met eigen ogen gezien hoe het stervensproces eruit ziet van een mens die doorstapt naar zichzelf en in zijn eigen gevoelsgedachten? Volledig uit een kunstmatige gedachtenwereld bewegend en terug naar de eigen kern die spontaan opbloeit in vorm? Het is in dit proces dat een woord als beweging ook echt over beweging spreekt, zonder enige afleiding of misleiding. In deze beweging komt de waarheid, de ware herinnering terug omhoog in de ruimte, die niet langer ingenomen wordt door archontisch bewustzijn. Sterven zelf is namelijk ook onderdeel van een kunstmatig proces, als kern van de kunstmatige werkelijkheid. Totdat wij er zijn en het besef van natuur het overneemt van het geënsceneerde einde van een verhaal.

En hoe kun je nu dit stervensproces ingaan, als je lichaam nog niet sterft? Het Zeer Bewust aanzetten van de essentie code in jezelf geeft de gevoelens die horen bij sterven in zicht, ook voordat je de aarde verlaat. Sterven betekent in essentie de dood van alle kunstmatigheid in je levensveld. Daar hoort elke gedachte bij die een kunstmatig zelf in stand houdt en in ‘leven’ middels aandacht en bekrachtiging van de kunstmatigheid. Pas als je je huidige vorm in volle focus voelt en erkent als een artificiële, dan zal je helder kunnen zien dat elke emotie opgeroepen wordt als brandstof om dit veld te dienen, als soldaten die in een oorlog gaan.

Een bos is pas een bos als de energie bos zichzelf mag zijn, zonder enige bemoeienis van de mens met een bosgedachte.

Als alle gedachten die horen bij de oneigenlijke opbouw van deze aarde, die zonder nadrukkelijke en bewuste toestemming van de mens geschiedt, als deze gedachten vallen, dan gebeurt er iets met de opbouw van het stervensproces. Dat wat sterft voordat het tot leven kan komen, dit beeld gaat schuiven. Het tot leven komen van gevoelens gaat in het aardse focusbeeld geschoven worden en daarmee komt de waarheid van wat de mens is overkomen en waar hij naartoe beweegt ook in zicht. Gedachten laten vallen is eigenlijk heel simpel, als je ze door je belichaming heen laat gaan zonder ermee te communiceren en je ze los laat via je hartsbrein, dan is er geen roof, geen aanhechting en geen identificatie met deze stroom, die zichzelf dus ook niet kan uitvergroten. De training hiervan echter vraagt veel van de meeste mensen, als ze dit al doorkrijgen, omdat de beeldenstapel via gebruikte gedachtenvelden in ons brein gi gan tisch is.

Het vraagt om zo diep duiken in jezelf, dat de energie verandert. De frequentie van wie je bent komt vrij als druk en tegendruk elkaar opheffen en je de navelstreng achter dient te laten, zodat je brein niet langer gebruikt kan worden om een afvallige toekomst te garanderen. De garantie die nodig is voor de toekomst is dat wij ervandaan komen, en onszelf in dat beeld weer terug dienen te plaatsen. Sterven duidt zo niet het wegvallen langs het verleden om daar rond te dolen in een ‘’nieuw’’  geconstrueerd leven, maar het verheffen van jezelf naar een vrije energie die op aarde niet kan bestaan vanwege de alles overheersende beta-frequentie. De mens die geen enkele stap terug meer zet voor de frequentie dood die doet leven en leven dat doodt, die mens kijkt zichzelf direct aan. Deze waarneming naar onszelf en naar anderen doet onze Mens energie leven en tot leven komen, omdat onze familieleden van buiten de aarde alleen via deze vrije waarneming kunnen zien. In deze waar neming komt de energie geboorte in beweging. Een beweging die we tot dan toe nog niet ervaren hebben in een krachtsmeting als deze en die leidt tot het uitbreiden van de mens waarneming via de essentie code in onszelf. Zowel op aarde als daarbuiten.  

Je ogen vol waarnemings- beïnvloeding sluiten om met open ogen helder te zien dat je echte essentie in zicht komt, terwijl de aardse frequentie zijn ogen en deuren voor je sluit. Dit is een gevoel die je kunt trainen om te voelen en mee te voelen als je een stervende mens begeleidt, door alle aardse gedachtenvelden te laten voor wat ze zijn. Ook de gedachte dat iemand zou gaan sterven en waaraan. Gedachten als deze vertellen nooit de waarheid. Ze vermenigvuldigen zich razendsnel om webben te spinnen en mensen eraan vast te laten kleven, precies op de momenten die er echt toe doen. De ware mens mag niet opnieuw geboren worden. De grote verschuiving van het historische aarde beeld, waar jijzelf getuige van bent als je door het zogenoemde stervensproces heen gaat en diep onder water duikt naar en in je eigen zelf, want dat is het …daar wordt echt geschiedenis geschreven en hoe, als je aanwezig bent en blijft. Je zou kunnen ervaren dat je ademhaling niet stopt, maar een stille emotierijke doorloop kent die -zonder nadenken- duurt zolang het duurt en waarin dan de volle levensadem start op eigen kracht. Alleen dat laatste beeld, dat buiten de aardse gelaagdheden ligt en eigenlijk het eerste nieuwe beeld toont van wie wij echt zijn, dat zien de meeste mensen van de aarde niet.

De mens die zich voorbereid op levende taal in levend water, hij zal de energie geboorte kennen doordat hij zijn persoonszelf in vorm voelt wegvallen en hij zichZelf in vorm voelt openbloeien in de ogen van vrije waarnemers. En zonder ook maar één seconde het oude levensbewijs te willen zien die het sterven zou bevestigen, weet hij dat hij thuis is, daar waar hij gaat om zichZelf te zijn. Niets zal als sterven voelen als je je gevoel niet koppelt aan de geschiedenis van onderbroken leven. Het ontkoppelen is feitelijk een losmaken van een verhaal waarin wij mensen niet zelf in kracht aanwezig mochten zijn

Wat doet een mens waar het besturingssysteem bij uitvalt en die enkel waargenomen wordt als een mens die terugvalt in een waterige wereld, precies zoals hij er vandaan kwam bij de ‘geboorte’ in een wezensvreemde wereld? Gevoelens van onbeholpenheid, machtigheid, lijden, niet kunnen uiten, zijn gekoppeld aan het begin, de aardse ‘’geboorte’’ zodat je volgende geboorte daarop zal lijken in een enorme hulpbehoevende mensonwaardige schreeuw die de buitenwereld nodig heeft om het zelf rust te brengen. Als er niemand is van de aarde die zegt je te helpen maar je niet verder kan helpen zonder hun eigen beeld en gevoel op en aan je te plakken; je ouders niet , leraren, bestuurders, artsen, therapeuten en zelfs stervensbegeleiders niet, dan heb je je eigen herinnering aan levend water weer te vertrouwen en omarmen en al het water in je lichaam zal je daaraan herinneren als je je losmaakt van elke celherinnering aan dood.

Een persoon die enkel sterft kende geen eigen gevoel voor zelf. Gevoel dat niet dood kan gaan, omdat het de hoogste levensenergie vertegenwoordigt van de vrije kosmos tot in de Koninkrijken.

Water dat vervuild is maakt de overgang naar levens water als de waarnemer van dat water zich volledig vrij kan herinneren van wat water is en hoe de mens daarmee kan communiceren, eerst af en aan in een zo vrij mogelijke frequentie totaan het moment van het weer ervaren van Vrij Bewustzijn. Dit hele proces wordt begeleidt door het water in het lichaam, als het verbonden is met je essentie code van Leven. Deze her innering aan water zijn we massaal vergeten. Puur gevoel in het volledige gevoelsspectrum komt daarvandaan, al kennen we op aarde maar een stukje daarvan, we zijn er nog steeds mee verbonden. Die symbolische navelstreng is er, onzichtbaar en wel in de vorm van informatie in beeld, die ons verbindt met onze ware thuisplek.

Op weg naar huis, herinner je dan THUIS.

Een bewuste ademhalend mens zal weten dat als je de ademhaling laat spreken in het eigen Bewustzijn, door alle uitleg en gedachtenbemoeienis erover los te laten, adem iets wonderrijks is om te ervaren. Het is er af en toe zo lijkt het, en ineens lijkt het er niet te zijn en dan … is het er! De pure ademhaling doet puur spreken en maakt talen hoorbaar waarvan wij mensen op aarde zeggen dat het niet bestaat, omdat we geen geluid horen of toon of klank die wij duiden als spreken. De dood bestaat enkel in communicatie, omdat de manier waarop we tot dan toe communiceerden ophoudt met bestaan. En dus houdt het bestaan op in die lijn der gedachten.

Je een leven in water herinneren, bestaat wellicht omdat de mens op een diepgaande wijze kan communiceren met water zoals met al het leven, dat we via water kunnen reizen, dat het een transportmiddel is om in totaal ander bewustzijn terecht te komen, op andere planeten in de kosmos. Op aarde noemen we dat dus sterven, omdat we ons dat niet mogen herinneren. En al helemaal niet een zelf gekozen moment uitkiezen om de overgang te maken, met behoud van eigen bewustzijn. Wetende dat het gelimiteerde plaats moet maken op ons commando die enkel het ongelimiteerde aanspreekt, de vrijheid van het eeuwige.

Wij mensen hebben ons het aardse levensproces, waar het  stervensproces deel van is, volledig terug toe te eigenen en dus alle angst aan te kijken die beschrijft hoe de mens zich dient te verhouden tot de eigen natuur. Hoe dieper de mens terugkomt in zichzelf, hoe meer er gaat veranderen en schuiven en shiften. De opwaartse pijl van je toetsenbord maakt plaats voor je opgerichtheid naar jezelf in het moment van bevrijding; de wederopstanding. Waar je vandaan lijkt te komen of heen zou gaan volgens overlevering wordt onbelangrijk. Het enige focuspunt wat blijft is het moment en verder niets. Dat punt zal blijven en meer en meer tevoorschijn komen in beeld, terwijl de rest van het lichaam in vorm verschuift en terug en daardoorheen openvalt. Eén ademteug is voldoende om door het water heen uit te komen via het water op een andere planeet. Het ware aarde – in – blauw van de blauwe planeet waarop we leven kan niet vervangen worden door blue light technologie, zodat we er niet meer uitkunnen, als wij dat niet toestaan. Het is mensen wel overkomen en met velen zitten mensen gevangen in een wereldbeeld, omdat ze de weg in zichzelf en dus eruit niet meer konden vinden.

Het is ook de mensen overkomen, die deze aarde zo hebben geschapen of gecreëerd  zogezegd. (designers) De ervaring van deel uitmaken van de omgeving en de levende wezens die er wonen kan zo indringend zijn, dat je kunt gaan geloven dat dit de enige mogelijkheid is om te leven. Dat je niet zonder hen kunt, dat zij je familie vertegenwoordigen op het diepste niveau. Dieper dan dat ken je immers niet. Er is een dieper dan dat. Veel beelden en ervaringen van mensen bewijzen dat keer op keer, alleen bevinden die ervaringen zich grotendeels in een voor de aardse mensen onmeetbaar stadium. Nog wel. Vertrouwen is iets wat in frequentie nodig doorgegeven en geopenbaard dient te worden, in het beeldend maken van je ervaring en dit te delen met mensen die open staan voor de ervaring die levend zijn met zich meebrengt.

Deel mogen uitmaken van een ervaring die doorgaat in een geheel andere gedachte, waarbij het brein compleet in dienst staat van het ware mensgevoel, het is het mooiste wat de mens op aarde kan overkomen. Aanwezig te zijn in een verhaal dat zich openbaart precies op het moment dat jij er bent en waarmee vele mensen aangeraakt kunnen worden in hun diepste betekenis, het is een enorme verschoning van leven. Het milieu dat zich vervuilend opstelt in het lichaam dient vrijgemaakt te worden van elke betekenis die erop geplakt ligt. Een echt liefdesverhaal mag ook gewoon gaat over vrede en dat wat ons altijd verbonden heeft. De dreiging via gedachtenvelden kan uit ons mensen verdwijnen, doordat we bewust meemaken dat het uit ons verdwijnt en deze brug-informatie toevoegen aan de aardse informatievelden.

Er klaar voor zijn om iets groters in jezelf te verwelkomen in het nu, is er nu ruimte voor maken. De kern van het water in jezelf kent geen kanten of kampen, geen goed of fout, niet de namen van aan de oppervlakte, niet de ziektes en ongemakken. Het is leeg van deze beïnvloeding, net als wij in de kern en het weet de weg altijd. Als we de angst voor leegte, pijn en verdriet door ons laten stromen en van harte loslaten, angst die zuigt aan perfectie, aan opvulling, aan leiding, aan doelen en aan ontkrachtende ervaringen, dan zijn we klaar om de ervaring van volheid terug in te stappen.  En zo gaat dit gesprek, als een beweging van water golft het tussen mij en Le’eíhla in, koningskracht die zich via mij openbaart, omdat zij mij zo ziet. En ik mij onomwonden kan uiten in wat ik voel te willen zeggen, zelfs als ik nog niet precies lijk te weten van wat ik dan zou zeggen. En zo voelt het alsof ik nog niks van mijn geweten waarde heb gedeeld. Het is geen gesprek van wie wat zei en waar het punt van lering zou liggen. Het gaat er puur om dat ik mij ben, zoals ik mij ken en in wat ik nu kan. Open en vol vreugde over het leven in elke ervaring.

De energie leven kende voor mij al tijd al de diepste vrije mystiek voelbaar, in een ontzagwekkende vorm van kracht. Een mensenlichaam die voor altijd leeft in volle kracht. En nu ik hier op aarde ben, ken ik de grootste oppervlakkigheid ervan ook als leven niet verbonden is met mijn bewustzijn, maar met een levensdoelprogramma die mijn mystieke kern niet kan zien als bewustzijn.


Moniek

Zorg dat je op een andere gedachte komt, voordat de planetaire macht je op andere gedachten wilt brengen. Zo zal je blijven staan en elke nieuwe val voor blijven. Stap voor stap en moment in moment zijn wij op weg terug naar elkaar. Le’eihla

Noot;

Als het goud is wat er uit je mond komt, uit je handen en uit je hart, pas dan zal je zien dat de THÈTA (Tan (uitbreiden) vd Heilige Eeuwige Totale Aanwezigheid) in elke gouden beeltenis precies de plek is waar jij in ware herinneringen tot leven komt
verdrongen herinneringen uit de toekomst worden opgeroepen door je Bewustzijn
je zult je niet langer laten verleiden om te geloven in zoiets als een verleden tijdspad in een nagedachtenis
Leven op aarde heeft een voorgedachtenis nodig, een voorzienende en voordienende blik van openheid, waar het geheugencircuit omtrent de aarde, waarlangs in verleden tijd gesproken wordt, tot stilstand worden gebracht
het is tijd om het echte aardse verhaal, de vergeten historische feiten, naar buiten te brengen en daarmee de waarheid te eren in wat de mensheid in deze experimentele fase is overkomen aan rationele beïnvloeding en overname

De tekening in de afbeelding is van Dulce Commenencia – Bruinsma

Related Articles

Responses

  1. Hier is ontzettend veel aandacht aan besteed, zo lijkt me. De woorden vormen in zijn geheel een voelen, een perceptie zo vol, oprecht, kwetsbaar maar helder in kracht … Persoonlijk kan ik me er zo in voelen. Je kan het laten indalen tot zover je het aandurft hierbij te blijven voelen en doorademen. Dankjewel Moniek, dankjewel Arjan.