je zelf de ruimte geven

(Moniek van Pelt) 

ken jij jezelf thuiser dan dit haveloos lijf?
een orgaan die geprogrammeerd lijkt
om te sterven
na een reddingspoging of wat
dat is toch geen leven..
en daarbinnen?
ken jij de gewaarwording
die dieper schouwt dan wat lijkt?

en waarom wil je sterven?
de pure godsnaam
wordt bemanteld en
de ruimte in geslingerd
om zijn deel terug te vinden
in verduistering
tussen sterren
zodat jij volgzaam meeloopt
met de ja die ouderlijk schijnt

kun je die eenzaamheid voelen?
als je jezelf niet de ruimte geeft
tot echt leven te komen
omdat je vergat te spelen
in je eigenmachtig weten
en je een stem
die jouw kenvermogen zegt te zijn
ergens van buiten opvangt
om jou te zeggen
dat je nog niet goed voelt
langs waar en dering

en kun je in de tussenruimte
de eenzaamheid zien
als een opgeplakt gevoel
die in de afstand
gestrekte signalen geeft
van uitgestorven bestaansrecht
maar eigenlijk
het ware hart moest verlaten
om voortaan op de tast
zichzelf te blinden met wat tranen?

en weet jij jou ronder dan die traan?
het vocht dat een golvende natuur nabootst
maar constant uit de bocht drijft
in het oog van de drenkeling
die nattigheid voelde
omdat hij zichzelf wilde zijn
maar niet verder geraakte
dan te dobberen
op een vat vol gemoedsaandoeningen

en zie je dan weer?
door het vruchtend water heen
hoe ze in een opgedrongen ervaring
ons bemanteld hebben
door alle ruimte
te bedekken
die helder zou zichten
geen veerduik
zou nog inzicht heten
slechts afgrond
in een onderwereld
op maat gemaakt vanbuiten
voor de mens zonder god

zonder g-o-d vanbinnen
leef je om te winnen
in een situatie
die nooit echt en af wil zijn
en er niet aan denken zal
om daaraan te beginnen

zonder begin vanbinnen
is er geen vrucht
geen bloei of groei
wat is er dan
anders
aan -jij en ik-?

zonder -jij als ik- vanbinnen
botten we ons krom
en slaven we ons dood
waar zouden we dan aan zinnen
als niemand elk laat zien
van het ware groot

zo zonder zelf
haveloos, eenzaam, stervend en betraand
en in de tussenruimte dan wat zon
het zegt zo weinig
misschien wel niks
over hoe leven ooit begon

Hoe wil leven eigenrijk beginnen?
misschien is dat de eerste zin vanbinnen
die veerduikt vol hoog zonder laag
langs rijk en arm
tussen zwak en oppermachtig
en los van denk en sel

een zelfgedacht mens
hij kent zijn eigen zacht zo lief
zijn sterk zo grens
en zijn ware levenswerk
raakt nimmer aan zoiets als wens
om toch ooit eens los van
haveloos, eenzaam, stervend en betraand

zo doods te worden bedacht
het kent geen taal van ware kracht

moniek

Related Articles

Responses