Het ontstaan en doorgeven van valse taal, die de mens nooit echt doet vernieuwen. Slechts groeien in lengte, gewicht en drama.

(Moniek van Pelt) Enkel spreken langs de aardse gelaagdheid geeft zoveel afleiding, dat het geen wezen meer in zich zou kunnen dragen. De aardse taal, ofwel spraakverwarring, maakt het leven tot een maakbaar geheel. We zijn de ingevoegde coderingen achter de woorden echter wel gewend en willen daar onbewust nog in bediend worden. We bekrachtigen zo ons idee van onbewustheid, door deze volgzame onwetende staat bij voortduring te koppelen aan het Zijn, beter gezegd, aan wat ons eigen Mag zijn. Wij zijn al bewust eigen en we weten het. De denk_ beeldige_ wereld mag weer open. En beeldig is bron.

Taal scheidt en verdeelt maar al te vaak op aarde. Zelfs als het ogenschijnlijk verbindt. Schijn bedriegt nu eenmaal te graag. Taal wordt in onze jonge jaren gehomogeniseerd en aangeleerd, dat wil zeggen zo behandeld dat het overal gelijk samengesteld is in energie. Althans, zo lijkt het als je als kind een woord voor het eerst opschrijft en ontleedt. Deze taal kent onmiskenbaar een dominante mentale benadering in de kern. Dit terwijl een mens van nature een eigen gevoel voor klank en taal kent. Eigen, als in openhartend, niet perse alles en allemaal hetzelfde via een gecodeerde mentale weg. Deze eigenheid echter, wordt weggeduwd vanaf geboorte, zodat het niet tot ontwikkeling mag komen. En eigenlijk al daarvoor, maar dat is weer een ander verhaal in manipulatie .

Onze “eigen” aardse taal moet en zal voorop in een reeds vooropgezette denkwereld. De denkbeeldige wereld, daar is het eigen ware beeld tussenuit gesneden. Je bent zelfs tot deze denkwereld verplicht, aangezien je naar school moet om te kunnen groeien in een goed functioneren binnen deze maatschappij, zo spreekt de taal. Er wordt dan wel geprobeerd om de verbeelding levend te houden, terug te vangen, alleen is de oorspronkelijke kracht van de jongste mens al voor geboorte afgevangen; dat wil zeggen afgeleid naar een grootser ogende energie (de zogeheten Verlichte energie) die wel licht oogt maar in de onderstroom voorspelt, volgt en beheerst, en dus niet vrij creëert. Daar ontstaat dan dus ook überhaupt zoiets als een onderstroom, die verinnerlijking (innerlijk kind), onderbewuste, hogere zelf of zelfs trauma wordt genoemd. Als het maar onbereikbaar lijkt. En het leven binnen deze driehoek kan zelfs als ‘bevrijdend’ worden ervaren, als je in een groter geheel of ‘wijzer’ deel van familie ondergedompeld wordt, in bijvoorbeeld een verlichtende ervaring waarin je de onderstroom lijkt te zien voor wat het is; licht. Dat licht is echter niet zulk puur licht als diep in ons weten leeft. Puur licht gaat nooit voor eigen licht staan, ter lokking, verlichting, bedekking of zelfs aan (af)sluiting. En elke zogeheten kosmische wet hier op aarde (die uitgelegd binnen in de aardse taalmal) past zich aan aan dat valse licht, in uitleg over resonantie, aantrekking, overvloed.

Dus een opening in het eigen zelf, die oprecht beter weet, wordt vaak en onbewust! direct dichtgetimmerd door een stroom aan een energetische invoeging (die onder andere door de overheid benoemde kundige beterweters vertegenwoordigt, die ervoor gestudeerd hebben en ook gewoon onderhevig zijn aan dit valse licht en daarin eveneens door invoegingen gestuurd worden). Daarmee wil ik niet zeggen dat studeren niet zou mogen, niet fijn is of niet nodig. Alleen niemand kan beter weten dan ikzelf, in de kern. Iemand kan meer kennis hebben over waarheden en feiten, dat wel. Daarmee belanden we overigens al te vaak massaal in de kritiekmassa vol strijd, die uiteindelijk enkel de matrix en diens valse licht voedt en voedt.

Een voorbeeld: een dierbare zei het me letterlijk, toen ze op haar vorige school bij een nieuwe juf in de klas kwam; de juf staat in mijn lijntje (voor mijn wezen) en ze wil er niet uit. Ze wil dat ik het leven via haar leer en ik wil het zelf leren. Wie kent dat gevoel niet? Zelluf doen, zelf leren? Dat diepe wezensweten wordt echter zelden aangeraakt en al helemaal niet in een volgsysteem, die daaroverheen kijkt, druk als ze is met het instandhouden en bewaken van een pakket aan regels. En ook niet in een volgsysteem die over de (jonge) mensen heen kijkt in een meesterlijke poging hen te ontmeesteren. Hoezeer die systemen trouwens in taal vaak spreken over samengaan en zijn in gelijkwaardigheid, de kijkrichting spreekt soms anders.

De mens die spreekt over bemeesterde kracht die ons voor is gegaan en die de volgende mens eigen gemaakt dient te worden, ofwel gekopieerd, ontmeestert de eigenkracht die al aanwezig is.

Als de mens de taal heeft bemachtigd (lees ingegroefd) en ermee kan ‘spelen en kiezen’, ontstaat daar communicatie binnen diverse interessegebieden. Familie, onderwijs, overheid, geschiedenis; allen kaderend en sturend in De richting en Het bereik. Het geeft als een rits aan elkaar gekoppelde hologrammen, het ene na het andere “nieuwe beeld” van een werkelijkheid voor ogen, waarbinnen je mag functioneren. All inclusive uiteraard. Je hebt alleen maar een diploma te halen voor het een of ander (lees nog verder in te groeven in een kader). En als je heel slim bent, zou je zelfs een nieuw pad buiten het kader kunnen bedenken, zolang je maar binnen het matrixkader blijft… en je gebruikt nog elke dag de woorden in hun afleidende energie, waar je lang geleden mee akkoord bent gegaan en zonder dat je op je eigen weten aangesproken werd.

Er ontstaan waarheden. Zoveel overgenomen, nageprate, gekopieerde en gehomogeniseerde waarheden. Want alleen waarheden in die groef kennen de woorden die je al je hele leven leert, waarvan je denkt dat ze je succes zullen geven, aanzien, geborgenheid, een gevoel van samen in overvloed. De gesproken woorden klinken wel hetzelfde, maar herbergen in deze denkwereld ongelofelijk veel verwarring, door eindeloos veel denk- en kijkrichtingen die aan die verwarring gehangen zijn. Het weten, dat samengaat met ons beeldend vermogen, is gekoppeld aan een vastgezet bereik. Het is geen eigen weten meer te noemen. Ik heb vaak genoeg meegemaakt dat ik me moest verantwoorden in wat ik zei, met feiten en waarheden. Ik wilde dat juist niet, napraten van wat geschiedenis me vertelde. Ik wilde eigen en echt.

Zo schrijf ik reeds jaren en steeds meer mijn eigen taal, door de combinatiecodes te ontkoppelen waarvan ze wel zeggen dat het slot ermee ontsloten wordt, maar waarin ik een dieper weten voel dan is toegestaan. Soms komt er gewoon een nieuw woord in me op die ik vervolgens blijf gebruiken, om zaken meer bronnig te duiden dan ik met bestaande taal zou kunnen doen, zelfs al spreek ik hem vrijuit. Het voelt als het leggen van een nog directere verbinding met oorsprong. Soms hoor ik weleens dat mijn taal moeilijk te volgen is. Voor mij is dat niet zo. Wat ik veel lastiger te ontleden vind, is taal die wel simpel oogt, maar die in het uitspreken (en waarin dus de gestuurde kijkrichting meelift) veel afleiding herbergt in de energie die erachter schuilt. Een kijkrichting die afleiding genereert in plaats van wezenrijk verbindt.

Het is overigens vaak lang verinnerrijken en voelen, voor ik een weten op kan schrijven. Op aarde noem ik het mijn weten en ga ik daar ook vrijuit voor staan. Weten is niet afhankelijk van herinnering. Dat ik me iets moet herinneren is onderhevig aan een geheel van dualiteit gemixt met geestbeheersing.

Manipulators die een wereldbeeld willen beheersen, manipuleren de woorden, ze controleren hun betekenis en leiden af waar nodig. De mensheid wordt erin geslachtofferd door deze oneigen communicatie in de eigen schoenen te laten schuiven, om hen zo schuldig te laten voelen. Ook wordt de mens er als enkel aards in neergezet (zonder hulp van buitenaf in isolatie) en onwetend. Manipulators laten mensen elkaar zelfs bedreigen en zich bedreigd voelen, ze ogen als Het (goddelijke) oordeel van buitenaf, en beheersen de mentale geest in grotere snelheid als wij doen (denken ze). En bovenal zijn ze uiterst bedreven in sarcasme en omkering. Zie hier het huidige duaal ogende mensbeeld.

Zo zijn er binnen het interessegebied rondom geestbeheersing heel veel woorden te noemen die vaak gebruikt worden door mensen die spreken in waarheden en/of in weten. Vaak is het een combinatie van beiden. Ikzelf ken dat ook en ben er zoveel mogelijk helder op tijdens het schrijven. Het is de reden dat ik weinig tot me neem van beeld en tekst. Ik heb gemerkt dat ik vaak na het tot me nemen van informatie zelf niet goed tot schrijven kom voor een bepaalde periode. Het lijkt me te blokkeren en niet echt te bevrijden. Behalve dan dat ik mee kan praten over ogenschijnlijk belangrijke zaken. Ik ken feiten, maar waar komen ze eigenlijk vandaan en welke energie bevestig ik ermee? 
Een waarheid leidt op aarde tot een strijdende poging in herstel van oude waarden en tot verlies van eigenheid in weten.
Weten leidt een mens niet solitair tot een enkel doel, een enkele weg. Weten verbindt tot in de kern die in gevoel een hartenrijk gedeelde is. 

De taal is in wezen niet de vooruitgang die ze zegt te zijn. Zo is het ook met technologie. Het vervormt ons weten dusdanig, dat we niet langer vanuit ons eigen wezen spreken en handelen. Dit proces lijkt constant te intensiveren, al is het gewoon dezelfde energie die zich telkens herhaalt en wiens lus steeds dieper inslijt. Dat lijkt een intenser gevoel te geven en dan met name van wanhoop. Komen we hier ooit nog uit? 

Ik ken een weten, die zich pure wereld noemt, waarin het weten zelf geen discussiepunt is noch een enkel iets dat losstaat van al het andere. Het andere overigens is hier niet benoemd vanuit vergelijking of verschil. Het weten ligt er in het midden als een gekende gezamenrijke energie. En daarin wordt de hartskracht eenduidig afgestemd om te creëren wat nodig is voor ieder. Zonder uitzondering! Aardse creatie is gek genoeg energetisch zo gestuurd, dat het afhankelijkheid vooral bevordert, al lijkt dat natuurlijk niet zo. Weer een staaltje brute omkering.

Ik zal de volgende woorden tussen haakjes zetten, omdat ik ze zelf probeer te vermijden;
‘cabal’, ’elite’, ’mind control’, ‘satanisme’, ‘false flag’ , ‘anunnaki’, ‘illuminati’ ,  enzovoorts enzovoorts. 
De informatie lijkt vaak nieuw in ontdekkingen, de taal wordt intenser gebruikt zodat het inmiddels voor steeds meer mensen als “gewone” taal bezien wordt en gevoeld.
Alleen… voel eens goed in
Wie spreekt deze taal uit vanuit weten en wie verzamelt waarheden?
De afleiding in de geest van de beheerste gewenste kijkrichting is hier zeer aanwezig. Je kunt dan wellicht wel meepraten, bozen en feiten opnoemen… maar spreek je ook… vanuit je gevoelde wezenszelf? Of is dit weer gewoon een nieuw laagje lus, een nieuw inslijtspoor? Wat is dat eigenlijk, je gevoelde zelf? Kunnen we daar nog wel bij of is de laag, die wij voelen noemen, ook een gecontroleerde laag? En wie volgt wie dan precies? We zijn zo ongelofelijk gecodeerd om oplossingen te zoeken tot we een ons wegen en om de gevechten te stoppen. Letterlijk. En als iemand dan met nieuwe informatie komt, dan volgen velen er achteraan, zonder ten diepste in te voelen of zij zelf ook in staat zouden zijn om in die diepte te schouwen en met eigen gevoelde informatie zouden kunnen komen. Zelfs al zou dat afwijken of in het geheel niet lijken op hetgeen eerder gezegd en uitgelijnd.

We zijn zo massaal gedrild in het hebben van een cv vol dure woorden, in het verzinnen van nog lucratievere wegen, dat zelfs de dualiteit zichzelf aan het vergeten is. Nu zou je zeggen dat dit een goed teken is omdat de trialiteit (de drie verenigt) zijn entree kan doen. Maar de huidige aardse energie oogt mij toe als een ongekend hoogtepunt in rivaliteit. Daar kun je dan mooi het woord trialiteit voorschuiven vanuit hoop en wil, maar dat verandert niks aan de afleidende energie erachter. Veel mensen willen wel naar nieuwe aarde, maar willen geen oude waarde loslaten en ook niet hun geschiedenis die hen in wezen helemaal niet toebehoort. Ze hechten aan het hart van fantoomspiritualiteit, in plaats van aan hun ware hart (valse kundalini). En daar worden woorden voor ingezet, om ze in die bubbel te houden, heel veel dure interessante woorden en beelden. Ken jij die bubbel? Ik wel hoor en goed ook. Ik heb het zelfs lang ‘mijn’ geschiedenis genoemd.

Het verschil zien tussen goed en kwaad konden we altijd al. Werken met licht konden we altijd al. Dat we wisten en weten we nog steeds. Herinneren is in dit oogpunt voor dummies, zou ik bijna willen zeggen. We ogen potdorie als een dummie; Een object die dienst doet als test en derhalve nep is. Een object, die braaf elk nieuw pad volgt waar licht aan het einde schijnt en daarin eindeloos repeteert. We gedragen ons bijkans als domme mensen… maar dat zijn we helemaal niet! Dat voelde ik dus als kind en het heeft me heel lang boos gemaakt. Hier heb je je opleidingen, je dure woorden, je gewoontes, je brave houdingen en gedragingen. En ik was dom. Ik heb me jarenlang geprobeerd te bewijzen daarin, omdat ik niet dat pad had gevolgd en een soort van outcast werd. Ik wilde er toch ook bij horen, zelfs als rebel. Ik wilde niet dom zijn. Maar in mijn beleving handelen we allen dom als we überhaupt in dit spel denken te moeten meespelen.

Daar zit de grote verandering. Zien en weer weten dat we weten. Het wezen kent een intelligentie die hier verborgen moet en stevig bewaakt. En dat was dom, een domme zet van de geestbeheersers. En dat is wat gespiegeld wordt! Hun manier van mentaal denken hebben wij overgenomen. En daarin voelen wij ons overgenomen. We zijn gaan leren denken in concept en ideologie. Wij zijn in de kern niet dom. Wij zijn niet slim. Dat zijn enkel aardse termen. Wij zijn wezensintelligent, wij zijn openharters en wij zijn grootdelers. Niet grootverbruikers van verwoestend mentaal gedrag, al oogt het nu wel zo. Mensen die blijven stoeien met feiten en getallen, met kunde en met kennis ter vergelijk, die lijken hun eigen weten vergeten. Niet dat het zo is. De hartsenergie lijkt ineengedoken en verkrampt. We hebben de aarde gelijk ons hartsenergie gezien en behandeld. En dan zien we wat we nu zien en daarin handelen we hoe we nu handelen. Die spiegel klopt niet met wie wij zijn. En steeds meer mensen weten dat. Maar hoe te handelen, daar ligt een hele grote vraag.

Wat ik zou willen zeggen is; praat niet langer na. Spreek zelf! Vind je eigen taal terug, je eigen woorden en klanken, je eigen gevoel. Hoe vaak ik niet te horen krijg, dat ik woorden geef aan een gevoel waar mensen nog geen woorden voor hadden. En dan zijn het niet zozeer de woorden, als wel de directe verbinding die ze beogen. Het voelbare zijn in  bron. Weer weten. Openharten. En je hoeft geen arts te zijn om te voelen wat je nodig hebt, geen onderwijzer om een kind te leren, je hoeft geen wetenschapper te zijn om zaken in vooruitgang te weten. Die kennis behoort ons allen toe. In plaats van elkaar daarin vermanend in de hokjes terug te duwen, zouden we ook kunnen weten dat het daar in wezen niet om gaat. Weten gaat voorbij de aards doorgegeven kennis. Het kent een aarde, zo een vruchtbare kracht, dat we nu niet eens kunnen voelen wat wezenrijke geboorte inhoudt. Het wordt ons onthouden in dit spel.

Blijven reiken naar een afgerond stelsel van gedachten, gevoelens en strevingen, zoals de encyclo ‘onze’ ideologie verwoord? Zijn we vreemden geworden? Buitenlanders? Idiotelogie vind ik een beter woord. Ons zo te beroepen op autoriteit van buitenaf, waar geen ons is, noch te maken en waar altijd een onsje minder gesproken wordt, is waanzin. En dat is precies wat je ziet in menselijk gedrag ten opzichte van zijn ware natuur. De gekte, de angst, het onbewustzijn blokt de doorgang. Bron is nooit opgebouwd uit feiten en ideologieën. Het is geen plek van concept in kader en vermoeden van groot in gekte. En ook niet een te bereiken staat van ooit. Het ware hart kent geen gehechtheden die verkleinen of uitvergroten middels een lus.

met het oog in de vulkaan is er zoveel kennis te vergaren
over zaken die het daglicht niet kennen
zoveel beelden, ontembare woorden
het is een vorm van dissonantie op zich
omdat geen mens in staat zal zijn
dit allemaal in te laden
zonder iets van de verwarring
tot zich te nemen
één wezensblik is genoeg
waarnemen gaat niet over de hoeveelheid
in opsomming en getal
maar over de pure kracht
in een vrij moment

De geboorte van het wezen. Het stilt me zo. En ik weet dat ik een leven lang zal blijven schrijven om die kracht te openharten.

moniek

Bron: Moniek van Pelt

Wat fijn dat je dit artikel op Earth Matters hebt gelezen! Dit is mogelijk gemaakt door Earth Friends.

Earth Friend word je al vanaf € 3,00 per maand, je krijgt daarvoor:

• 2 ebooks
• kunt gratis onze betaalde video’s op Vimeo bekijken
• krijgt 5% korting op events

 Schrijf je vandaag nog in en