Het land van de verloren ware intuïtie

(Moniek van Pelt) zoals je naspreekt in de lijn der toegestaan innerlijk weten, zo is het volle innerrijk vergeten 

we geven zelfs ons ware leven ervoor op, om een deur nodig te hebben tussen een ogenschijnlijke materiële en spirituele wereld, ter verklaring van ons onbenoembare geërfde onvermogen

In een land waar de kinderen hun zelf kennen als een volgzame, een gehoorzame, een kunstmatige wet, en waarvan de volwassenen denken dat dit idee een intuïtieve vorm van evolutie is, is het universum die het omringt een dampkring vol getraliede gewaarwording als in een uiterste zoete, angstig leeg of een uiterst grauwe. Een eindige..en zeker nooit de jouwe
Elk idee in een verhaal dat vermaakt dient te worden op deze wijze, is ver van wijs, altijd onaf en uiteindelijk onacceptabel. We weten beter, maar we doen het niet. De schommeling tussen feiten en waarheden overschaduwt de totale kennis van het weten. En geen hemelse of meesterlijke uitleg zal daar iets aan veranderen. Het verankert enkel de ‘’eeuwige’’ schommeling tussen kind en volwassene, met het innerlijk kind als valse brug.

Een kind overigens die er allerlei uitslag van krijgt; uitbarstingen, dwarse resultaten, ridicule volgzaamheid, labels, vlekken.Het te behalen rapport is een hele mooie, zorg ervoor dat het niet gaat dooien, zegt de volwassen mens.Horen spreken over een nieuwe tijd is uiterst pijnlijk voor een jong mens die de mond wel ziet bewegen, maar niet de uitkomst voelt veranderen. En zelfs dat in het vele moeten ‘vergeet.’ De genie is een wapen in het leger die oer verbuigt tot het verlies van waarde, om het gat tussen woord en daad te bestendigen. Deze mens wordt in deze toon hooggevoelig en hoogbegaafd gemaakt. Het is geen gave, noch iets verhevens. We worden in de war, verslaafd en onwetend gemaakt. Het is geen handicap, noch iets beperkends. We creëren enkel gelijk we gecreëerd zijn, af en toe nieuwe woorden op oude visie plakkend. Zijn we niet gecreëerd in deze toon van modulatie en schepping, dan vrezen we niet. Maar onze draaggolf is niet oorspronkelijk en de signalen tot menselijke creatie worden in die draaggolf gecodeerd tot een afvallige. En we roepen enkel in het leven, dat wat ons tot leven riep.

Intuïtie wordt vaak toebedeeld aan een plek, een deel van lichaam. Lichaam betekent alles wat ruimte inneemt. Intuïtie neemt in dit gekaderde zicht slechts een deel van de ruimte in, en ook nog een discutabele, een onvindbare, een te herwinnen schat. Met lijf, orgaan en bast is het niet anders dan met organisatie, vereniging of maatschappij ; een staat van verloren ervaring kent een ander niet langer als van hemzelf. De plek van instinctief vermoeden kent geen volle sensatie van kleur, geur, geluid in een gevoeld samen. De directe perceptie van waarheden of feiten en onafhankelijk van een redeneerproces, ze noemen het intuïtie. Innerlijk zien tot in het bedachte feiten en waarheden collectief is jezelf deels zien en als in delen. Het scheidt hoofd en hartbewustzijn constant en direct in elke impuls. Er zou een verschil zijn tussen logisch verstand en buikgevoel, tussen mannen en vrouwen, tussen linker en rechterhersenhelft en tussen denken en doen. Zin of onzin in de originele lijn der weten?

Blijven we van dit spoor aftappen of durven we er af te stappen? Als ik weleens een stuk tekst deel, komt het soms voor dat ik tips krijg ter lering. Ander mensen hebben duidelijker uitgelegd dan ik, wat iets moet inhouden. Welk iets?, denk ik dan. Het aards gelegde spoor van kennis en kunde interesseert me niet bovenmatig, het houdt me klein. Ik wil diep van binnen wezensweten, daar waar woord en beeld IS, en dat uitdragen, ongeacht dat wat bestaat en waar men aan vasthoudt als anker. Ik spreek g-o-dbewust als ik voelend deel. Wetend!, niet intuïtief en dus gekoppeld aan feiten en waarheden. Emotie, gevoel, intuïtie, positieve of negatieve emotie, zesde zintuig, derde oog, innerlijk weten zonder argumenten, niet denken; het hoort inderdaad bij een overlevingspakket om onder extreme omstandigheden te kunnen voortbestaan. En daar moet ik dan op leren vertrouwen binnen dit opleidingenstelsel dat leven genoemd wordt.

De uitleg over een linkerhersenhelft, waar argumentatie en logica zetelt, wordt dominant gemaakt door er een rechterhersenhelft tegenover te zetten waar beeld, fantasie en intuïtie zouden bewegen. Dat we dit op het oog steeds sterker uitleven, het belang van ratio boven het gevoelsleven, geeft mij enkel aan dat we in de lus van deze gekopieerde werkelijkheid bijna bij de bocht zijn aangeland. Niet bij een wezenrijk keerpunt. De pijnappelklier is hierin de poort, de brug om de zetel van onze ziel weer te ervaren. Wijze mensen hebben het gezegd. Hetgeen deze klier waarlijk zou beïnvloeden is voeding. Dat klopt en niet alleen in fysieke zin. We begeren ‘onze’ uitleg. We gewennen ‘onze’ intuïtie. We hangen aan andermans wijsheid. We zuchten om de zogenaamde doorgegeven of ingevoegde zwaarte.  Het is onze voeding. Het vermogen om ons effectief in te stellen op een zo goed mogelijk ingeschatte omgeving, maakt dat wij mentaal, emotioneel en spiritueel afhankelijk worden van wat zich aan ons toont als een werkelijkheid. Is dat echter onze werkelijkheid wel of wordt ons gewoon iets anders voorgespiegeld, opdat wij blijven geloven in wereldlijke machten die ons opdelen en ontkernen in plaats van in onze wezenrijke kernkrachten?

De virtuele realiteitsontwikkeling zal in ieder geval duidelijk maken, hoe zinloos het is om te geloven in het goede boven het kwade, aangezien alles gemixt en gemanipuleerd in ons systeem ingevoegd en toegevoegd kan worden en zonder dat we het in de gaten lijken te hebben. Tot zover het geloof in een intuïtief systeem, die egodenken belastend aan de hersenen koppelt, en waarin bijzonder getalenteerde mensen, engelen, oude meesters en allerhande buitenaardsen ons via onze pijnappelklier naar een hoger soort ik gidsen; het zogenoemde geestelijk hart van de kosmos. De pijnappelklier helpt je ‘jouw’ eigen realiteit te creëren, door je gedachten onder controle te krijgen. Dat de hele werkelijkheid al onder controle staat en alle gedachten bovenal daaruit tappen, helpt niet echt mee om deze uitleg sluitend te houden. Kortom; deze klier-in uitleg- is een mooie geloofsinzet rond de strijd tussen ‘goed’ en ‘kwaad’. (Zolang je er Zelf maar vanaf blijft natuurlijk.)

Wat ik laatst namelijk ook zag in heldertijd is dat narcistisch gedrag in mensen deze plek ook overneemt en daarmee probeert ons wezensgevoel voor weten eveneens definitief te kapen. Ik kreeg een soort band om mijn hoofd geplaatst waardoor ik overgevoelig leek, warrig en incompleet en ik wist dat het niet zo was. Ik zag net buiten dat wat ik een aards zelf noem, een beeld van mij die veel groter was en helderder. Geen hoger soort zelf in een andere dimensie, nee gewoon hier. Het was mijn gevoel voor nu, mijn wezenskern, die geen doorgang kreeg en krijgt in dit bestaan, omdat we dimensies onderverdelen en herschikken tot delen, stukjes, fragmenten, afspinsels. En het zijn er veel, mensen die lijden aan zelfvergoding, afgesneden van elke vorm van dealiteit in een ware gemoedsbeweging. Ofwel, ze gebruiken emoties en diens schommeling om in een kunstmatige toestand te verblijven van macht en realiteitszin versus waanzin.

Het zit hem voor mij in weten en eten van je eigen eenheid. De enige reden voor angst om hoogtij te vieren, is omdat deze trukendozen, met alle respect, ons ten diepste vreemd voorkomen. Maar we durven niet tegen te spreken, we durven niet vrijuit te spreken, we durven niet te delen. Want de heiligheid en de macht die we daarmee aanraken zou ons verpletteren, ons in schuld en schaamte storten of in een helleravijn. De angst dat we onze huidige realiteit echt zouden creëren met onze gedachten, en dat negatieve emoties ons gevangen zouden houden, maakt dat we twijfelen aan onszelf. We kopiëren liever anderen, dan dat we gewoon gaan staan. Alleen, we weten het niet, het is geen schuldvraag. Juist nu eens niet. We hebben allemaal moeite met de realiteit om ons heen, dat komt echt niet omdat onze pijnappelklier nog niet afdoende zou functioneren, waardoor je (voor straf of ter zelfbescherming of  weet ik veel wat voor een uitleg ze eraan plakken) geen toegang krijgt tot een hogere realiteit. Mooi strafbedenksel. En in niets gestoeld op het eenheidsprincipe die ik diep vanbinnen voel. Het vermogen tot manifestatie koppelen aan de mate waarin je beheerst gedrag vertoont (emotiebeheersing ofwel ik-gedrag), maakt voor mij dat er een onderbewuste bestaat. En we moeten ook daarin gered door een verlossingsexpert, die ons naar een innerlijk kind loodst, of naar een hoger soort zelf om ons ‘probleem’ op te lossen, karma in te lossen. (lees hier stukken over de valse driehoek) Dan zullen we klaar zijn om te manifesteren. En dan is (n)ooit.

Zeg ik hiermee dat bovenstaande feiten op onwaarheid berusten? Ik waag me er niet aan om in de feiten en waarheden wereld te schrappen of bij te stellen. Ik zeg alleen, dat als ik het beschouw zoals het mij toebedeeld wordt van buitenaf, ik mijn wezen er niet in herken, noch me er ten volle bij betrokken voel. Ik mag er geen eigen wijze rol spelen, zonder naar een uithoek te worden verdreven of gered te willen, moeten, worden. Mijn intuïtie is het niet, zoals het hier moet ogen. Ik zie een huis, een stad, een land, waarin het ware bereik buiten de deur gehouden wordt, gescheiden wordt door een deur of zelfs aan het totale zicht ontrokken. Mediteer je dan je hormonen en je stamcellen naar de juiste plek, zoals ik weleens hoor? Welke plek is dan de juiste? Moeten genezende stamcellen geactiveerd worden door positieve aandacht, zodat positieve energie gegenereerd kan worden? Wie zal het weten?

Op de een of andere manier geloof ik niet in het verhaal wat ik voorgeschoteld krijg sinds ik hier ben, en al verandert het verhaal steeds weer en wordt het op sommige gebieden grenzeloos ondoorzichtig gemaakt in bange deuren, dure taal en onbereikbare beelden, ik hoef alleen maar te voelen; mag ik hier als wezen volledig zijn? Zo niet, dan weet ik genoeg. Dan weet ik dat ik niet verdeeld ben geworden en niets hoef te geloven van wat ik aangereikt krijg in dat moment van alleen zijn; geen therapie, tips, of opleiding, zelfs geen gekte, eenzaamheid of depressie. Dit land kent een marketingopleiding van jewelste. De wil wordt compleet gestuurd tot een zogeheten daadkrachtig bestaan, alles ALLES om te voorkomen dat het ware wezen naar voren stapt: Zij die geen middenstip nodig heeft, geen charisma hoeft te kopen en geen enkele ander weten behoeft dan wat haar raakt in oorsprong.

Heldertijd berichtte me over een ruimte achter dat wat pijnappelklier genoemd wordt, die in verbinding is met alle ruimtes en dus overal te voelen. Namen, labels , oplossingen, uitingen, gedragingen, geschiedenis ten opzichte van dit deel weerhouden en blokken licht en zicht.

Een vals beeld bepaalt alles en tegelijkertijd niks, omdat het niet bij de oorsrponkerijke werkelijkheid kan komen, alleen verdoezelen en afleiden.

Intuïtie is in uitleg waar, in een omgeving die waarspreekt. Wezenshelder is niet hetzelfde als een opsomming in heldervoelendheid, helderziendheid, helderhorendheid enzovoorts, waarbij ook hier geldt; hoe meer namen, hoe grootser de kracht lijkt. Met nadruk op lijkt. In een wedrace is niemand wezenshelder, slechts altijd op weg naar een hoger deel van een opgesplitst soort zelf.

Intuïtie begint bij het aangaan van het wezenrijke wakkere avontuur, waarvoor het leven bedoeld is.
Handelen om  de wereld beter te maken of slechter, is een andere als handelen vanuit grootsheid om leven in gelijke grootsheid te vieren, niet om te bestrijden of te redden.

Als het redden stopt, dan heeft de narcistisch getinte dampkring vol wilskrachtige manipulerende evolutietaal geen bestaansrecht meer.
Want in het land van een verloren ware intuïtie vertoont ieder in meer of mindere mate narcistisch gedrag, omdat er geen wezensvol inlevingsvermogen mogelijk is. Hieruit ontspruiten logischerwijs dualistische principes als egoïsme, dominantie, ambitie en manipulatie. En dat zouden wij dan zelf hebben gecreëerd. Wij mogen helemaal niet creëren in die mate, deden we dat maar eens.

En er zal geen helderheid zijn als de oorlog overvalt, omdat op oorlog gerekend is.
En er zal geen eigenheid zijn, in een opsplitsen van gevoel en verstand, waarbij de één afvallig is ten opzichte van de ander.
Er zal geen gelijkheid zijn, zolang we doen aan rassenverdeling en ontkenning
Er zal geen vernieuwend soort aarde zijn, zolang we blijven denken aan zoiets als oud en dat voor nieuw zetten in gedachten
Er zal geen Leven zijn, zolang hoop vanuit een valse rol toegestane mogelijkheden op zijn plek houdt en het avontuur buiten.

Wie weet nog hoe het ware leven voelt?

Moniek van pelt

Een oerervaring is een ervaring voorbij alle bestaande en als aards gelabelde gedachten, houdingen en patronen. Een ervaring van denkweten ineen, zelfs zonder het hoofd en hart tezamen te noemen. Het kopieert in niets dat wat bestaand wordt geacht, doordat het moet worden gedacht. Begrijp je? Ons worden beelden voorgeschoteld waar we in gaan geloven, zelfs als we kritisch ertegenover staan, en daardoor bijdragen aan diens creatie. Wie kan een woord als oorlog nog neutraal bekijken zonder ook maar één beeld in zich opgeroepen te krijgen van geschiedkundige aard? Het is ons immers van kleins afaan geleerd, hoe dat te bekijken. En wie kan een verhaal lezen, zonder de handeling die dat oproept tot zich te nemen? Een vernieuwend inzicht ontstaat niet door oude aan elkaar gekoppelde inzichten verdergaand te koppelen. Ook niet door te proberen ze te ontkoppelen, omdat je dan pas recht zou hebben op bestaan. Ze zijn als een wereld met bestaansrecht, die zich in deze eigenheidsoefening gespiegeld ziet. En diens bewoners hebben evenveel recht het woord oer te gebruiken voor eigen doeleinden.
Ik wil alleen maar duiden dat mijn verhaal van oer begint waar de koppelingen ophouden, waar de torens niet langer vallen, omdat ze moeten vallen, waar verbeelding Leven oproept, opdat het in bestaan nergens op bouwt van wat hier wel bestaat, maar in mijn ogen niet bij de gratie van wat ik als eigen voel. Het is niet ik die rebelleert, het is de energie die wil sturen, bepalen en dragen die maakt dat ik niet bijdragend zou zijn, niet volgend, niet innemend, niet instemmend tot de ander. In deze wereld waar ik zo dien te worden gekaderd verhoudt mijn ik zich ten diepste tot zichzelf en anders niet. Jouw gedachten behoren mij niet toe noch andersom. In deze wereld denken we te willen leven, tot deze grenzen zo opgerekt zijn dat middels vernieuwde inzichten, bruisende creativiteit, vreugde, een toevloed aan energie en authentiek geïnspireerde bevlogenheid een oorspronkelijk plateau van functioneren weer zichtbaar wordt (die nooit is weggeweest, wij zijn enkel even weggemaakt, als in een andere kant op geswiped). Oorspronkelijk als in een reeds bestaande wereld waar mensen weer samen mogen gaan, zonder het gevecht om kunde versus onkunde, zonder de gehechtheid aan dat wat buiten het zelf om geschiedt, zonder angst op overname, zonder de pijn om verlies en zonder valse herinnering en eeuwige herbeleving.
Herinnering is in oorsprong een weer weten van het innerrijk, niet als een soort onbereikbaar ideaal gesitueerd in een valse staat van bewustzijn. Idealisme is in de pure kern geen theorie, geen tegenovergestelde van realisme en geen hersenschim of wensdenken om zo een volmaakte wereld tot een schijnbeeld te bestempelen. Een ideale wereld bestaat gewoon en is slechts bij andermans gedachten zo tot knipperlicht benoemd.

Het ware toonbeeld toont zich daar waar een mens bereid is de hele hem getoonde wereld op te geven, zichzelf in de leegte er voorbij waar te nemen en dan te kijken wat zich aandient in een open hand, die hij tot dan toe beschouwde als alleen de zijne. 

Related Articles

Responses