Familie, een aardse waarheid die nooit meer dan hemel haalt

(Moniek van Pelt) Het oude aardse beeld van traditie heeft een veel grotere werkelijkheid nodig, het blikveld van het volle wasdom. Als ik in mijn aardse aanwezigheid het systeem der systemen, familie, niet langer voor mijn kosmische eigenheid laat staan, dan wordt mijn schepperbewustzijn voelbaar. In het oorspronkelijk voelen van wie ik ben, wie ben ik niet, opent zich een brug naar werelden die ons een heel thuis voor ogen geven. Een thuis zonder ongelijkheid en inmenging van buitenaf. De inspiratie wacht er op jou en mij… en de aarde wil des bron’s. 

“Familie; een groep aanverwanten verbonden door huwelijk of bloedverwantschap. De heilige familie is een systematische eenheid. De zogeheten eerste vorm van een maatschappelijke samenleving. Het lijkt er zelfs op dat, zoals men van planten zegt, bij mensen een aantal geslachten met gezamenlijke kenmerken is samengebracht, een hoogste na te leven orde waar het individu deel van uit maakt. De mens is er verbonden door een of meer ouder-kind relaties. Er ontstaat in die denkwijze een genetisch belang, een geslachtskundig belang, een antropologisch belang, een cultureel belang, een erfrechtelijk belang, een onderwijskundig belang, een politiek belang. En zo zijn er vast nog wat op te sommen.”

Bovenstaand gequote stukje heb ik vooral van internet. Dat is vast voelbaar. Een familieschema overigens, vertegenwoordigt een piramide. Ik zou toch graag naast de platte aarde theorieën en ronde aarde theorieën ook de piramide aarde theorie zien. De aarde als een gecontroleerd hologram, een extra onmens dimensie in de informatie over het vast te leggen object, waar zowel oorspronkelijke als matrixhologrammen aan gekoppeld zitten en die ons hele pad smalletjes voorspelt. Te midden van de pijlers; innerlijk kind, onbewuste en ons hogere zelf (Lees Het innerlijk kind leeft in het huis van bewaring) dienen wij als opvulling van de driehoek het familiaire systeem te leven en geven wij toestemming aan diens tijdslijn, bloedlijn, levenslijn met alle ongezonde erfelijkheden van dien. Het is ooit verzonnen en in buitenaardse waarneming geforceerd, dit spel en in mijn beleving niet in ons hoogste schepperbelang. Onze hogere kennis, de weg naar ons waarlijk weten en werkelijke vrijheid is er bezet gebied, want buiten de driehoeksgrenzen. Er zijn in deze tijd meerdere perfect ogende vormen van uitleg aan het spel gegeven. Een die ik niet ga herhalen, daar gaat het me in dit stuk nu niet om. Dat doen we met velen al genoeg, gewoon herhalen van wat ons met de paplepel ingegoten wordt. Het gaat mij om mijn eigen gevoelsbeleving, die werelden openen die anders ogen dan dit. Mijn zijn is er anders, ronder en meer eigen. Mijn weten is er wijzer en tijdlozer. Mijn emoties zijn er oorspronkelijker en vrijer. En ik ervaar er een grootse wereld aan gelijkaardigen, die voor veel mensen nog onzichtbaar en ongekend eigen zijn in vorm en wijsheid.

Welnu, ontken ik dan dat ik nu op aarde met het heersende familieverhaal te doen heb? Mijn belang van een familierelatie kan en mag alleen door mij geduid worden als ik schepper ben van mijn eigen werkelijkheid, dus nee. Ik ben alleen niet langer bereid om een volgsysteem te volgen die mij in de piramidetheorie houdt, denkende dat ik daar alles ben wie ik kan en wil zijn. Geen enkele. En zeker niet tot in een voorgevormde hemel, die voor mij vooral afhankelijkheid aan belofte duidt. En beloven is geloven in verdoven, zo schreef ik eens. Religie bestaat alleen bij de gratie van het elke dag opnieuw neerleggen van een te volgen spoor vol belofte, die ooit en ergens mag bestaan.

Het wezen, de wezenskern die hartenrijk in verbinding staat met tijdloze vredige rijken binnen en buiten de aarde, moet en zal dood binnen het piramidesysteem. De dode mens, als in een ultiem opeenvolgend individu, mag er leven. Een zin om eens goed te doorvoelen en er helder doorheen te zien. Zelf heb ik in ieder geval zeer vaak gevoeld dat ik als drager van het wezen niet mocht bestaan, ontkent werd, onderdrukt en onmondig gemaakt en ja zelfs omgebracht zou moeten worden.

Ieder mens is een familie expert op zijn of haar manier. Het gevoel van ergens bij te horen, een eigen identiteit te vinden, een veiligheidsgarantie, de eigengemaakte tradities; het voelt als in het verlangen een beste soort hier op aarde te vinden thuis. Voor mij bleek het een soort goedkope reclameslogan, die in het echt heel anders was. Ik herinner mij een volle doorkijk die direct ondermijnd moest.

• Ik moest klein en opgroeien,
• ik moest onderdrukt en me openen,
• ik moest niet weten om te leren weten,
• ik moest me ikken in een wij die ik niet herkende,
• ik was onschuldig met een familieschuld,
• ik was vrij om verplicht te volgen,
• ik was helder om te dimmen,
• ik mocht leren spreken om mijn eigen taal te vergeten,
• ik moest volgend naar buiten en mijn echte wens verinnerlijken.

En ja, ik moest deze dualiteit accepteren als een te overkomen waarheid in mijn op weg zijn. Alsof het een eer zou zijn, het De verandering en meer liefde voor mezelf zou opleveren in een oordelende wereld die ik, na lange oefening, hopelijk niet langer zou veroordelen. Het oogt me nogal voorspelbaar toe allemaal. Als een wederom geregisseerd pad, ter verklaring van tegenstellingen die nooit te begrijpen zullen zijn tot in het grotere kosmische geheel, als we er niet uitstappen. Mijn eigenheid sprankelt er namelijk nergens.

Eigenlijk was ik alleen op de wereld te midden van een enorme complexiteit aan dat wat men familie noemt en wat daartoe behoort. Elk huidig systeem valt eronder te scharen; van het politieke stelsel, het onderwijssysteem tot aan de geneeskunst en ja zelfs de uitleg van ons overheersende machten middels mindcontrol (die mijn spellingcontrole overigens vertaalt als eindcontrole;).

We leven en beleven langs de familie ogen, die zegt hoe en wanneer en hoe vaak wij mogen. Dit is het hologram, waarop we allen gecontroleerd worden en tevens onze therapie.

• Ben je wel mens genoeg om bij De familie te horen,
• ben je gesluierd genoeg om te geloven dat dit je enige weg is om tot kennis te komen,
• ben je offergevoelig genoeg om je schepperbewustzijn afzijdig te houden,
• ben je bereid tot strijd om het recht van de slimste,
• tot leren en begeren omwille van de familie,
• ben je sterk genoeg om de aardse familieschuld te dragen en door te geven,
• ben je bereid om je eigen wezenrijke taal te vergeten
• en ben je geduldig genoeg om te wachten tot in een hemel alwaar de familie ooit verbroederend herenigen zal, verschoond van al het elkaar aangedane leed?

En dan de zin, al eeuwen voor algemeen gebruik; bij mezelf leren blijven. Geen idee meer wie ik werkelijk zou zijn hier en nu, als ik niet door de trechter heen had gehoeven, die mij louter dit hologram spiegelde en vol als de mijne. Wel voel ik een steeds daadkrachtiger wordende wens. Een wens die een diep intern besluit aantikte, na wederom een ervaring met dat wat op aarde mijn persoonlijke familiesysteem wordt genoemd. Ik worstelde met de bijbehorende emoties in het donker, tot ik ineens een ander spoor in mijzelf zag oplichten, aangetikt door een diep besluit die ik als wens overigens al een heel leven met me meedroeg, evenals deze informatie. En zo zakte ik die nacht dieper in mij dan het ‘ooit en ergens’ me beloofd heeft. Het was het door de familie weggedrukte spoor van mijn ware zelf, mijn wezenskern, die ik ineens heel helder kon zien. En dan de rust. Het gaf me heel ander soort gevoelens, korter en krachtiger en met meer openheid in zich dan de matrixgerelateerde emoties- van draaien in kringetjes- me beloofden.

Ik zag hoe ik in het eerste worstelspoor, die van de strijdige matrix, opgebouwd was tot een cluster die je hier karakter zou noemen, gedragingen en uitingen. Ik zag ziektebeelden die overgedragen werden op mijn systeem. Ik zag denkbeelden die ingevoegd werden ten aanzien van beperkte levensmogelijkheden, ik voelde hoe ik afgesloten werd van de rest van het leven in een soort vreemde isolatie en hoe mijn familie zich er onbewust dienstbaar aan opstelde, ik voelde dat er een band om mijn hart stevig bewaakt werd en dat er een soort elektrocutie plaatsvond als ik de vrijheid die ik zo graag wilde leven, te dicht naderde. Ja, zelfs ervaringen zoals die van mijn geboorte waren al vooropgezet ingevoegd. Ik zag er dit keer veel completer dan tevoren doorheen, al wist ik meteen dat ik dit niet direct vol in mijn dagbewustzijn zou kunnen terughalen in woord en beeld. Het was te veelomvattend en ik vertrouwde direct, zoals ik altijd doe, dat de inspiratie me zou verwachten als ik er klaar voor zou zijn er vrijuit over te spreken.

Ik schrok overigens best van de zwarte drab ogende invloeden van buitenaf, de stukken die in handen van De Familie zijn; een hypnotisch soort matrixinfuus. Ik werd bij voorkeur compleet ontleedt langs die lijn. Zelfs ook al dacht ik daarin vrijheid te kunnen vinden, het systeem refereerde niet aan het thuis diep vanbinnen. Nergens. Er is maar één ding wat mij immer tegenhoudt me direct en vol aan mijzelf te committeren; de gestuurde collectieve familie energie werpt een surrogaat op voor die innerrijke diepte. Een wereld aan vals licht, veroverbaar en stuurbaar en zogenaamd onschuldig. Zoals een animatie in een computerspelletje, een mobiele telefoon, of een virtual reality bril in eerste instantie ook heel simpel en onschuldig lijkt.

Nu heb ik daar vaker over geschreven en ook over de laag dieper in mijn hart, als een geheime la onder en achter de benoemde lades (lees hier valse kundalini). Dit gevoel van die nacht overstijgt alle lagen. En het aardse woord familie schijnt vals in dit licht. Men heeft de mens laten geloven dat de hoogst mogelijke verbinding ergens in het woord familie te vinden is. Ik zeg het vrijuit en namens mijn wezen; daar ligt het niet. Ook niet in het woord zielsfamilie, die in het woord enkel afgeleide is van het oude in mijn gevoel. En ook niet in een zogenaamd reïncarnatieproces in de hoop op meer… van hetzelfde. Familie en vrij weten, ademen, spreken en leven, kortom tijd en het echte samen bijten elkaar binnen de matrix in de aardse staart.

In het beste geval deal je ermee, heb je er een goede band mee, maar de relationele tonen zijn allen onderhevig aan de geërfde grondtoon, zolang familie (en dus het onderwijs en dus de vriendschappen en dus relaties en dus stelsels als politiek, geneeskunst en zelfs kunst) de enige weg mag en kan zijn tot zelfontplooiing en men in die energie niet als groep in eenheid gaat staan. En eenheid is iets anders als het prototype van de “gezonde familie” zoals overal terug te vinden is in beeld en woord; de rijkste, slimste, beste, knapste, charismatische, meest klinische, meest volgzame of juist rebelse -alle neuzen dezelfde kant op- groepen. Familie vind je immers overal. Het duidt voor mij slechts hoe ziek de taal eigenlijk is. De werelden die achter het aardse woord familie liggen zijn allen gericht op strijd, en die bruggen blijven maar gelegd worden in deze constructies. Eenheid, even kort door de bocht; ieder eigen wijze bronkracht en samen vredig in bereik. Ongeacht een lijn, een grens, een dimensie.

Hoe diep de sturing gaat, ik heb er nu dus nog niet alle woorden voor. Ik hoop dat ik ze voelbaar kan laten spreken in de stilte die ik achter deze woorden voel. Ik bemerkte die nacht een soort verwarrende versuffing, een watterig en waterig gevoel, een gedimd licht, een verstarring in mijn handelen, een emotietaal die de mijne helemaal niet is. Ik ben dat familiehologram… niet. Ik ben geen aards familielid tussen en afhankelijk van leden, ik ben geen ondergeschikt belang, geen bijna hoogste orde en ik ben er welzeker niet naartoe op weg. Welk een drama wordt hier uitgespeeld? Genoeg om me er een leven lang zoet mee te houden en er mezelf in te wanen in het waden. Precies dat noemen ze nu geschiedenis. Opdat wij nimmer ophouden ons dit “leerproces” eigen te maken, vrijwillers als we denken dat we mogen zijn.

Die nacht viel in mij aldus de hele familiepiramide om. In het ten diepste voelen viel ik stil in dat wat ik waarnam: Een immense zwarte kluwen aan mis- verstand, omdat het grote rijke vredige samen-weten er niet langer tot ons aards toebedeeld verstand mag behoren. En welke naam je ook aan die donkere vervuiling toeschrijft, want zo oogt het, we bouwen hem in on wetend heid (niet mogen weten) zelf dag na dag op en geven de black goo’s (energiezuigers) alle macht van de wereld. Eerder schreef ik eens dat de hele aarde mijn familie is en ik niet slechts tot een lijntje behoor. Het doet me zo tekort in wat ik mag erven en mag doorgeven in wezen. Nu zou ik zeggen dat binnen deze gecontroleerde grote familie het ook armoedig toeven is, want de relationele puinhoop vol strijd is nog altijd groeiende bij gebrek aan kundige en open waarneming. En waarneming begint bij het woord dat je uitspreekt. En zeg nu zelf; een systeem verzinnen die sommige mensen ineens zoge-naam-t dichterbij elkaar brengt dan anderen, waar ze lijden aan het systeem die allerhande ziektes, patronen en overlevingsstrategieën vertegenwoordigt, waar je tot in de dood verantwoording schuldig bent aan elkaar en wiens innerlijke kinderen tezamen in een soort monddood cluster verkeren, gedoemd tot het redden van en ten koste van elkaar, dat klinkt toch niet heel aanlokkelijk?

Het woord kent een emotie en emotie is de brug. Spreek ik in dualiteit of in dealiteit? Voor mij is emotie oorspronkelijk een dealiteit, een brug die verbindt en die werelden opent in vrijheid. Dualiteit houdt deuren dicht uit angst voor de gewelddadige dood en dus leidt en knelt het woord in het spreken tot diep in het fysieke af. Tot zover even kort het gebruik van zieke taal, waar ik in een volgend stuk dieper op in zal gaan.

Gelijkaardigen, vrijvoelers, krachtwezens, wezenskernen, medescheppers, het klinkt me als muziek in het hele lijfelijke, tot in de verst ogende kosmische lichamen.

De val van het familiesysteem, die me de mensen liet zien om wie ze zijn, los van knelpunten in verbinding, het was indrukwekkend. Mijn intense waarneming vanuit de kosmische vrije wil maakt dat ik het verhaal van drama, het mind control gestuurde verhaal van liefde, op dat moment kan zien voor wat het is. Het stopt in deze even de eeuwige oorlog in mij. En dan voel ik op dit moment zoveel lief en echt voor het menswezen en zijn worsteling familie lijken te moeten zijn van de piramide die ons veroordeelt tot het innerlijk kind, de onbewustheid (het bewustzijn van niet mogen, die een verlangen naar menselijk onhaalbaar overbewustzijn creëert) en aldus het hebben van een hoger zelf. Aangepraat verlangen, gestuurd weten, zieke gevoelens, wreed gedrag in ontkenning; en de pijn om dat niet te willen zien, maakt dat we in de rondte stuurbaar blijven.

De val. En wat dan overblijft in mij is de muziek die zwijgt, de zieke illusies die niet langer ogenschijnlijk verzachten, de verzwegen tranen die niet langer hoeven gehuild, het verlies dat eindelijk zijn dood verloor in het bedrog dat altijd werd bedrogen. Er was geen waarheid die het haalde, die kon blijven staan. Niets. En in die leegte ga ik staan. Staan in een helderheid die geen strijd kent, is iets wat vredig went. Ik kan hier even niet langer verdriet voelen of pijn of zelfs het loslaten, zoals ze deze emoties hier op aarde benoemen en doorgeven. Alleen een diep soort ontroering en verwondering van gelijke waardigheid in een veelomvattend gevoel van thuis en de wezens die er wonen. De plek waar ik geen eeuwig kind ben van iemand, geen ouder heb en ben tot in de dood, mijn ik na de dood niet zal voortbestaan en ik geen levens lange oneindige wijsheid aan te leren heb om eindelijk mezelf te mogen zijn. Er is even geen hologram die voor mijn helderheid schuift, onder het mom van het te volgen familiaire samen. Het spel is er niet eens gespeeld, er zijn geen sporen van en geen regel trekt me ergens anders heen. Ik ben precies in deze zin de zin.

Als het familiesysteem valt blijven er mensen over. Mensen zoals jij en ik, die al te vaak het verdriet der ontheemden voor zich uit geschoven hebben, zodat het schuren een te overkomen bijkomstigheid wordt. Het leven hoeft niet langer geërfd en geleerd, begrensd noch in titel gedeeld. Hoe voelt dat? Zijn daar woorden voor anders dan die van oorsprong? Zijn daar emoties voor anders dan die van het delen van verbinding? Is dit utopie? Familie, die bedekte lading was voor mij de valse utopie. Het wegdrijven van mezelf. Ik ben nooit weggeweest. Ik ben hier. Ik ben samen. Ik sta achter mijn werkelijke naam, zoals mijn wezensnaam staat achter mij. Ik spreek geen slaventaal, ik spreek des bron’s. En dan maakt het niet uit wie ik was en wat ik deed en of ik mij morgen weer even vergeet. Ik hoef niemand te volgen in beroep en kunde, ik hoef geen emotionele erfenis, geen leed en onaffe strijdtonelen, ik hoef me nergens te melden op “feest”dagen, ik hoef niet deel te nemen aan groepsdruk, aan prangende voorschriften, ik hoef niet te redden, niks hoog te houden, niet mee te lijden, ik hoef niet in lijn en ik hoef zelfs niet in het systeem te staan. Zoals een familie’lid’ me jaren geleden vol ongeloof vertelde, ik stond niet in de familieopstelling!, en gelukkig was ik er dankzij haar heel snel weer ingezet. Ik ben er nog sneller weer uitgestapt. Ik hoef me niet schuldig te voelen om wie ik ben, geen verantwoording af te leggen aan welke systeem dan ook en ik ben vrij om te staan waar ik wil. Net als jij. 

Ik wens je de zachtheid van de open vrije ruimte die met jou schijnt als een gelijke. Ik wens je lief in al je zogenoemde lagen en de moed daar niet meer in geveinsde onkunde naar te vragen. Ik wens je helder in de jou niet benoemde kunde die je wel degelijk toebehoort, het soort leiden die geen harde grenzen kent en een innerthuis die eindelijk ten volle went. Familie leeft via de aardse tijdslijn. Leven is geen kwestie van tijd, maar een kwestie van samen. Een galactisch samen welteverstaan.

Verandert daarmee de wereld zoals hij zich gedraagt? Wij schrijven de toekomst in de ruimte die het heden en verleden en ja ook de toekomst loslaat. Hij als zij die wezenrijk durft te gaan staan, zal zien dat er geen deuren zijn om mee te slaan, geen portalen om in te schuilen en geen leven om veelvuldig aan te huilen. Armoe is niet gebrek aan geld of dat je wellicht te weinig weegschaal telt, hij die in armoede is, kent niet de daadkracht van staan in eigen wezenrijke aard. En die ware aard; die is in geen familiaire overeenkomst, in geen geldelijke regel, volgend gebrek of in een CV te vangen. Liefde is het enige dat tussen ons instaat, tot wij gaan staan… om de strijd met- ter- tijd te laten gaan.

Moniek van Pelt

• Noot; als je buiten het systeem kijkt, komen alle afspraken te vervallen die nodig waren om de mens in het systeem te houden en waar we elkaar ook bij voortduring op aanspraken. Stel je eens voor dat dit grootschalig zou gebeuren. Trouw beloven aan het systeem is er in ogenschijnlijke verbinding mee trouwen; je vertrouwelijke ik aan de matrix geven. Alleen. En de weg is ver en lang en rouw.

En de driehoek wordt in een volgend stuk nog dieper ontleed en ontleeft, als de dood zich aandient.

Bron: Moniek van Pelt