De zieke taal van onze gezondheid

(Moniek van Pelt) In den beginne is er geen begin dat einde kent, vol lijden dat maar moeilijk went. De leegte van eindeloos verlies spiegelt het alom geloofde vacuüm der wezenloosheid. Het diepe oergevoel wordt beknot. Het verwart ons, die pijn van afgesneden zijn. We vergeten en noemen het ziekte. Zonder de in deze tijdslijn benoemde ziekte en dood bestaat er geen kleinerend idee van enkel eindig aards graf.

Een gezonde geest in een gezond lichaam. Mooie woorden die opbouw doen vermoeden. En dan ziekte; een taal vol woorden die afbraak bestendigt. Dood; de taal die alles stopt.

En als leven niet stopt, waarom draait de taal daar dan zo omheen? Wie heeft eigenlijk die taal ingebracht als zijnde de enige veilig te bewandelen weg? Er zijn natuurlijk meerdere talen, waarin het mij opvalt dat de meest dominante wijdverspreide aardse talen het minst in verbinding zijn met het diepe innerrijk; het oorspronkelijke gevoel voor leven. De tijdslijnen die aan de talen gekoppeld zijn vertonen oneindig veel lussen ter afleiding en haken in op elkaar ter overeenkomst; bestemming in wezen onbekend.

Ik hou het voor nu bij mijn zogeheten ‘moeder’taal (direct gekoppeld aan het familie hologram); de Nederlandse taal (gekoppeld aan het zijn van wereld-deel, nooit geheel) en mijn vraag eraan; gezond of niet rond?

De taal wordt in mijn gewaarwording in de diepte te weinig ter discussie gesteld of zelfs vernieuwd. 
Een woord duidt in oorsprong een eigen gevoelsbeleving, vormt een puur portaal en ze verbindt met gelijkgestemde werelden tot een geweten thuis. Eigen!, niet gestuurd, geïnitieerd, geënsceneerd of gecollectiveerd. 

En er zijn zoveel werelden, waaronder nogal wat werelden die een spirit, een geest, een God duiden buiten onszelf. Werelden waarin wij moeten wachten op inspiratie, bedekt onder een spirit(ueel) vangnet. Werelden vol gecontroleerde gevoelens, ziektebeelden en hun inzichten middels gecontroleerde taal. Zo een wereld is als een hologram, een vals wereldbeeld, en overal voor te schuiven waar jij jezelf niet kent en bent. Zou het zomaar kunnen dat wij hier in dit hologram, vol ziekte en lijden tot aan dood, geschoven zijn? Of dit hologram in ons, precies voor ons unieke gevoel voor zelf en voor ons wijdse uitzicht op een hele aarde? Of denken we echt dat wat we nu zien aan land en kunde een heel gevoel voor aarde spiegelt? Voor mij hebben we constant te helen aan een onaf en half wereldbeeld, die zegt dat hij heel en rond is. Tja..woorden (veel energetisch aards bedongen woorden continueren valse beelden, enkele waarheid, bloedlijn, vernauwende pijn, onaf zijn).

Ik herken in ieder geval mijn diepe gevoel voor wereld vaak niet in de mij toebedeelde woorden, waarin ik mijzelf zou mogen uiten. Emoties lijken hier gekoppeld aan een vals soort gevoel van veiligheid en vrijheid. Ik weet echter anders en velen met mij. Mensen die mijn teksten voor het eerst lezen geven soms aan dat het verwarrend is, omdat ze denken dat ik spelfouten maak. Grappig, dat de geconditioneerde geest er gemakshalve vanuit gaat, dat de woorden die hij leert en die gekoppeld zijn aan een klein maar dominant aantal emoties de enige juiste zijn. We worden er van jongs af aan stevig op gecontroleerd niet af te wijken van deze bestaande afspraak, die als meerwaarde heeft, zo wordt ingevoegd, ingevoegt, ingevoegdt ;), dat hij ons verbindt tot één; één volk, één taal, één gevoel, één weten. Wel zo handig voor als we vergeten, want sturing is onderhevig aan en rekent op vergetelheid. In de wetenschap dat dit weten een opgebouwde collectieve ervaringsdeskundigheid beslaat, beleven wij wat zij ‘vroeger’ beleefden; de mogelijkheid voort te borduren op deze weg van ooit in zogenoemde vooruitgang. Het volle leven staat er echter stil. Wezenloos. En de mens meent het lijden te kennen als van hemzelf.

De mens denkt dat hij een eigen gevoel kent bij een zelfgekozen woord en dat hij daarin de keuze heeft of hij het gevoel ook mag beleven. Er zijn mensen die het aantal emoties uitbreiden of de betekenis uitbreiden, zodat de keuze groter lijkt te worden in een vrijere beleving en het begrip emoties eindelijk in zichzelf begrepen kan worden. Er is zoveel onbegrip, verwarring en strijd op wat emotie nu precies is. Zoals ik weleens schreef; woorden die in de matrix geboren zijn, zijn opgebouwd uit dualiteit. Dualiteit creëert labels. Oorspronkelijke emoties zijn in wezen niet te kaderen en nooit precies hetzelfde. Dat is wat dualiteit en ook non dualiteit ons veelal laat geloven. Emoties beogen een dealiteit; een ongekende potentie aan krachtvelden, die verbindt tot diep in het bronveld. Als een brug die werelden verbindt. Waar ik heb noch ik ben leidend is. Stoeien in die twist houdt ons enkel in verwarring en uit het vrije veld.

Heel stil werd ik toen ik jaren geleden vijf medische en chronische diagnoses naar me toe geworpen kreeg, als een dier in een tuin vol dieren, die werd verteld dat hij al jaren in een kooi zit en hij wist het niet. Hij wilde niet meer Zelf weten. Ik keek en ik keek naar de ziektes, de woorden, de mensen die ze uitspraken, het reeds uitgerolde pad en ik dacht alleen maar.. wat mag ik hier zelf niet meer weten? En wie aapt wat hier na? En waarom moet ik pilgewijs nog dieper verdoofd? Ik voel geen verbinding met deze woorden, ze raken me niet in oer. Ik voel de pijn van het afgesneden moeten blijven zijn. En mijn o zo mager ogende beelden in de spiegel bevestigen mijn gevoel. Ik moest en zou ziek en in een huis voor zieken. Ik had het zelf gedaan, of de ziekte had het gedaan, en ik diende de ziektenamen als titel, kenmerk, markering, kenteken, herdenkingsteken -ja hoe noem ik zoiets- te dragen.

Want de dienstdoende protocollen die spraken door de dienstdoende artsen heen gingen uit van hun beeld dat voor de mijne moest… zelfs de ik die pijn had moest verdwijnen. Ik wilde zo graag van mens tot mens.. en weigerde de titels en dat was niet beleefd. Er werd zelfs om gelachen. Wat wist ik nu eenmaal? Wat ik wist is dat er een hele wereld achter elk woord schuilt en dat ik me niet wenste te “verbinden” aan een ziekmakende realiteit, die behendig denk-, pijn- en angstsporen had gelegd langs een reeks aan gekoppelde woorden (entiteiten), die direct te herleiden waren aan een magere hein zelfbeeld, die van de dood voor ogen. Deze entiteiten vormen een zichtbaar afgescheiden werkelijkheid (lees ook; het innerlijk kind leeft in het huis van bewaring), waarin mijn eigen diepe weten weggesneden is en waarin leven slechts mogelijk lijkt, zolang het bevestigd wordt door een weten van hoger hand. En of die nu wetenschappelijk genoemd wordt of anderszins, de heiligheid van het goddelijke sijpelt erin door; de beslisser in leven en dood en de uitdeler van kennis en kunde. Men spreekt tot elkaar via het weten en de woorden van een ander –ze zeggen- mens. En wie dit bedacht, dat is in de kern niet de mens, die in deze afgesneden werkelijkheid leeft. Dus wie dan wel?  
Wie beheerst onze geest dusdanig, dat er geen uitweg mogelijk lijkt? Geestbeheersing ten top en in alles het tegenovergestelde van de avontuurijke wezens die we zijn, vol vertrouwen en superkrachtig in creatievermogen.

Dat wat het leven zin geeft voor de één, kan een gevangenis vol holle woorden zijn voor de ander. Het is niet dat het pad waarin ziektes gemaakt zijn en voorts hun behandeling tot genezing bedacht wordt, een afvallige is in de zin van het wezen. Het wezen roept enkel; ‘Kom tot de kern! Zie mij wezenrijk in jezelf en als jezelf en voel dan nog eens of jij, grootsheid, ten diepste zo armtalig behandeld wil worden?’ De valse voorwendselen, waar het systeem ons allen inlokt, maken armvoelig en armzalig. Ze houden onze soort klein. Misschien wel, omdat we zo graag denken in soorten en maten, als in mens en ander ras, als in ze en we.

Door de ziektebeelden niet tot de mijne te maken, -ik ben dit niet en het zal weer gaan- werd mijn leven niet direct minder pijnlijk. Ook ik ging gebukt onder het lijden aan afgescheidenheid totaan het afscheid, dat ineens rap dichterbij leek te komen. En toch werd ik wakker in een diep innerlijk besluit. Ik zou me enkel nog committeren aan mijn  gevoel voor woord en wereld. Ik zou gaan delen van de grootse echte wereld die ik in me zag en hoorde en rook en wat een leven lang door velen verbeelding, fantasie of zelfs waanzin werd genoemd. Wat is echt? Ik wenste niet langer dood te gaan aan een vals idee van leven.

De programmering van deze realiteit is voor mij een onechte, ziekmakende geclusterde brij, die het zelf verwart tot een zoekende afgeleide en te beïnvloeden status. Een reclamebord, die bij wijze van resistentie constant nieuwe lagen verf eraan toevoegt. Deze taal maakt ziek en dat is helaas ook de bedoeling. Wat ook nogal eens gebeurt, is dat mensen proberen een andere alternatieve betekenis te geven aan diezelfde taal. Alleen, het spoor is al helemaal gelegd; de wereld om te sterven aan het lijden is al geopend. Een likje verf zal niet meer helpen om het tij te keren, hooguit verzachten. Ik las laatst over een mens die zo ongeveer gedwongen werd om “zijn” medische kennis te delen, omdat hij anders zou sterven. Anders goochelen met dezelfde woorden verandert het pad niet. Hooguit wandel je van de ene goeroe naar de andere. Jij en ik willen weer weten van onszelf.

Ik zeg het wel en toch… willen we dat? Dat lijkt een onmogelijkheid in het dagelijkse leven, want waar te beginnen en zo weinig tijd. Dat is een stevig ingevoegd gevoel voor armoede, die maakt dat we net als met taal, ook met tijd alleen op een voorgeprogrammeerde manier kunnen omgaan. Ook de tijd is uiteraard nooit toereikend om het diepstgevoelde wezen volledig toe te laten. Want er moet gewerkt, huisgehouden worden, gebaard worden en gezoogd. Als dieren in een kooi. En de oppasser bepaalt dat er een paar keer per dag gegeten mag worden. En als ons kunstje leuk genoeg is krijgen we extra aandacht, en als we ons even niet compleet voelen voegen met dit systeem, krijgen we een verdoving.

De ziektes zijn ziek aan het zelf. Dat is niet wat ik mij herinner als oorspronkerijk. En dat is niet de weg naar verlichting. Er is voor mij niet zoiets als zo een weg. Wat mij betreft stoppen we met het eindeloos herhalen van dezelfde sporen, welke ‘nieuwe’  uitleg er ook langs gelegd worden. Ik ben er in ieder geval mee gestopt, al staat mijn medisch dossier voor eeuwig veilig opgeborgen in instituten, die meer macht lijken te hebben over mijn verhaal dan ikzelf. Ik mag dan wel loslaten, zij doen dat zeker niet. En dat is nu precies de kracht van het hologram, die beheersing van een ander Al op al onze gezondheid toont. Omdat wij niet goed in staat zijn tot groot weten, pakken we in verwarring zoveel reikende handen aan die meer zouden weten dan jij en ik. Het verdriet me hoe diep de angst is ingevoegd voor dood, de taal die dit alles lijkt te stoppen, maar ook dat niet doet. 

Ziekte is niet ziek, maar gezond. De dood leeft. Bestaande taal zoekt vrije bron. Spelen, omkering, opsekops, warwir spelen met je denken. Het is een begin. Het is hoe elke grappenmaker zich een weg naar de lach grapt, door een ogenschijnlijk en tot dan toe serieus genomen realiteit pardoes onderuit te schoffelen.  

Ik werd laatst wakker, uit wat ze noemen nacht en herinnerde mij een document. Ik had het intens bestudeerd in de heldertijd. Het ging over een wereld zonder medicijnen, zonder ziekte en zijn namen en zonder lijden. Een taal zonder afleiding, zonder eeuwige vertakkingen. Kun je je dat voorstellen? Waar zouden we dan van leven? Als aldus mijn hersenhelften niet gescheiden zouden zijn in ervaring, weten en in idee van zijn, zoals ze zeggen dat hij nu wel is? Ik heb die gescheidenheid overigens nooit geloofd. Diep in mij voelt dat anders, al trekt en trekt de buitenwereld dusdanig dominant aan mij in hun taal vol ‘normale perceptie van de werkelijkheid’, dat ik het ook weleens “vergeet”, dat ik precies mag weten wat mijn innerrijke taal mij zegt. En dat ik dit ook vrijuit mag spreken. Als je het mij vraagt is dat wat ze rechterhersenhelft noemen ook aanwezig links in mijn hoofd. Ik heb altijd gevoeld dat het een soort van omgedraaid is in mij en niet zoals ze zeggen dat het is. Logica die een hele wereld stap voor stap uitgedacht opbouwt en erop controleert, alsof dit het enige bestaan is waar een leven vanaf hangt, dat klinkt mij beroerd afgescheiden in de oren.

Als iemand zegt dat ik ziek ben met naam en toenaam, werkt het ook zo dat als ik dat geloof, ik die ziekte ook blijvend heb. Blijvend in de zin van een door te geven impuls van generatie naar generatie. De medicijnen als enige oplossing plaatsen mij en mijn voor- en nabestaanden nog steviger in die holografische werkelijkheid. Niet geloven in Het chronische en in De taal in die lijn, is weten van meer dan mij weerspiegeld wordt, omdat mijn eigen gevoel voor leven in het geloofde niet tot nauwelijks gespiegeld mag. Hoe eenzaam is dat eigenlijk, waar is de verbinding? Wordt verbinding hersteld door ziektebenoeming? Of spiegelt de benoeming een eeuwig gebrek aan heelheid? Het is om ziek van te worden. Wat is dan ten diepste de functie, behalve meer verdeeldheid zaaien en machtsverschillen generen tussen in oorsponkerijk volkomen gelijkwaardige mensen?

Voeding, uitleg en heling als medicijn. Het voelt vaak als aftakkingen van zijsporen, nog immer uitgaande van het gelegde hoofd(elijke) spoor. Dus waar helen we dan precies aan? Er is sowieso geen chemisch medicijn nodig als de huidige ziektebeelden niet langer gestandaardiseerd in ons systeem voor onze eigen wijsheid plaatsnemen; een angstig hologram die als een donkere sluier voor de mensenrijke eigenheid schuift. Het is wat ik zag. Gezondheidsproblemen zijn niet zo genetisch bepaald als de erfelijkheidstheorieën doen willen laten geloven. De taal die interne afleiding kent, geeft vervreemdende impulsen aan de geest vol ogen, handen en hart die de gespleten kijkrichting overnemen. Het geeft ziekte totaan het oorsponkelijke wezen. In kern zijn kent deze ziektebeelden niet, noch de zieke taal. Wij bepalen in wezen, en niet dat wat ons vervreemd, verarmt, verdoezelt en verduistert. Voel je eens in als wij het voor het zeggen zouden hebben in taal en verhaal. Wie wil er dan nog dood of ooit eens verlicht? Ik zou alles nu willen als in, het Nu eindelijk weer binnen bereik. Uit de driehoek vol leven, ziekte en dood waarin ik mij emotioneel leeg laat roven en nagenoeg krachteloos en harteloos altijd een ander volg of overheers.

Ik besef me dat het pijnlijk kan zijn zo diep in het zelf te schouwen. Zeker als je klachten hebt die veel (blijvend) ongemak, pijn of verdriet geven of zelfs geen andere mogelijkheid dan een (voorspeld) sterven. Ik heb voor jaren onnoemlijk en ondragelijk veel pijnen gekend aan het hele lijf en met name rond het hart. Prikkeldraad. Ik mocht en zou mijn grootsheid niet verbeelden. De woorden die me verbonden met het grotere geheel aan wereld; een waar thuis, hebben me erdoorheen getrokken en maken dat ik dit nu schrijf. Ik schrijf me los van het spel van ‘voors en tegens’ die me in een lus houden, om de doorgang naar valse portalen in mijzelf te stoppen. Ik schrijf het zelf tot leven, een leven zonder valse opsmuk die ons enkel verhoudt tot illustere vormen van hacks die ons ziek maken en houden. Het enige antwoord op het gewelddadig inbreken van buitenaf is gedachteloos-als in vredig- openbreken in het zelf. Open mogen ze, de poorten vol arme namen die allesbehalve samen. Openharten, wat een prachtig speelwoord.

moniek

noot; grootsheid en voeding, hun gelijkwaardigheid staat niet ter discussie. Verwarring op grootsheid maakt dat we ons laten verleiden tot onechte voeding vol eetbaar, drinkbaar, consumeerbaar. Louter proberen middels echte voeding onze grootsheid terug te vangen is als akkoord gaan met de discussie echt versus onecht. Het is net als het ter discussie stellen van het idee ’ik’. Het is niet de ik die illusionair is, het is het veld die zich bedient van tegenstellingen vol onvrij tot vrij, die ons beheerst en maakt dat wij denken hieruit te moeten geraken om heel te zijn. Het omringende zogenaamde eenheidsveld is één van de vele aardse lagen waaraan we sterven en die ons wederom richt op het verhaal aarde versus hemel of dualiteit versus non dualiteit. Ware vrijheid kent een beeld los van de huidige beheersbare ronding en zijn gestuurde eenheidsdenken.

Related Articles

Responses