de persoonlijkheid

We delen hier een deel van een essay uit de online inspiratie “De strijd om de persoonlijkheid”

(Moniek van Pelt)Er zijn vele vormen van uitleg betreft je menselijke persoonlijkheid. Ze worden gelinkt aan je temperament, je karakter, je aard, je emotie, je identiteit; je eigenheid. Je bent jij in afhankelijkheid van een verhaal ter lering, die vertelt over ik en jij en wij en zij ten opzichte van een vroeger en later. Dit verhaal gaat over geloofsmens zijn; een mens als in Mijn Eindigheid Niet Storen. Cultuur, religie, wetenschap en diens geschiedenis zijn onder andere grotere bepalers in dit veld. Je kent jezelf wel of je kent jezelf niet. En je staat open voor verbetering of niet. Waar je je dan wel en niet in kan en mag verbeteren, daar verschillen meningen nogal over, aangezien het idee van erfelijkheid niet vastligt, zo denken we te weten middels het bestudeerde afstammelingenbrein.

Dit brein denkt en bepaalt eigenlijk voor ons, in geboorte en dood en alles ertussenin. Het geeft ons impulsen om in de richting te denken van toegestane mogelijkheden en onmogelijkheden. Zo denken we dat we binnen dit mens zijn- ontsproten uit voorouderlijke familie- een vrije wil kennen, een vrije gedachte en een vrij gevoel middels de kracht van creatie, die keuze geeft en zin. Maar ook een hogere vorm van zelf, een innerlijk kind en een onderbewuste is een algemeen geaccepteerd gegeven ter lering. Het bewustzijn dat hierbinnen drie hoeksgewijs is opgebouwd, oogt als onderdeel van een totale menselijke gedragscode die uitgaat van niet weten. Denkende, en dit is niet onbelangrijk!, dat ze wel degelijk weten als uitgangspunt nemen. Zo zijn er talloze driehoeks leringen; lichaam-geest-ziel is ook zo één en wat te denken van zon-maan-aarde? Mensen hebben verlichtingsgeloof nodig om hun bestaan vorm te geven.

Niet zeker weten heeft bewijslast nodig om zekerheid te garanderen. Bewijs dat voortkomt uit een energieveld vol niet zeker weten bevestigt eigenlijk alleen het betreffende veld en de vormen die erin mogen bestaan. Het geheel oogt heel in potentie. Maar is dat eigenlijk wel zo en welk oog neemt dit veld zo waar, dat het ons allen erin aanstuurt en ons van leven naar leven leidt en ons eraan laat lijden. Van nature kennen wij geen lijden. Alleen een kunstmatig oog kan een kunstmatig veld creëren vol afscheiding en grens. In zo een oog, daar is geen schepper in bron die Is, daar vormt zich een machtsstructuur vol god in wording die ons naar diens top doet verlangen. Je zou er eindelijk vrij zijn, luidt de belofte en het gebod.

Deze mogelijke vrijheid vormt een leven van begin tot einde. Emoties, gedachten en gevoelens zijn op deze lering gebaseerd, die opgang en ondergang belooft in leven en dood en wederopstanding. Als je denkt dat je echt vrij kunt leren zijn in denken en voelen, dan ken je immers geen gedachte die dat op waarheid onderzoekt en vanuit groot overzicht ook waarneemt op mogelijke en zelfs totale onvrijheid. Onvrijheid die buiten de dualiteit -vrij versus onvrij- valt!, namelijk onvrij zijn om tot je diepe kernwezen te geraken; je ware spirituele g-o-d wezen, die in niets met de huidige religie te maken heeft. Je denkt binnen deze dualiteit voornamelijk middels de gedachte van zelfverbetering, waardoor dingen binnen handbereik en in zicht kunnen raken.

Zelfverbetering is een belofte van vooruitgang die eigenlijk gaat over het goedmaken, het corrigeren en het redden van een zelf die uit goed en slecht zou bestaan. De mens leeft hierin rond duale macht versus onmacht, waarbij de dood als ultieme universele onmacht gezien en beleefd wordt. In macht en onmacht situaties is er eigenlijk altijd een macht die hoger en buiten het zelf gelegen is. Zelfs als je denkt dat dit niet zo is. Dit geeft een gevoel van onvermogen en de strijd om, ondanks alle weerstanden, deze armoede te boven te willen komen. Dit verklaart ook de hang naar een bereikbaar zelf, die we willen zien als in lager en hoger verenigd. Wat ons hier wellicht overvleugelt in sturing is niet zichtbaar, omdat wij een zelf niet anders kunnen zien dan via het afstammelingenbrein. Althans, dat is de bedoeling van een samenleving die op geloofswaarheid is gebaseerd. Het huidige idee dat we maar een paar procent van ons brein kunnen gebruiken, geeft ons gevoel voor zelfverbetering extra kracht. Er komt een tijd, zo luidt de gedachte, dat we meer van dit brein zullen begrijpen en hoger zullen evolueren.

Is dit brein eigenlijk wel van ons? Zijn wij dit echt? Ben ik de enige die zich anders herinnert, die meer weet dan dit? Die zich gevangen voelt, gegijzeld in woord en beeld en vorm?
Durf ik in dit schrijven los te laten van wat men mij vertelt over hoe de wereld eruit moet zien en zelf dieper te voelen van wat ik voel, dan zal dat mij niet altijd in dank afgenomen worden. Waarom niet eigenlijk? Is het zo belangrijk dat wat men toebedeeld krijgt als waarheid, waarheid blijft? Ben ik dan mens genoeg?  En is het mogelijk dat een nieuwe waarheid niet op de oude en algemeen geaccepteerde waarheid voortborduurt, zich zelfs geen waarheid (bij de gratie van onwaarheid) maar een weten noemt? Weten die zich als een absolute aandient in een zelf. Een zelf die zijn pure gevoelsintelligentie erkent als de enige voor hem belangrijke richtingwijzer en in alles.

De vraag die mij al een leven lang bezighoudt is, of dit in mijn ogen mensarme mensbeeld wel zo eigen is als de gedachte dicteert, of is het wellicht een kunstmatige gedachte en dus niet oorspronkrijk? Als ik diep in mijzelf schouw voelt het gemanierd, bestudeerd en onnatuurlijk om in termen van onaf zijn en dood te denken. Betekent mens eigenlijk; Mijn Eeuwigheid Natuurlijk Schijnen en moeten we dat zijn vergeten? Hebben we ons dan niet alleen maar te bevrijden van dit juk, van deze gedachte, van dit onwaarachtige spelletje waar we in leven? Zelfs als vormen in wetenschap en diens esoterisch alternatief anders spreken?

zelfverbetering is een belofte van vooruitgang die eigenlijk gaat over het goedmaken, het corrigeren en het redden van een zelf die uit goed en slecht zou bestaan
zelfbevrijding is een weten dat het zelf in de kern geen voorkeur voor minderwaardigheid kent en dat hij de vooruitgang Is, niet dat wat hem belooft wordt

En als de gedachte van zelfverbetering middels een persoonlijkheid een kunstmatige is, dan is datgene wat ik ermee waarneem in vorm ook een kunstmatige, ofwel een virtuele. En zo ben ik als waarnemer verbonden met de waargenomen wereld om mij heen en beiden houden elkaar in de greep van onaf zijn middels onnatuurlijkheid. En het oog kijkt toe en waakt, opdat we steeds dieper vervreemd raken van wie wij in wezen zijn. De wereld is in deze kunstmatigheid het zogenaamde bewijs van universele wetmatigheden die, als wij hen op de juiste manier volgen, een beter beeld geven dan nu (altijd) het geval is. Zijn dit universele oorsprongrijke wetten of zijn ook deze onderhevig aan vervorming en fragmentatie? Ze hebben in hun strijdfrequentie ieder geval nog steeds geen vrede gebracht. Ongetwijfeld omdat wij ze niet goed begrijpen, zo luidt dan de intelligente uitleg der ingewijden. We lijken een woord als vrede en een Harts gevoeld samen niet ten diepste te kunnen begrijpen met ons hoofd.

Maar misschien valt er niet zoveel te begrijpen anders dan dat alles hier op zijn kop staat en een constante aan verwarring en onvrede veroorzaakt. De frequentie van vrede is hier niet. Het is als een golflengte van een radiozender. De bronzender bereikt ons niet of middels grove verstoring, waardoor we niet langer analoog kunnen interpreteren en dus ook niet creëren. Ons vermogen tot scheppen beperkt zich tot het ‘scheppen’ van wat voorgeschreven is, bewezen en uitgerold; een strijdig bestaan in eindigheid, waarin we -in de strijd om ons diepste gevoel voor hart- altijd verliezen. En dus verliezen we constant aan kracht en vermogen, omdat de bedenkers van dit spel met onze puurheid aan de haal gaan teneinde bron te bestuderen, infecteren en ontmantelen in het idee van er kan er maar één de winnaar zijn.

Bron: de oorsprongrijke mens

Earth Matters lezers kunnen nu de online inspiratie De strijd om de persoonlijkheid met 20 euro korting (van € 69 voor € 49) bekijken, gebruik hiervoor de code: vriend20. Je krijgt daarmee direct toegang tot alle video’s en teksten.

De inspiratie “de strijd om de persoonlijkheid – de taal van deze kunstmatige werkelijkheid ontleed”, bevat meer dan 7 uur video en 130 pagina’s tekst, allen nieuw. Het geheel beoogt een bron-bezinning op het leven in deze ”moderne” tijd, met daarin praktische aanwijzingen hoe je in het dagelijkse leven wezenrijk leiding kunt nemen in het zelf. Hiermee geven we een stevige aanzet in hoe we middels het waarnemen van de toegestane taal, de feitelijkheid van een in onze ogen artificieel soort werkelijkheid kunnen ontleden.

Introductie: de oorsprongrijke mens

Trailer: de strijd om de persoonlijkheid