De mens die ontwapent, is de mens die zijn opgelegde bestaan aflegt

Als je achter het strijdtoneel kijkt, welke dan ook, dan is er vaak niets wat overblijft van de mens- in- wezen. De menselijke strijd om voortbestaan lijkt zo gegarandeerd, dat de kleine letters op het garantiebewijs de mens niet eens opvalt. In de kleine letters valt de mens-ering namelijk weg. En is de beloofde leegte dan ook echt leegte? Of het beloofde thuis een vrij thuis? Of is een woord als beloofd dan reeds ingewisseld voor beroofd?

Het is tijd om de ware betekenis van intelligentie verder open te leggen in het zelf. Wat is de ware resonantie als het gaat om pure intelligentie, de vrije vorm tonend? En waarom blijven we ons massaal beperkt voelen tot een zoektocht hier op aarde en niet daarbuiten? Is dat voelen of sluipt er een vorm van bedachte onafheid in, die de mens intelligentie stopt en de verbindingen daarin sloopt? Die dus de eeuwig doorgaande bewegingsstroom die we voelen noemen ophoudt? Er zijn intelligentievelden aanwezig hier op aarde die zich bedienen van mentaliteit: De mensen die zich in de waarheid van het denken als weldoordacht en uitgeslapen scherp laten aanzien. Ze doen dat op zulk een overtuigende wijze, zo hoogst vernuftig en vindingrijk in geslepenheid, dat er maar weinig mensen zijn die deze kracht kunnen bijhouden, zo oogt het. Want kracht is het, al gebruiken we liever het woord macht, om een vorm van tegenstand/opponent te duiden, het is een vorm van kracht. Er is veel kracht en uithoudingsvermogen nodig om een wereldbeeld te vormen waar gevoel niet bestaat en waar de scherpte van het denkwapen voelbaar is met elk woord. “om niet in mijn buurt, ik ben hier de sterkste. Ik overwin. Mijn woord is wet. Mijn denkwereld heerst over al het andere, in mij en dus in jou. Ik bepaal en herschrijf van wat menszijn vanaf dit ogenblik is. Dankzij mijn allesdoordringende aanblik schrijf ik de werkelijkheid, het bewustzijn. Ik ben god.”

Deze energetica, het wordt gezien als een vorm van briljant zijn, een natuurlijke mens-aanleg om bezit te verwerven en te her duiden, te her delen. Want wat natuur is, dat is geherdefinieerd bij de gratie van de kracht van denkwereldse mentaliteit. Een uiterst hoge vorm van begaafdheid, die niet onderschat kan en mag worden. Je zou kunnen zeggen dat deze kracht zich opbouwt, doordat het een volledig gevoel van macht geeft over het idee mens. Onder andere doordat hij de spiegel zo fragmenteert dat de voelende mens in de aanblik van een totaal pakket aan onmachtsgevoelens onderuit gaat, nog voor hij bij zijn echte wezensgevoel kan komen. Dit doet de mentale mens met zijn waarneming, de waarheid van zijn idee van kracht zo volledig mogelijk inzettend en daarmee totalitaire eenheid dienend. De totalitaire staat van zijn in de observatie haalt de werkelijkheid die twijfelt, die voelt, die zoekt of die weerstand biedt genadeloos onderuit. Het woord framing wordt hier weleens aangeplakt, al is het veel sterker dan dat. Het beoogt het letterlijk openen van gekoppelde gedachteningangen bij voelende mensen, die daarin een onbewustzijn kennen. Alles, elke gedachte van actie tot reactie en de weerslag op emotie wordt daarin mee ingevoegd. Er wordt als het ware een heel verhaal in de mens geschreven, op het moment dat een mens de gevoelswereld in een ander mens als afwezig kijkt. En het is een mens die dit moet doen! Het is een constant (laten) overschrijven van een absolute staat van zelf zijn, die de mens is kwijtgeraakt. Een originele energie als oorsprong komt er bij zulk een definitieve vredeskracht aan te pas, energie die ergens in de kosmos aanwezig zou zijn. We kunnen hier dan ook spreken over kosmische oorlogsvoering, aangezien deze absoluutheid aangevallen wordt door een mechanische oer(uhr)vorm van zijn. Deze her identificatie met menszijn middels bewustzijnsstrategie gebeurt op een veel grotere schaal, dan wij met velen vermoeden, omdat we niet verder kunnen kijken dan onze neus lang is. Er is ons namelijk een voelstop ingevoegd, doordat we mentaliteit in ons midden dulden. Instant en blijvend. De worsteling met weerstanden komt ervoor in de plaats. Het maakt ons mensen schaamtevol, machteloos en tegenstander. Van wat en wie, we hebben meestal geen idee, maar we doen alsof van wel. Bewustzijn kent namelijk in wezen geen enkele strategie en die in ons gedachtenveld als onbekend gemerkte grootsheid maakt ons bang en blind tegelijk.

Het spiegelen aan en met de mentale mens, alsof het een gevoelsmens zou zijn die bewustzijn op dezelfde manier zou beleven, dat automatisme maakt dat de mentale kracht zeer snel terrein wint. We spiegelen ons namelijk aan de felle gedrevenheid om de dorst der begeerte te stillen en de ultieme wilsuiting instant te kunnen laten plaatsvinden, in een totaal verlangen naar controle. We spiegelen ons in feite aan een onmens. Een mens die zichzelf kwijt is, die zijn kosmische perceptie van waarheid en weten heeft ingeruild voor de aardse instant schepping en die de mens ering weghoont als onbelangrijk. Het zijn genieën die veelal in dienst staan van dit mensimperium, die zijn technologische weg bouwt langs systematiek en controle. We zouden dan zeggen dat het vaak een onbewust in dienst staan is. Gekeken langs het controle imperium echter is dit een vorm van bewustzijn. Een hoog bewustzijn welteverstaan. Daar waar het gevoel in grote mate of reeds geheel uitgebannen is, hergroepeert bewustzijn zich in geconcentreerde mate tot een aanwezig zijn in een controlestaat van zijn. Voor deze mens is onbewustzijn zo oninteressant, dat ze het laten voor wat het is. Het is een manier om mensen te verleiden niet langer zoiets knulligs als gevoel aan te kijken als nodig om te kunnen leven. Mensen kunnen prima zonder. Sterker nog, het is wanorde en chaos, daar waar mensen proberen macht terug te krijgen over hun emoties die hen dag in nacht uit beheersen en bepalen. En die uiteindelijk een vorm van dood geven, waar de honden geen brood van lusten. De breinevolutionair wordt in het vooruitzicht gesteld deze rampzalige dood te gaan overleven en daarin geschiedenis te schrijven als nooit tevoren.

het is vaak in deze embedding waar de term hoogbegaafdheid overigens de hoek om komt kijken in lancering. zulk een kadering is niet zo onschuldig als het lijkt. de strategie erachter beoogt pure ontkenning van de mensheid als genierijk, elk mens en niet een paar! vraag jezelf eens af waar de benaming en de testen vandaan komen, die deze breinordening opent en versterkt, die van de mens een tegenstander maakt, een vechter tegen het zelf? dit geldt overigens voor alle labels, titels en benoemingen, het kader vol opgelegd bestaan vervreemdt ons steeds dieper van onszelf

De enige manier om in eigen waarneming aanwezig te blijven lijkt dus elke vorm van weerstand los te laten, die de kracht van het mensdeel dient die van jou spontaan zijn opponent wenst te maken, omdat hij weet dat hij wint middels jouw energie van tegenstand. Altijd. Er wordt op de tegenstand van de voelende mens gerekend. De mens die heel anders kijkt naar wat bewustzijn is. Die over het algemeen wel een vorm van onbewustzijn erkent, alleen daar vervolgens (nog) niet uitkomt zonder hulp van buitenaf.

De echte erkenning die nodig is, is dat we fluctueren in gedrag die dan weer mens en dan weer onmens door ons heen schijnt. Wat bewustzijn is, is niet te benoemen staand in een boot die zo hevig golft dat kapseizen de enige gedachte is die overblijft en overgeven het enige gevoel. De golven, de boot, de gedachte, het gevoel, deze mens in afleiding gaat ons in wezen niet aan. Behalve dan dat we in een mensvorm leven die is opgebouwd in een evolutiesfeer van tijdelijke aard. Kiezen voor bewustzijn of onbewustzijn, voor kampen, voor meningen, het oogt derhalve als nutteloos. En het is o zo lastig voor de meesten om het te laten. Het bestaansrecht verandert er niet door. Hoezeer we de mens in emotie ook als een inbreker beschouwen in ons smetteloze mentale brein of hoezeer we de gevoelloze mens ook als inbreker duiden in ons smetteloze gevoelsleven, zo smetteloos zijn wij mensen helemaal niet. We hebben de waarheid helemaal niet in pacht, als we menen dat ingevoegde verhalen stoppen bij onze voordeur, dat intelligentieleven is voorbehouden aan de mens hier op aarde, of dat we menen dat bewustzijn uiteindelijk onze kant altijd zal kiezen. Of, nog ronder, dat de goeden de mens gaan redden van de slechten. Onszelf bij het zelf laten en diep inkeren naar binnen, het is een begin om uit diepe krochten van ‘’bestemming’’ te geraken. En dan kijken, schouwen hoe je idee van zelf zich verhoudt tot de buitenwereld en waarom, te doorschouwen van een buitenwereld die in je binnenwereld (verplicht) zijn bestaansrecht krijgt, doordat inbraak mogelijk is. Doordat de impuls tot onafzijn zijn staat van zijn doorgeeft naar buiten. En dat geschiedt middels elektrische signalen, spanningsverschillen. Letterlijke spanningsvelden in de mens, die niet meer weet wie hij wezenrijk is. De ideeën van potentie zijn reële tegenovergestelden van elkaar.

Een interessante vraag is wie de mensheid zo dom acht, dat hij makkelijk en strategisch mensen tegen elkaar op kan zetten en hun bewustzijntje laat ‘spelen’ tegen elkaar? Dan gaan we spreken over intelligentievelden die zich werkelijk als god denken te gedragen en die de mens niet dient. Op aarde niet en daarbuiten niet. Dan dienen we te weten wie de mens in oorsprong is en altijd is geweest. Dan mogen we verder kijken dan de eeuwige vraag of er leven buiten deze aarde mogelijk is. Dan mogen we weer weten dat de mens die ontwaakt, dit alleen zal kunnen doen als de hele aardse strategie rond bewustzijn in elkaar valt. En dan valt er veel, heel veel weg. Er zal een directe herdefinitiering nodig zijn van wat leegte en dood in wezen is, als de ware samenkracht weer opstaat in ons. En dat is niet alleen voorbehouden aan de mens die denkt tot het goede te behoren en er zich vrij in te bewegen. Juist niet. In de energetica rondom strijdend bewustzijn spreken goed en slecht dezelfde commando’s. (lees ook de Aethians)

Buitenaards leven is langs diezelfde energetica als een onaf model neergezet, nader te onderzoeken, een angst te overwinnen, een brug te bouwen. Bruggen bouwen tussen goed en slecht werkt helemaal niet, omdat beide kanten nagenoeg volledig geprogrammeerd zijn om de waarheid aan eigen kant te kennen en de ander tot tegenstander daarvan te blijven zien. Tegelijkertijd is het zo dat we in wezen nooit iets anders gedaan hebben als samenzijn. Het brein gaat deze energetica niet willen snappen en dus geen bestaansrecht geven in informatie uitwisseling. De eeuwige mens en zijn ware komaf, die buiten de geprogrammeerde aarde ligt, wordt er doodgezwegen. Het mens gevoel echter, de pure binnenwereld herkent dit onmiddellijk. We zullen als mens zelf voor onze eigen waarheid mogen gaan staan en stoppen met het kiezen van kampen en partijen die het voor ons gaan doen. Degene die in voelen zichzelf herkent stapt als het ware in een grotere gevoelswereld en degene die het brein als enige waarheid ziet stapt door in een grotere denktank. Hebben we dan nu de ander ook maar ergens van te redden? We hebben de mensheid te beschermen, als hoeders van al het leven, en dat doen we door de mens (ja, ook het kind) bij zichzelf te laten en in volle waarheidskracht naar hem te kijken. Alleen de volledige waarneming brengt ons terug in de op dat moment zich openleggende staat van oorsprong. Niet in een oude staat van oorsprong, zoals we ergens gelezen hebben, uit een herinnering aan bron, dat brengt ons terug in geschiedenis vol competitiedrift, ontkenning en strijd. Nee, een compleet nieuwe staat van oorsprong. En ja, ook oorsprong is prima te herdefiniëren in een wereld los van gevoel. Zoals ontelbare werelden bestaansrecht kennen door te staan in wie ze zijn. Een complete breinstaat kent dus ook een vorm van eigen oorsprong, zo is het met alle energie die we leven noemen.

En ik, ik ben een voeler. Een mens van nu. Aards bezien in en uit vorm en dieper kijkend, kosmisch krachtig in eeuwige vorm. Een al-weter en een pure waarnemer. In mij schuilen vele herinneringen uit een wat we hier tactisch geheugen noemen en die in oorsprong intact is, die uit hun schuilplaats tevoorschijn komen en mogen komen. De mens die uit de oorlog stapt, stapt door in een groter geheel van het zelf naar een originele vorm van SamenkrachT zonder punt.

emotie, het zo volledig mogelijk voelen van wie ik ben in een moment, waarin ik dus even geen onbewustzijn ken en dus ook geen strijd, dat toont de intelligentie die mij mijn weten weer laat zien. ik heb hierin het universele recht om herenigd te worden met mensen die deze wereld erkennen als levend in hen, waar dan ook en in welke vorm dan ook. mijn gevoel kent een grootse weidsheid die zich door geen aardse grens of levensvorm laat tegenhouden, mits ik mij er niet door laat tegenhouden het ook uit te spreken in een wereld die zeer gemengde gevoelens kent ten opzichte van deze grootsheid

zo ik ben, zo ik het recht geef aan mensen die zo volledig mogelijk in het denken aanwezig willen zijn en die wereld bestaansrechtelijk tot die van hen erkennen en dat ook uit te laten spreken. opdat ik zal luisteren in onverschrokkenheid. de een als de ander. er zijn geen titels nodig noch zal er sprake zijn van angst of correctie. wij voelsaandachtigers hoeven nergens in te wijken, niet te buigen en niet opzij

moniek

Related Articles

Responses

  1. Wat een rijkdom…..aan inzichten, gelaagdheid en doorzichten. Het brengt mij weer dichterbij mijzelf, in het nu, voelend en steviger in mijn binnenwereld, de buitenwereld waarnemend en belevend vanuit een dieper gevoeld centraal punt.

  2. mijn aardse naam is Anne en mijn fysieke leeftijd is 70 jaar, ik woon sinds 2010 samen met mijn partner, mijn vriend, mijn maatje en hij is 73 jaar. We behoren tot de senioren, we werken niet meer, leven van ons Aow en pensioen(tje) We hebben de indruk dat we de oudste van de gelijkgestemden zijn?
    Wat wij, ik mij afvraag, hoe gaan andere die jonger zijn, die nog werken, kinderen hebben om met het leven van alle dag heden ten dagen?

    Wij zijn op ons zelf terug geworpen, leven samen, tussen en met mensen waarmee we helemaal in niets overeenkomen!
    We zijn niet gevaccineerd en dat maakt dat de vrienden die we nog hadden geen vrienden meer zijn…dat hoe wij in het/ons leven beleven/staan wordt gezien als anders maar dan wel zo anders dat we niet meer gezien worden/zijn, veroordeeld zijn, afgewezen.
    Dat is voor mij niet geheel en al nieuw, ik heb hier al mijn hele aardse leven(s) mee te maken..Zolang ik me aanpas en dat heb ik vele jaren gedaan, zolang ik het beeld inkleur die de ander voor mij gekleurd hebben, zolang ik de belangen dien(de) van de ander mocht ik bestaan, er zijn….en ja daar heb/had ik natuurlijk zelf een aandeel in, ik snakte naar liefde, ik wilde zo graag worden gezien en dat alles onder voorwaarden…vooral niet te gevoelig zijn, tenminste niet voor mezelf, natuurlijk wel voor de ander.
    Hierdoor verloor ik mij, mezelf onderweg maar na vele terugwerpingen, heftige belevenissen in mijn bestaan kwam ik door zelf reflectie en hulp van andere en (om)scholingen/therapieën weer meer en meer bij mezelf te recht. Dit maakte dat ik meer en meer voor mezelf opkwam, nee ging zeggen tegen wat andere nog steeds van mij verlangde/eiste en dat maakte dat bijna iedereen die ik kende mij de rug toekeerde. Tot zelfs mijn eigen kinderen met alsgevolg dat ik de kleinkinderen niet meer mag zien. Erg verdrietig en een hartenpijn die met mij meeloopt iedere dag. Maar ik ben toch een oorsprongrijk wezen en leef zoveel, als ik mij bewust ben, vanuit, en in mijn bronhart…en regelmatig ook niet dan is mijn persoonlijkheid aanwezig. niet zo gek natuurlijk want zo ben ik geprogrammeerd…gelukkig ben ik mij daar voor een groot gedeelte van bewust en ook voor een gedeelte niet. Want dan zou ik toch echt weten dat dit alles maar tijdelijk is, dat ik gehackt ben en afgehouden wordt van mijn oorsprongrijk wezen?! Ja, dat weet ik ook en toch leef ik ook hier op aarde en mis ik Gaia die er voor mijn gevoel geheel anders uitziet, ik heb wel eens glimpen hiervan mogen aanschouwen.

    Ik was nooit bang voor de dood, ik wist dat ik dan naar huis toe zou gaan maar nu weet ik het niet meer zo goed. ga ik wel naar huis, maak ik de juiste afslag/keuze, wordt ik niet weer gehackt om opnieuw in een lichaam te worden geperst die opnieuw allerlei lijden tegemoet zal gaan? Ik wil dat niet meer maar kan ik dat voor elkaar krijgen? Niet mij laten verleiden door het zgn licht, niet door al reeds overgegane personen die ik kende, niet door de huisdieren die daar ook ergens zullen zijn….misschien is Dick er eerder dan ik, is hij waar hij wilde zijn, of is hij ook weer gehackt…kan ik als ik plotseling sterf mij bewust blijven te kiezen voor mijn oorsprongrijke zelf, mijn galactische familie, niet mij laten verleiden door…..
    En wat als ik zo ziek wordt dat ik onder invloed ben van morfine, kan ik dan nog steeds bewust kiezen? Dat alles maakt dat ik bang wordt voor de dood wat ik nooit was, ik ben bang helemaal alleen achter te blijven zonder mijn maatje, ik ben al wat ouder en dan zo goed als alleen, hoe ga ik dat dan doen? Ik ben gewend alleen te zijn, heb 18 jaar zonder een partner geleefd maar was druk met van allerlei, werk, (klein)kinderen, vrienden en nog meer…dat is er allemaal niet meer, geen afleidingen meer, dan, alleen ik en mijn poes…ik heb een chronische aandoening die me zeker de laatste jaren weer helemaal murpf maakt..de pijn is regelmatig, dagelijks bijna niet te handelen, slaap heel soms redelijk en vaak niet….ik merk ik weet dat dit allemaal te maken heeft mij van mij af te houden, ik heb kracht, heel veel kracht en de momenten daarin te staan, te leven zijn er wel en soms zo krachtig dat het nodig gevonden wordt door (matrix, e.a) mij daar snel van terug te roepen dmv nog meer pijnen op mijn fysiek, mentaal, emotioneel en psyche te creëren/projecteren. Ik weet dat wel, ik voel dat wel, ik kan het regelmatig (weg)sturen, mijn bronhart betrekken en dat lukt me niet altijd en zeker de laatste tijden moeizamer…
    Mijn verhaal zal niet opzich zelf staan, er zullen meer gelijkgestemde overeenkomsten zien/voelen..en hoe doen jullie dat dan? Hoe blijven jullie dichtbij jou zelf, je oorsprongrijke wezen?
    Ik vindt het een verijking/vereiking, de samenkracht te omarmen, te weten dat er meerdere wezens zijn die dat wat we voelen/weten/samen delen, bestaan, er zijn….en toch het is niet fysiek aanwezig, we zien en ontmoeten elkaar niet, we zijn in gedachten/bronhart in verbinding..en toch, ik mis het fysieke, ik mis samenkomst, uitwisseling, fysiek elkaar voelen..ben ik de enige?
    Ik ervaar de nieuwsbrieven/webinairs van arjan, moniek en martijn als helend, samenkracht, dichtbij en ook, hoe ervaren, leven, beleven alle andere die zich hiermee verbinden met dit alles? Hoe gaan zij/jullie hier in het dagelijkse leven mee om? Waar lopen jullie tegenaan…daar hoor je niets over en dat zou ik “persoonlijk” want het oorsprongrijke wezen weet natuurlijk, best eens meer over willen horen, hoe doen we dat dan met ons allen?
    Voor hen die nog middenin het leven staan van alledag, te doen hebben met school voor de kinderen, werkzaamheden, collega’s, vrienden, familie, buren, kortom de omgeving waarin jullie leven? dat is ook een werkelijkheid nu toch..of zit ik er zo naast? Ik zie, voel en beleef zeer intens, zonder de dieren en de natuur zou ik het al hebben opgegeven en ook zij hebben het zwaar, tenminste op dit geprojecteerde stuk van deze aarde die we kunnen zien! En dat voel ik “zeer intens….
    Het zou voor mij waardevolzijn meer persoonlijke belevenissen te mogen lezen en zo meer samenhorigheids gevoelens te ervaren in deze zeer turbulente tijdelijke tijd…..

    Vanuit mijn bronhart,
    Anne