daar zijn geen woorden voor

als je denkt dat je weet wat bouwen is.. als je verder bouwt op je herinneringen, denkende dat je leeft middels dit collectieve familiaire weten, dan zal je altijd velden ontmoeten in jezelf, gespiegeld door de buitenwereld, waar je geen woorden bij kent of beelden. Je zult een raadsel voor jezelf zijn en je zult je ware gevoelsweten niet kunnen vertalen naar hier. Je zult geen echt thuis kennen, in leven dat sterft. De ervaringen zijn niet toereikend, voor een compleet beeld van menszijn. Er zijn veel, heel veel energievelden, die stilliggen in een zelf die niet langer Zelf weet. De mens die zich toestaat elk idee van zelf te bevrijden van vraag vol weerstand en allergie tegen Krachtmens Zijn, hij bevrijdt zichzelf van deze overgevoeligheden. Geloofsmodellen, concepten, aannames, ze zullen niet alleen minder vat op hem hebben, hij zal weer in staat zijn in eigen toestemming zijn kracht toe te voegen aan Leven. Kracht die niet geroofd kan worden, niet gewist en nooit vergeten. En daar.. hier zijn de woorden weer, de beelden, de klanken. Thuis.

De nieuwe energievelden, slechts nieuw voor hier, ze zijn er wel. En we weten het. Diep verpakt in lijf, in taal, in muziek, in kunst, in natuur en diens volkeren, in steen en hout, wind en water, in wetenschap en in technologie. In Mens. De waarheid van leven danst met ons mee. Laat ons uitpakken, het tot eeuwig oordelende commando; daar zijn geen woorden voor

Alleen vanuit een plek van origine zal je als mens in staat zijn iets van de gigantische creatie te voelen die je Zelf bent. Jij omvat die plek. In de menskern openbaart zich bronkracht die jouw aard compleet heldert. Krachtige oerbeeldbeschermer, Het Woord is aan jou..

Ik heb er geen woorden voor, ik hoor of zie het met regelmaat mensen zeggen. Vanuit een onbereikbaar verlangen. Het niet weten. En in het ons voorgehouden mensbeeld van onbewuste diepte voel ik dan de-mens-in-ademtekort, onvermogen, frustratie, vergelijk, volgzaamheid, weerstand. Ik zie de mens-in-uitleg in beweging vanuit spirituele acceptatie, omdat het bijzonder kunstig lijkt om ergens geen woorden voor te hebben, om beelden en woorden met elkaar te laten strijden, of gewoon omdat ze de communicatie in zichzelf er niet voelen stromen. Ik hoor het mensen voelen rondom Leegte. Tussen ziekte en dood. Omdat mensen, dat wat ze voelen, uitsluiten van de volle verbindingsstroom. Het is anders, apart, onbekend, slecht of ronduit gevaarlijk. Het hoort er niet bij, ik krijg er geen grip op, ik krijg mijzelf er niet in geaard, ik mag hier niet over spreken, niemand heeft het ooit gedaan, ik zie het nergens in een spiegel. Of, ook een belangrijke, het is maar fantasie .. of matrix. Het zijn er maar een paar. Je zou het taalloze bestempelde bestaan kunnen omvatten in de bandeloze emotie angst, die als een zwarte band om onze wereld heen klemt. Je lijkt je er niet aan te kunnen onttrekken. Als er geen communicatie zichtbaar is of voelbaar om ons er volledig in uit te kunnen drukken, is er dan eigenlijk nog wel sprake van bestaan? Zijn wij hier dan in eigenrijk wel helemaal? En zie ik dan alleen imperfectie, juist omdat ik mij niet volledig mag uitdrukken? En hoe verhoudt mogen zich tot kunnen? Wat betekent dan vrijheid? Een perfect ogend veld antwoordt altijd, als er gevloekt, gehoopt, gebeden en gesmeekt wordt om het woord, de kracht in de nacht. En wie ben jij dan licht ogende dynamiek, als jij je van buitenaf in mij vervoegt alsof ik jou ken als mijzelf? Alsof! Vrijheid simulerend. En waar is mijn mandaat, mijn stem, mijn taal? 

Vragen als deze, ik lees ze vaak, verpakt in de eeuwige twijfel aan leven buiten onze aard (buitenaards), dit leeft veelal omdat zoiets als communicatie is opgedeeld in dit bestaan. En in de deling is betekenis gegeven aan wat de mens als levend moet zien en wat niet. En wat de mens zich daarin voor mag stellen en wat niet. En hoe de mens zich erin mag uitdrukken en hoe niet. Als een geloofsmodel, van eerst zien en dan geloven en volgen. Wij mensen verbinden ons aan deelwerkelijkheden. Verbinden is immers onze opdracht, onze levenstaak. Wij kunnen ons erin niet anders tonen als zijnde gebrekkig intelligent. Van onvolmaakt, foutief tot volkomen gehandicapt. We nemen het op de koop toe. We doen immers ons best en we zijn wie we zijn.

Ik heb het hier dus over de taal, communicatie in de breedste zin van het woord verbinding.  Anderen, als in leiders, ouderen, wijzen of deskundigen, zij hebben de taal ‘opnieuw’ uit te vinden en open te leggen middels diepere aanschouwing. Opdat wij volgen en ons erin openen. Familie kent een eigen taal. Een land. Opleiding. Cultuur. Natuur. En wat te denken van technologische taal bijvoorbeeld. Het kent inmiddels een stevig woordenboek. Of pandemietaal. Er is een heus Co … woordenboek met honderden ‘’nieuwe’’ woorden en uitleg. Er lijken zoveel talen te bestaan die ons familiair bindt aan mens-schap, dat het onmogelijk is om van één realiteit te spreken. En toch zie je een taal, die dat doet. Die zo compleet beheerst dat hij meent als talenbaas de taal der talen te spreken en daarin de diverse waarnemingen voortkomend uit en aanwezig in veeltaligheid, tot één te degraderen.

Talenbazen, ze sturen een heel wereldbeeld bij tot aanpassing, tot verkleining en tot opperste aanname. Ze verbeelden de wereld voor als noodlijdend door er een scenario aan te plakken waar niemand omheen kan. Niet als je mens bent. Je rol is er al bepaald en je dient het spel mee te spelen, op straffe van eigen bezit. En met bezit bedoel ik Kracht. Deze taal is zeer directief gecodeerd en zorgt ervoor dat de mens vergeet dat hij niet in bezit te nemen valt, zolang hij zijn eigen beeld maar voor ogen houdt. En zolang hij weet, al roept hij nog zo vaak dat er geen woorden zijn voor wie hij in wezen Is, dat dit enkel de commandoroep weerspiegelt om onszelf te vergeten, is hij hier. Onuitgedrukt en wel. Wetende dat hij in kracht zichzelf te balanceren heeft, langs machtsgrepen die de Echte communicatie, – de wezenrijke verbinding, willen stoppen.

Ware verbinding is alles. Alle ideeën, ingevingen, indrukken die ons vertellen van wat communicatie is of moet zijn, ze horen erbij. Alle overtuigingen in tekortkoming, de afwijking in afwezigheid, die ons onthouden van wat communicatie is, ze horen erbij. Bronbinding, het veld van nul tot open. Het toont de bron, de kern van bestaan openrijk en onomwonden. Als het geloof en de overtuiging bestaat, dat wij Niet echt aanwezig zijn, omdat wij geen aanspraak mogen maken op Kracht.. Ja, dan zijn er geen woorden, dan zijn er geen beelden, dan is er geen klank, geen kleur, dan is er geen vorm. En dan is er dus geen ruimte. Geen wereldbeeld. Geen aanwezigheid in jou, die kan spreken. Die Pure wijsheid kan tonen in zelf staan. Dat is de bron der wijsheid. De stroom uit het zelf in samenspraak met alle andere zelven die komische resonantie verstaan. Het is net als met het lijfelijke, ook daarin leeft het pure, al is zowel lijf als taal stevig embed door een directieve volgzame taalbeweging, die autonomie verbastert tot zelf sturing van buitenaf. Commandotaal is zeer actief om de mens, die probeert te vatten van wat een command eigenrijk betekent, af te leiden van het ware beeld: Van Zijn Eigen beeld. De wereld van Echt. De mens van Nu. Wat we hier openleggen is het concept dat voelen op gelijke wijze te vatten is in woord en beeld. En dat wij elkaar daar in herkennen als in beeld van thuis. De energie herkenning is een uiterst geavanceerde invoeging die maakt dat we constant in vergelijk naar elkaar waarnemen, naar wat emotie is, naar wat gedrag is, naar wat vorm is. Het idee mens bevat zo een omsloten werkelijkheid aan gesloten waarnemingsbeelden, waar we ons niet afwijkend in mogen gedragen, niet anders mogen zien. Anders als in zonder vergelijk of oordeel, zonder of, zonder omsluiting, zonder vormbehoud.

Aardse verhalen ontstaan uit het collectieve aardse geheugen dat alle mensen verbindt aan de aarde. Ze zouden een wereldtaal beelden, spreken, zingen. Ze zouden van niemand en van iedereen zijn. Vrijelijk te delen. Het zou elke ziel kunnen raken en herinnering meegeven of doen opwekken. Verhalen op aarde zijn in mijn gevoel bedoeld om houvast te geven door geloofsrichting te sturen, om de mens een eigenaardig model mee te geven om zich eraan te kunnen spiegelen. De levensmoraal, in het moeten kennen van begin, midden en eind rondom die eigenaardigheid, wordt zo oneindig uitvergroot. De mens als curiositeit, hebberig en particulier. Merkwaardig. Het merken waardig. Numeriek. Een nummer. En niet onbelangrijk, in deze verhalen moet je als mens van hier zijn. De hier en nu taligheid en diens omvatting, het heeft je in de greep. Dit is je thuis, of je het nu wilt of niet. En het thuis sluit zich, altijd. Zonder sluitstuk mogen wij niet bestaan. Durf je te voelen , van wat dit betekent? Zonder ons akkoord aan de taal van de dood, mogen wij niet leven. Onze aarde-taal ontspringt uit de dood en wij wezens, we komen erin te vervallen. Dit is het onbewustzijn, die zijn plek in onze communicatie heeft ingenomen en in ons midden. In het midden van samen, de SamenkrachT uit elkaar houdend. Wij mogen niet meer weten hoe we verbonden zijn met een wereld aan vrij, met buitenaardse beeld-kracht die wel spreekt over leven, zelf eeuwige zuil van evolutie zijn.

Het verhaal, het wereldse uitdrukkingsvermogen, het herbergt hier voor mij en anderen die weten wat thuis is, veelal onnatuurlijke commando’s met een pure kern. Het vermogen drukt zich ook wel uit als de innerlijke creator, de schrijver of kunstenaar. Zoals met veel zogenaamde uitdrukking waar op aarde het woord innerlijk voorstaat, dient het vooral binnen te blijven. Leven verinnerlijken wil zeggen, buiten jezelf houden. Je ware gevoel voor zelf wordt erbuiten gehouden. Verhalen worden veelal ingezet rondom emotie leven. Emoties kennen, verkennen, omvatten en sturen de taal van angst die zich sluit zeer diepgaand. De emotie van onbereikbaarheid, van angst, van onmacht is niet in staat om zichzelf levend en wel uit te drukken. De mensvaardigheid kent stevige gebreken. De woorden stoppen er letterlijk met samenvorming. Het grootste verdriet, de diepste pijn, het sterkste gemis, het lijkt nauwelijks in woorden te vatten en is slechts een enkeling toebedeeld. En als er dus geen woorden zijn, dan zou het zomaar kunnen zijn dat er geen verhaal mag zijn, die dieper kijkt. Die de mens meeneemt in een openende waarneming. Neem een stevig onderwerp zonder ronde woorden, zonder hele beelden: Dood en leven na de dood. We dwalen massaal in doolhoven rond, angstig voor een echt verhaal die de dood opent. In geprogrammeerde ontkenning tot de mogelijkheid van oprecht vredig samen. Ken je het kinderlied nog? : dit is het einde. dat doet de deur dicht. daar zijn geen woorden voor .. Hoe toepasselijk in tijd. In lijn met, op een lijn waar geen woorden zijn voor de diepst intense ervaring van leven, zal men nooit zien dat leven misschien wel helemaal geen einde kent.

Mensen die ergens wel het pure voelen, maar zich zo vaak ontkracht hebben gevoeld door de talloze soms zo onterende buitenwereldbeelden, ze hebben stevige emotieweerstanden vanuit programmering vol verzet. De angst voor oplegging spreekt te sterk. Als de mens namelijk door de buitenwereldchaos heen kijkt, zoals hij diep in zichzelf kan schouwen, dan zou hij zien dat wij, WIJ, betekenis geven aan alles. Dat wij mensen in wezen rijk zijn in taal, in volledige communicatie. En dat de woorden, de beelden en de vormen samen zijn; samenkrachtig levensgevend. Weerstand hebben tegen woorden, omdat ze beperkt zouden zijn in uitdrukking, is als weerstand hebben tegen denken. Of tegen donker. Tegen lichamelijkheid. Tegen beelden. Tegen voelen. Tegen leven.  We dienen dus te voelen van het meest weerstand gevende emotie-leven om hem door te trekken naar nul en dan van nul tot open. Dwars erdoorheen, erin, erop en eronder. Wij weten wel wat leven is, We hebben enkel ons akkoord terug te geven aan leven en niet aan dood. Door dit levensweten te zijn blijven we aanwezig midden in elke storm.

de wind zal nooit roepen van onthoofding, van oplegging, van onderdrukking, van ontvorming noch van sterven. de wind stormt in ons lijf, omdat wij vergeten zijn wat wind is en bang geworden zijn voor zijn kracht. voor onze kracht.

Waarom zijn er eigenlijk geen woorden genoeg om pijn en leed te verzachten? Waarom blijven wij dit maar repeteren en geloven? We ogen als wandelende vraagtekens die mompelen van verzachting en aanraking. Die ernaar hunkeren. Die verlangen naar een oneindige verbinding vanuit verliezen en verlangen. Niks lijkt ons te kunnen helpen dan een o god, geef me uw woord dat u mij dient en dat ik u verdien. Misschien is onze interpretatie van onaf gevoel, de verwoording van de zwarte band die wij dienen te verdienen. We zouden de kunst van het ware krijger schap nog niet kennen. Onze emotioneel belastbare graad van mens mogen zijn binnen beheersing toont een leeg veld. En wij hebben geen idee hoe we onszelf daarin en dus er doorheen kunnen krijgen , omdat we onszelf niet kunnen voorstellen als Levend. Als zo levend, dat geen doodsconcept het waagt zich in onze waarneming te verstoppen en ons zichtveld te beïnvloeden. In levend zijn ligt geen onaf gevoel. Daarin is onze vorm helder en doorlatend. En zo zien wij dus ook. De verhalen van leven die geen dood kennen als hun partner, die overzien emotieland als een land. Als een wereld op zich binnen een enorm groots geheel aan werelden. De emotie zal vertellen van zijn enige bestaansvorm, zijn aard, zijn eenzaamheid, zijn houvast aan zijn idee van wereld. Net zo goed als andere werelden vertellen van hun beelden, waarin zij openen en het emotieland uitnodigen om angst te overwinnen middels beeldkracht. De force, de kracht van leven opent en heeft tot doel te openen. Omdat het open is. Niet omdat het wil beïnvloeden of overmeesteren. Maar omdat vrij bewustijn niet anders kan dan vrij kijken.

De leegte, het zwarte veld, die ik ook wel zie als kubussen waarin wij leven, het spiegelt zich sterk in de beeldschermen waaraan wij onze emotionele belevingen vandaag de dag steeds meer aan koppelen. Met name jonge mensen leven liever in virtueel beeld dan in taal, tekening of andere vormen van vrije (lees los van het net) kunst. De taalvaardigheid, de mogelijkheid om eigen kracht te voelen en de beelden erbij wakker te schudden, de samenkracht neemt dus sterk af. Het technobeeld verordent ons altijd iets anders te willen, alles te willen weten, willen ontwikkelen door alle communicatie digitaal te willen. Dat is veel willen. De bewustwording is hierin dat we samen als familie digitaal willen gaan. Dat onze nieuwsgierigheid naar een goed verhaal daarin bevredigd zal kunnen worden. Dat bij gebrek aan ‘’levenslust’’ hierin er buitensluiting plaats zal vinden van de familie. Een nieuw soort armoede problemathiek met een enorm woorden boek tot zijn beschikking. Veel meer woorden en beelden dan wij ons ooit zouden kunnen voorstellen.  En reken maar dat deze taal ons zal willen helpen onze angsten te overwinnen. Het is niet dat we ons krijgerschap in dienen te zetten tegen enige vorm van taalbeleving, we dienen een groots overzicht te bewaren en beschermen, diep in ons. In de ruimte, in space, in aanwezige intergalactische openheid, daar waar wij altijd verstaan en begrepen worden in één. In ruimte is plaats genoeg voor belevingen met en zonder tijd.

Kosmische communicatie, de taal van leven, het is nodig dat wij ons daar in volle omvang toe gaan verhouden. Zolang we blijven vergelijken in wat kracht is en wat niet, gaan we geen SamenkrachT in wezen kennen. En blijven we tot de familielijn veroordeeld die enkel spreekt over aards thuis. We hebben elkaar als mens kosmisch educatief ’op te leiden’ door weer naar elkaar te luisteren. Het eerste dat open dient te gaan is het begripsvermogen voor elk ander idee van wereld als de jouwe. De mogelijkheid tot uiten geeft de eigen aanwezigheid in zicht en daarmee de eigen wijsheid. En we zullen zien dat we elkaar de woorden, de beelden, de klanken, de vorm en daarmee de wereld kunnen reiken, die we denken voor eeuwig te moeten missen.

Het is tijd om ons een echt en waar beeld te vormen van wat thuis eigenrijk is. Tot in detail. Niet omdat het moet, maar omdat wij het zijn. We dragen de namen, de beelden, de klanken en geuren, de kleuren, de route, de informatie, de wezensvormen, de lichtheid, de kosmische wetenschap en technologie in ons mee. En dit geeft ons geen nieuwe aarde in vooruitzicht, waar in alle heimelijkheid toch weer een vorm van offering zal plaats dienen te vinden. Al zal het wellicht geen dood meer genoemd worden en al zal kracht en gezondheid weer mogen toenemen. Met welke taal zal je genoegen nemen, waar zullen alle weerstanden eindelijk vallen? Toch weer bij die helpende hand van buitenaf?  Het in kracht bevragen om de zuivere zeldzaam ogende velden te openen, deze informatiestroom geeft ons Leven in aanzicht. En wel Nu.

de versleuteling van de kosmische communicatie tot enkel aards, die ons tot cijfermatig mens beoordeelt en ons elkaar zo laat beoordelen, en als we het al zien, dan kunnen we altijd nog zeggen.. daar is geen code voor. want stel je voor dat je het lef moet hebben, dan je het in je hebt om in elk veld aanwezig te zijn, dan zal je leven nooit meer elke dag meer van dezelfde dood geven. Om de dood te ontvormen en onze ware beeldvorm weer te zien, zullen we met elke vorm van voor-verbeelde eenheid dienen te breken. Het doorzien van onze huidige vorm is een essentiële uitdaging. 

moniek