Vredesthuis

wie ik ben is wie ik ken in wat ik kon de ware zon in vrije zen lang voor dit aardeleven begon   moniek     Helder en spontaan spreken vanuit de ware kracht van het leven, de originele alles verbindende blauwdruk van de vrije resonantie thuis, ik ken het en ik ben het. Ik kom uit een andere werkelijkheid en ik ben hier op een doorgangsmissie. Niet zozeer naar mijzelf als wel met mijzelf. Een missie die ik deel met vele mensen en om contact met het buitenaardse leven weer in zicht te brengen als ontkend deel van het ware harts-mens-besef. Openharten in het vrij gesproken woord, deze frequentie zet de verbindingskracht weer aan te midden van leven waarin de mens, na diverse vallen van het mensbewustzijn, teruggedrongen is tot een oppervlakkige wijze van zien en met name buiten de eigen originele aard. De uitgestrektheid in het diepe gevoel van ware verbinding met al het leven is hier sterk gedempt en gedimd tot een denkend rationeel bestaan, voelend van de liefde die vergaat. Met ruim vijftig aardse ervaringsjaren aan voetstappen op planeet aarde kan ik wel zeggen dat ik mij weer en steeds meer bewust voel van het feit dat ik in een soort experimentele leeffase leef en er eentje ben, althans, mijn persona gedraagt zich karakteristiek volgens een gecontroleerde communicatietijdslijn vol goed en slecht; volgens de bouwstenen van een technologische waarneming die gesloten spreekt en denkt en over de mens regeert. Mijn persoonlijke geheugen bovendien, is er eentje van een geometrisch ingerichte staat. Op aarde ervaar ik als mens nagenoeg constant een vallende beweging die in mijn hoofd mijn ware herinneringen aan thuis onderbreekt, opsplitst en wist. En die er als een interface beeld- in- verhaal voor schuift als zijnde de waarheid. En ik ben meer en ken meer leven. Ik ben als hartverbonden analoog bewustzijn verbonden aan mijn domeinnaam binnen een bio-technologisch domein, ofwel lichaam, die voor de hele wereld zichtbaar is als mens. Mijn hart in dit lijf spreekt van mens en mijn hoofd spreekt van mens. En toch hebben ze beiden lang een andere taal gesproken en elkaar niet goed verstaan. Het persoonlijke aardse doelgerichte bewustzijn, de zogeheten mens-leringen, de aardse informatiestromen, de wetenschap en de verhalen die uit dit brein voortkomen, deze communicatie voelt vaak heel anders aan dan de trillingstaal van mijn kosmisch hart. Mijn hart spreekt in een eigen taal voorbij het woord: Levende universele communicatie stroming van een machtig mensbestaan die niet eindigt en die origineel vrijheid ademt in elke scheppende beweging. En toch hou ik enorm van het aardse woord. Deze twee verschillende taalltrillingen of trillings-talen bij elkaar brengen tot Bewustzijn, de nieuwe geboorte van zien, het fascineert me al mijn hele leven. Het neerleggen van thuis in stilte, openheid, ruimte, leven, aanwezigheid en middenin de aardse trillingstaal die uit het hoofd voortkomt, het maakt dat de taal onder mijn handen samenvloeit met de universele hartstaal waardoor ik op nieuwe woorden kom, nieuwe beelden en nieuwe gevoelens, die uiteindelijk zullen vervloeien in een nieuwe gedachte. Het geeft me mijn eigen gevoel van bron zijn terug, in het aanspreken en zijn van mijn eigen bronvermelding. Zelf bron zijn, in die onbesmette energie kan ik voelen dat ik ergens echt aanwezig ben en mijzelf kan indragen, dieper invoelen en weer uitdragen. Niemand kan de g o d s kracht zo beschrijven als ik voor mij en jij voor jou.  Er is geen mens of wezen in staat mij weg te cijferen, te maskeren, leeg te praten, weten schappelijk te ontkrachten of mij uit mijn vrije wilsgevoel te bannen, zolang mijn trillings-talen in mij een eenheid vormen met elkaar. Pure taaltrillingen, de kosmisch bezien ontelbare vormen van communicatie, ze stoppen niet bij de mens, het land, de aarde, de dampkring. Leven is groots en oneindig en spreekt van gekende en ongekende vermogens. Als Moniek ken ik op aarde vele ongekende vermogens, ik lijk ze te zijn vergeten, of mij niet langer bewust. Onbewustzijn echter is slechts een gereedschap van een zich onmenselijk gedragende controlerende technologische beschaving en diens erin meegaande mensen. Technologische grootsmachtswaan van buitenaardse orde heeft dan wel een enorme teruggang van het mens-bewustzijn veroorzaakt waardoor veel van onze vermogens uitgezet zijn, de mens- oneindigheid hebben ze er niet mee bedwongen. Niet zolang wij wakkere mensen onomwonden onze hartsgevoelde taaltrillingen spreken via het breincentrum en met elkaar in woord, beeld, dans en stilte. Op earth-matters.nl, de website die ik samen met mijn partner Arjan verzorg, kun je veel van mijn werk die ik vlecht als Mens vrij lezen en bekijken alsook onze samen creaties. Samen vormen we een gevoelsambassade, op het internet en in onze bijeenkomsten. Als je al onze communicatie uitingen bij elkaar zou leggen tezamen met alle uitingen van de in ons allen aanwezige mensrijke kunstelingen-kracht, dan zie je de opbouw van de vele originele vrije koninklijke beschavingen er kosmisch in weerspiegeld. Het is een reiking in mijn liefde voor al het leven en voorbij de persoonlijkheid, de persoonsmens, die nooit op een gedachte als deze zou komen. Ik ben hier, omdat ik mijn zelf zijn in ware vorm nooit vergeten ben in de kern en net als jij. De mens die echt luistert, danst met de ware stilte. Samen schrijven wij leven opnieuw en met hernieuwde Kracht. De ware emotietaal uitdragen middels de waarneming vol stilte, woord en in beeld en te midden van de diepst belegerde bewakingsvelden die waarachtige communicatie dempen, dimmen of ver-spiritualiseren; hier ben ik nodig en hier ben ik aanwezig.   het eerste woord, het eerste gevoel en de eerste gedachte is aan jou en mij samen wees welkom hier en in het zelf moniek . . . noot:. noot: theatergordijnen zijn er niet om te sluiten enkel om zichtbaar te maken waar wij onze ogen zo lang voor gesloten hebben de mens staat er niet om het iconiserende podium enkel om zichzelf in zijn levensgrote inspiratieveld zonder angst te tonen aan zoveel mogelijk mensen en de mensen zijn er niet om het applaus enkel om hun levenswarmte en focus toe te voegen aan de mens die durft te staan in eigen hart en die mens staat in dat gouden moment niet alleen op of voor het podium de ware frequentie van applaus, zonder automatische handenklap, toont eigenlijk de diepste trilling van Leven, die van dankbaarheid in ontvankelijkheid naar Al wat bestaat het wezenrijke respect van gezien worden en erkend, om elkaar levend aan te zien behoort ons allen in gelijke mate en in de originele vrije maat toe